The approaching of the hour

DVD 1. The Documentary 2. Meeting EMI 3. Jammin Session 4. Meeting Pleasure 5. Making Of 6. Goodbye 7. Trailer

CD 1. Raining Pleasure : The Approaching Of The Hour (Long Version) 2. Film : Krash 3. My Wet Calvin : Alice Says 4. Palindrom : Well Aware Of... 5. gravitysays_i : Pairs 6. Interstellar Overdrive : Nervous Happy 7. Bokomolech : Rurban 8. The Fuzzy Nerds : Since You Fell 9. Modrec : Refri 10. Mary's Flower Superhead : Tokyo 11. Zebra Tracks : Sparetime Soundtrack 12. Wanna Be James? : Deep Blue Sea 13. Stereo Shortcuts : Dark Side Of The Road 14. The Callas : Hug Hug Hug 15. Spectralfire : This Mess 16. The Model Spy : Assasin Romantique 17. Relevant Box : Aircondition Rain 18. Mary And The Boy : I Was Able To Begin Again

Θα είμαι συγκεκριμένος. Η ύπαρξη του παρόντος φιλμ της Γκατσιέλλας Κανέλλου απορρέει απ' τις βασικές ανάγκες, έκφρασης και αγοράς. Και τις ικανοποιεί αμφότερες: Είναι το πρώτο που κατάφερε να παρουσιάσει μια πτυχή έστω των εγχώριων μουσικών δρώμενων ολοκληρωμένη, που φτάνει σε μια τελεία. Το κενό που ασφαλώς καλύπτει, μέχρι τώρα το μπαλώναμε. Επί της ουσίας, κάποτε ένα "The Approaching Of The Hour" έπρεπε να υπάρξει.

Θα χρειαστεί, ωστόσο, να διχαστούμε ως προς την προσέγγιση του θέματος: Αν το δούμε υπό το πρωταίτιο σκεπτικό, μιας ταινίας για το πιο επιτυχές εν Ελλάδι γκρουπ των καιρών μας, τότε μας καλύπτει, έστω και μ' αυτήν την (ειλικρινέστατη) οπτική του φαν της Κανέλλου. Αν ήταν να γίνει, απλά ας ήταν με τους Raining Pleasure. Όταν το πάμε, όμως, όπως η ροπή μας τραβάει, σ' ένα ευρύτερο τίτλο για την ελληνική αγγλόφωνη ποπ-ροκ κοινότητα, τότε σκοντάφτουμε στην αιώνια πίκρα. Επί δεκαετίες ακούμε για τις πολυεθνικές χίμαιρες, το δίλημμα αγγλόφωνου-ελληνόφωνου, τη σνομπ αντιμετώπιση, τον κακό ήχο, τις συνθήκες...

Τα ίδια λέγονται κι εδώ. Και μοντάρονται αντιθετικά με ενδιάμεσα πλάνα από λάιβ των Raining Pleasure που είναι ακριβώς το κόντρα παράδειγμα και διαψεύδει τα μισά λεγόμενα. Για τα πολλά εγχώρια γκρουπ που στα 00s έβγαλαν πανάξια δουλειές τους σε εταιρείες του εξωτερικού, ούτε κουβέντα. Ρωτάτε για τον ορθό τρόπο; Δείτε πώς το έκαναν οι πατρινοί: επέμεναν, αποφάσισαν να τους ακούνε όλο και περισσότεροι, ρίσκαραν, έψαξαν τον ήχο τους, δεν ήταν προβλέψιμοι. Ακόμη και το πρόσφατο ροκ του "Who's Gonna Tell Juliet?" θα έδιναν τα πάντα να το έχουν γράψει οι οποιοιδήποτε. Αυτά συνειδητοποιείς σαν φτάσεις στους τίτλους του τέλους υπό το "Raining Pleasure" των The Triffids.

Ασχέτως του ποιος λέει τι, του αν με κάποιους συμφωνείς περισσότερο από άλλους, ασχέτως του οτιδήποτε, η ροή και το κεντρικό μήνυμα τείνει σε μονοδιάστατο. Η εικόνα που βγήκε στις συνεντεύξεις με προβλημάτισε, η "γκρίνια" κάποτε με ενόχλησε κιόλας ως μια συνεχής επανάληψη της αρνητικής πλευράς. Πιστεύει κανείς πως ό,τι φταίει είναι μονοκονδυλιά; Αν ήταν θα είχε λυθεί. Προπάντων απαιτείται να έχεις το μουσικό ταλέντο και το δέσιμο για να το ακολουθείς εκεί που σε πάει. Να βγεις υπεράνω της γνωστής ελληνικής κυκλοθυμίας. Δε γνώρισαν τυχαία τότε επιτυχία οι Sharp Ties του "Get That Beat". Δεν είχαν συνέχεια διότι παγιδεύτηκαν σ' αυτό που είπα προηγουμένως. Τι επιτυχία κι αποδοχή να κερδίσει το όποιο γκρουπ όταν αλλάζει αβέρτα μέλη σε τρία χρόνια; Όσο ταλέντο κι αν έχει.

Μολαταύτα, η Κανέλλου κλήθηκε να κάνει επιλογές. Και μπράβο της. Το ίδιο το έργο ξεκινάει έτσι κι αλλιώς αφού πρώτα αυτές έγιναν. Ποιους και πόσους να χωρέσεις; Για 104' μιλάμε. Η σύλληψη και το στήσιμο της ταινίας έγινε και σε μια εποχή που έχει από μόνη της τη θολότητα των πραγμάτων μέσα της. Κι ακούσια πιθανόν, η Γκρατσιέλλα Κανέλλου μέχρι ένα βαθμό την αφήνει να περνάει και στο δημιούργημά της. Ήταν κι η απειρία της (το ντεμπούτο της είναι αυτό), ήταν κι οι ελλείψεις σε εξοπλισμό που βγάζουν ευθέως στο θεατή το χαμηλό budget του εγχειρήματος, ήταν κι οι τεχνικές ατέλειες λόγω των δύο που προαναφέρθηκαν... Ο ερασιτεχνισμός, εντούτοις, κάνει στην πάντα μπροστά στο πάθος, την ανυποψίαστη ματιά. Θα 'ταν μεμψιμοιρία επειδή ακούς αστειότητες να αφαιρείς απ' την αξία του αποτελέσματος...

Πάντως, 3 χρόνια σχεδόν μετά την πρεμιέρα του και το ντοκιμαντέρ δείχνει να παλιώνει γρήγορα. Είναι τόσο αλληλένδετο το δέσιμο με την επικαιρότητα, που όσο απομακρύνεται απ' αυτή χάνει στο βασικό νόημα. Η θετικότητα είναι πιο αντοχής, δε θέλει έξτρα αναλύσεις.

Αφήνουμε στην αγκαλιά της Ιστορίας τις προβολές στις "Εικόνες του 21ου Αιώνα", στις "Νύχτες Πρεμιέρας" και στο "ATH-LDN" festival ή όπου αλλού και φτάνουμε στην εμπορική σκακιέρα και την έκδοση σε dvd. Άλλο statement και του λόγου του. Το πακέτο ενισχύεται προς τον υποψήφιο πελάτη, που λέμε στις πωλήσεις, με ένα cd-συλλογή με ελληνικά γκρουπ του αγγλόφωνου που την έχει την αυτονομία. Ανιχνεύω πνεύμα προχειρότητας (λάθη στο tracklisting;), ολόιδιο με τις συλλογές που συνοδεύουν τα περιοδικά. Μην τσιμπάτε από το catchy "rare and unreleased tracks" του προϊόντος, τεράστιο τσιτάτο δεν υπάρχει εδώ. Αφήστε στη μοίρα τους και μετριότητες τύπου Wanna Be James? και απολαύστε το μεγάλο κι εξαιρετικό "Nervous Happy" των Interstellar Overdrive, ασχοληθείτε εκ νέου με το αδίκως χαμένο "Aircondition Rain" των Relevant Box, μάθετε τον Spectralfire, και ευκαιρία που έψαχνα, βρήκα για να πω ξανά για τα "Sparetime Soundtrack" (Zebra Tracks) και "Pairs" (gravitysays_i), που η ανθεκτικότητά τους είναι για μελέτη πια.

Το "Approaching Of The Hour" πατάει σαφέστατα στη μοναδικότητά του. Με τέτοιο πλεονέκτημα ως ατού θα 'ταν απίθανο να μην έχει σεβαστούς λόγους για να το αποκτήσεις. Χάνει σε αρκετές λεπτομέρειες στην υλοποίηση, ωστόσο το συστήνω για όλα τα υπόλοιπα που ήδη καταλάβατε, από μόνα τους αρκούν... Για το σετ...