Badlands : a tribute to Bruce Springsteen's 'Nebraska'

(...οι δέκα «σκληρές» ιστορίες από το 'Nebraska' lp του 1982 αποκτούν δεκαοχτώ χρόνια μετά ενορχηστρώσεις και «χρώματα», με τα οποία αρνήθηκε να τις ντύσει τότε ο ίδιος ο Springsteen. Παραμένουν όμως το ίδιο σκληρές... όσο και αβάσταχτα ευαίσθητες...).
Οργανώνοντας και συμμετέχοντας σε tribute album έργων όπως το 'Nebraska', το 'Blood On The Tracks', το 'Grevious Angel' ή οποιαδήποτε συλλογή τραγουδιών του Woody Guthrie κ.λ.π., το αποτέλεσμα δεν είναι ένας απλός δίσκος-αφιέρωμα στον καλλιτέχνη και το αυθεντικό προϊόν της δημιουργίας του, άλλα ένας φόρος τιμής, που αναφέρεται κάθε φορά σε όλους τους παραπάνω συνολικά (και σε κάποιους άλλους ασφαλώς που παραλείφθηκαν...) ως ενσάρκωση αυτού που ονομάζεται «σύγχρονο αμερικάνικο τραγούδι».
Η επιρροή των δέκα αυτών τραγουδιών, που σε μορφή demo ηχογράφησε ο Bruce Springsteen το 1982 σε ένα τετρακάναλο (μην σας ακούσω να ψιθυρίζετε lo-fi...) στο δωμάτιό του στο New Jersey, είναι ίσως περισσότερο «υπόγεια» από αυτή άλλων δίσκων του, ακριβώς επειδή το 'Nebraska' παραμένει πάντα ένας δίσκος που «κόβει»... και ελάχιστοι τολμάνε να τον... αγγίξουν με ουσιαστικό τρόπο. Κι αν μέσα σε αυτά τα χρόνια κάπου είχε ξεχαστεί το πιο «σκοτεινό» έργο του (ίσως ένα ηλεκτρακουστικό demo δύσκολα να επιβιώνει σε εποχές που ακόμη και το να ηχογραφείς σε τετρακάναλα έχει γίνει τέχνη, και απαιτεί τεχνικές) ...όπως λέει και ο ίδιος στο 'Atlantic city' : «...maybe everything that dies someday will come back». Και έτσι έγινε.
Η μονότονη διήγηση του Charlie Stackweather για τα δολοφονικά του «κατορθώματα» επιστρέφει και περιέργως δε στερείται κυνικότητας ερμηνευόμενη από τη φωνή της Chrissie Hynde, ενώ ο Adam Seymour στο background «παίζει» λίγο παραπάνω με τα αυθεντικά ακουστικά ακόρντα του Springsteen. Το μοναδικό μειονέκτημα; H Chrissie διηγείται ως τρίτος, ενώ ο Bruce ήταν ο ίδιος ο Charlie... χρόνια πριν. Η εσωτερική αγωνία του 'Atlantic City' μετατρέπεται σε bluegrass πανηγύρι (Hank III γαρ...), και χάνει τον 100% Springsteen χαρακτήρα της (για άλλους μπορεί ναι είναι και καλό αυτό...), ενώ οι Crooked Fingers «σκοράρουν» επιτυχώς στοιχειώνοντας με μονότονες αρμονίες τις αναμνήσεις από τη φυσαρμόνικα του 'Mansion On The Hill' (τραγούδι αναφοράς για παιδικούς φόβους, αναμνήσεις κ.λ.π.). Μετά την τυπική ροκάδικη προσέγγιση στο 'Johnny 99' από τους Los Lobos, η Dar Williams στήνει από την αρχή (με τον Bruce νοερά στο πλευρό της βέβαια...) το 'Highway patrolman' (προσωπικό αγαπημένο από τον αυθεντικό δίσκο) προσθέτει σε αυτό λίγη ακόμη θλίψη (στην ήδη απέραντη που είχε αρχικά...) και το πράγμα αρχίζει να... ζεσταίνεται! Αν ήταν σε βινύλιο το Badlands τώρα θα αλλάζαμε πλευρά...
Η Deana Carter «οικειοποιείται» το 'State trooper', πέραν του συμπαθητικού όμως δε βρίσκω κάτι περισσότερο στην προσπάθειά της. Το ίδιο και για την Ani Di Franco που ισοπεδώνει το 'Used cars' σε αυλάκια άσκοπης υπερ-ακουστικότητας (ενώ θα μπορούσε να κάνει θαύματα πάνω του...). Οι Son Volt ας πούμε αν και εξίσου ακουστικοί, ακούγονται πειστικότεροι στο καρα-Αμερικάνικο 'Open all night' (σιγά μη βγάλουμε εμείς ποτέ γκόμενα σε διανυκτερεύον βενζινάδικο!), αλλά ο Ben Harper ακούγεται τόσο βαρετά... Ben Harper σε μια ανθυπερμηνεία του 'My Father's House'. Τυπικό μπαλλαντοcountry ντουετάκι στο κομμάτι που κλείνει το δίσκο. Aimee Man και Michael Penn τυλίγουν με υπερβολική αθωότητα το 'Reason to believe', που αναρωτιέσαι αν πρόκειται για το ίδιο τραγούδι...
Και εκεί που πήγαινε για φούντο το tribute (λόγω της ατολμίας των περισσότερων) τρία εκτός 'Nebraska' (γραμμένα όμως εκείνη την εποχή) tracks σώζουν την κατάσταση με το παραπάνω. Από το «παρεξηγημένο» 'Born in the U.S.A.' lp του 1984, o Johnny Cash ακούγεται τόσο τρομαχτικός στο συγκλονιστικό 'I'm on fire' (κάτι σαν το 'American Beauty' σε τραγούδι...), ώστε το τραγούδι να γίνεται ακατάλληλο για μικρά παιδιά. Το 'Downbound train' μου ξαναθύμισε ότι το αμερικάνικο ροκ δεν είναι τελικά και τόσο βαρετό όσο με έκανε το ίδιο να πιστέψω τα τελευταία χρόνια. Και ο Raul Malo κάνει την έκπληξη ερμηνεύοντας το με απίστευτη ψυχή! Το 'Wages of sin' το τιμούν υποδειγματικά οι Damien Jurado και Rose Thomas αποδεικνύοντας τελικά ότι οι μπαλάντες, οι «ευαισθησίες» και τα δακρύβρεχτα τραγούδια μόνο ως... ψυχικό άδειασμα έχουν νόημα. Διαφορετικά είναι αφόρητα βαρετά... και αυτοί μας ψιλό-δίνουν την ψυχή τους (ή... την ψυχή του Bruce, μπερδεύτηκα!).
Όσοι χαίρονται για την ανακάλυψη του... τροχού στο πρόσωπο της Americana, των Galexico και των Whiskeytown ας τρέξουν να αγοράσουν το αυθεντικό Nebraska. Και αν αντέξουν να το προσπελάσουν ας περάσουν και στο tribute. Όσοι σνομπάρουν τον Springsteen ως macho rocker αμφιβόλου αισθητικής ας κάνουν το ίδιο. Οι υπόλοιποι ας ευχόμαστε για περισσότερα tributes στο «πραγματικό» έργο του... Αφεντικού.