Blue Rose collection volume 7

Πίσω στα 80s βλέπαμε τις ετικέτες των ανεξάρτητων εταιριών και η καρδούλα μας φτερούγιζε. Ξέραμε ότι αυτό που θα ακούσουμε, ακόμη και να μην είναι του γούστου μας, θα έχει ψυχή, αξία και ειδικό βάρος, και σπάνια πέφταμε έξω. Στις αρχές των 90s που ο εναλλακτικός ήχος άρχισε να φέρνει χοντρά λεφτά μια που η πελατεία του αυξήθηκε σημαντικά, ο ρόλος των ανεξάρτητων σταδιακά άλλαξε, και από μοναδικό μέσο των διαφορετικών μουσικών να κυκλοφορήσουν και να φτάσουν στον κόσμο έγιναν είτε προθάλαμος των μεγάλων εταιριών είτε νεκροταφεία χαμένων ελπίδων.
Σαν ένα από τα δεύτερα βλέπω και τη Blue Rose. Ακούγοντας την έβδομη (!) συλλογή της με πήρε από κάτω ένα κλίμα μιζέριας. Country Rock, Southern Rock και σκέτο Rock της σειράς, χωρίς έμπνευση, χωρίς εξάρσεις, χωρίς πάθος και χωρίς να μπορώ να καταλάβω ποιόν μπορεί να ενδιαφέρει τέτοια μουσική πέρα από το στενό τοπικά περιβάλλον των δημιουργών της. Ακόμη και ο Russ Tolman που έχει κερδίσει τη θέση του στην alternative ιστορία με το σπαθί του, εδώ είναι απογοητευτικός. Οι μόνοι που καταφέρνουν να διασωθούν κάπως από το ναυάγιο είναι οι Jolene με το ατμοσφαιρικό και εντελώς εκτός κλίματος της συλλογής Constantinople και οι Iain Matthews και Chris Burrowghs που τα κομμάτια τους έχουν ιχνοστοιχεία έμπνευσης και ζωντάνιας που λείπει από τους υπόλοιπους.
Δυστυχώς για τη Blue Rose το αισθητήριο του κοινού είναι σε γενικές γραμμές σωστό και δεν είναι όλοι οι εμπορικά αποτυχημένοι Steve Wynn, o οποίος απουσιάζει από την κυρίως συλλογή και εμφανίζεται με μια διασκευή στο δεύτερο CD (the rest) το οποίο περιλαμβάνει μόνο ακυκλοφόρητα, και ακούγοντάς το ευχήθηκα να κρατούσαν την ιδιότητα αυτή για πάντα.