Cafe del Mar - Volumen Nuevo
Ανεξήγητο φαινόμενο η επιτυχία της σειράς cafe del mar; Γιατί ότι έχει επιτυχία (όπως και όλες οι «αδερφές» σειρές) είναι δεδομένο, στο νούμερο 9 έφτασε. Και κάθομαι και σκέφτομαι : είμαι εγώ ο αντιδραστικός που ποτέ δεν γούσταρα καμιά τους συνολικά, παρά μόνο κάποια σκόρπια και δευτεροκλασάτα κομμάτια του Moby, των Underworld άντε και κανένα ξεχασμένο των Electribe 101; Για να είμαι ξεκάθαρος, αυτό το δισκάκι μουσικά δεν αντέχει σε κριτική. Δεν θα μπορούσε δηλαδή. Κάθε συνταγή όταν επαναλαμβάνεται καταντάει αηδία. Είμαστε στο νούμερο 9 άρα προηγήθηκαν 8 δισκάκια με τα ίδια και τα ίδια : «συγκινητικά έγχορδα», «ψαγμένα» μπιτ, αιθέριες φωνές, μια εσάνς κοσμοπολίτικης αύρας, «περιβαλλοντικά» εφέ -άνεμοι, θάλασσες-, «λατινίζουσες» ή ελαφρώς «σλάιντ» κιθάρες και μια νωχελικότητα που πολύ θα ήθελε να την λένε ερωτισμό αλλά μάλλον σε ανοργασμικές καταστάσεις και διαθέσεις φέρνει. Αυτό είναι το μουσικό κλίμα εδώ και δεν νομίζω να αλλάξει ούτε στο μέλλον.
Υπάρχει και η άλλη άποψη βέβαια, αυτή που λέει «και καλά ρε φίλε στην παραλία με το φραπόγαλο ή στο lounge μπαράκι με το ποτάκι τι θες να ακούμε, orbital και portishead»; Δεν θα διαφωνήσω, αλλά εδώ λέμε για δίσκους (και όχι μπαράκια), εδώ μιλάμε για το περιεχόμενο των δίσκων και όχι για το περιβάλλον στο οποίο αρμόζουν...
Το ερώτημα παραμένει : γιατί τόση επιτυχία; Γιατί υπάρχουν πολλοί dj που γεμίζουν το πρόγραμμά τους με κομμάτια από τέτοιες συλλογές, γιατί υπάρχει πολύς κόσμος που ψάχνει «εκείνο το κομμάτι που ακούγαμε στις διακοπές, πως το λένε μωρέ, να δεις δεν θυμάμαι τώρα», γιατί υπάρχει πολύς κόσμος που δίνει κομμάτια με την ελπίδα να γίνει γνωστός, γιατί το μάρκετινγκ πάντα δουλεύει καλά, γιατί μια μουσική-χαλί είναι πολυχρηστική [(βλέπω Μπαμπινιώτη με εγκεφαλικό) για συζήτηση, σεξ, για να καλύψει την αμηχανία, για να κάνεις δουλειές στο σπίτι, για να ντυθείς πριν βγεις έξω Σάββατο βράδυ], γιατί πρέπει να υπάρχουν τέτοιoi δίσκοι, ώστε να ξεχωρίζουν οι καλύτεροι...
Ακόμα ψάχνω να βρω αν εγώ είμαι αντιδραστικός. Πάντως μέχρι να καταλήξω, λέω να βρω πρώτα αυτόν τον Bruno που επιμελήθηκε της συλλογής και να του ζητήσω πίσω τα 71 λεπτά και 22 δευτερόλεπτα που μου έκλεψε.
ΥΓ.: λέγοντας για μάρκετινγκ που δουλεύει καλά να μην παραλείψω και το εξής : το τρακ 14 του δίσκου είναι και καλά «διαδραστικό». Δηλαδή βλέπουμε ένα κλιπάκι, θαμώνες του γνωστού μπαρ, γυμνόστηθες κοπέλες και όλα αυτά ντυμένα με ένα κομμάτι, φανταστείτε κάτι σε «πλοίο της αγάπης» εν έτει 2002. Μα τόσο θράσος!
