Civil Cinder Regalia - the AKOI series
Η εξαιρετική συλλογή CCR μπορεί και να είχε ως υπότιτλο "Βόμβες από την γιάφκα της Βεϊκου κατευθείαν στο σπίτι σας!". Ok, όχι ακριβώς κατευθείαν, αφού ο μεσάζοντας που ονομάζεται "δισκάδικο" θα πρέπει να λειτουργήσει για το ηχοτρομοκρατικό delivery.
Δώδεκα tracks + τέσσερα ιντερλούδια + ένα "κρυφό" κομμάτι από τους AUX και τον μικρό Οδυσσέα, μασκότ της παραγωγής υποθέτω. Εφτά διαφορετικά σχήματα. Δεκάδες μουσικοί-φίλοι. Και φυσικά αμέτρητα βράδια πάνω στην λιλιπούτεια, αλλά πάντα φιλόξενη, σκηνή του Μικρού Μουσικού Θεάτρου. Αλλά και ένας μαέστρος, ο Στέλιος Τζιρίτας, ο οποίος λίγο καιρό αφού κυκλοφόρησε την προσωπική τους "Κτιριολογία", συμμάζεψε όλα τα σχήματα, τα οργάνωσε, και με τις καλύτερες δυνατές συνθήκες τους ώθησε να ηχογραφήσουν το μικρό δείγμα του υλικού που μαζεύουν, άλλοι για χρόνια και άλλοι για λίγους αλλά πολύ δημιουργικούς μήνες, ώστε να αποτελέσουν το δείγμα-ταυτότητα της καρδιάς της ανεξάρτητης Αθηναϊκής σκηνής, όπως αυτή χτυπά άλλοτε μελωδικά και ρυθμικά και άλλοτε βίαια και αναρχικά.
Η "Αστική Καρβουνιασμένη Ενδυμασία", όπως είναι μεταφρασμένος ο τίτλος της συλλογής που κυκλοφορεί από το label Tobruk Rec(ording)s, με σήμα το άρμα μάχης, της Εκτοπίας, στοχεύει να ντύσει τα στερεοφωνικά όλων όσων προσπαθούμε να αφουγκραστούμε την κατάσταση μίας συγκεκριμένης πολύ δημιουργικής γενιάς μουσικών που έχει ξεφύγει από τα τετριμμένα του ελληνικού rock, ότι και αν σημαίνει αυτό, και η οποία επιτέλους, έχει πραγματικές μουσικές ανησυχίες και γνώσεις. Είναι η γενιά, όχι κατ' ανάγκη ηλικιακή, αλλά περισσότερο συγκυριακή, η οποία έχει τα αυτιά ανοιχτά, ακούει τον underground ήχο που έρχεται από το εξωτερικό, και διαμορφώνει μέσα από τις καθημερινές διαδικασίες, είτε αυτές ονομάζονται πρόβες, live, συζητήσεις ή και, πάντα χρήσιμο και αναγκαίο, κωλοβάρεμα, την ταυτότητα και την προσωπικότητα της.
Οι Absent Mindead, οι πιο πιτσιρικάδες (μόλις 19χρονοι) της υπόθεσης κλέβουν την παράσταση με τα "Proza(c)k" και "This is The Song". Ότι πιο κιθαριστικά εκρηκτικό και ταυτόχρονα μελωδικό κατόρθωμα που θα ακούσετε αυτή την εποχή με λίγες βέβαια δικαιολογημένες παιδικές αρρώστιες.
Οι Bad Mathematics με την χαρισματική Cassi Moghan αποδεικνύουν γιατί αποτελούν την μοναδική ουσιαστική μεταπανκ jazzy πρόταση, και για πoιο λόγο την ίδια στιγμή, την πιο υποτιμημένη μπάντα της Αθήνας. Αν και, προσωπική άποψη, το ηχογραφημένο αποτέλεσμα των "Hell hole" και "At Last" θα μπορούσε να ήταν ακόμα καλύτερο. Αλλά, όπως και να το κάνουμε, πρώτη ντροπαλή απομάκρυνση από την τετρακάναλη κονσόλα ήταν αυτή.
Οι Misuse, από την άλλη, με το έπος "Locked In A Bar", στέκονται αγέρωχοι ντόπιοι βασιλιάδες των instrumental post rock μελωδικών δρόμων. Πολύπλοκη ενορχήστρωση από αυτές που μας έχει συνηθίσει ο στάβλος της Kranky αλλά με ένα πιάνο που δίνει μία τέτοια ώθηση στη σύνθεση που θα μπορούσε να βάλει κάτω όλα τα άλογα του προαναφερόμενου διάσημου στάβλου.
Οι Modrec, πιο συμπαγείς και με μία ευαισθησία ξεχωριστή να διαφαίνεται μέσα από κομμάτια όπως τα "3armed Man" και "Refri" τραβούν την προσοχή όσων ζητούν έναν σύγχρονο indie rock ήχο. Τόσο σύγχρονο που αν δεν το γνωρίζαμε, δεν θα πήγαινε το μυαλό μας ότι πρόκειται για ελληνικό σχήμα.
Οι Postblue, που φαντάζουν βετεράνοι πλέον, παραμένουν ίσως από τα πιο ανήσυχα και ανεξάρτητα πνεύματα της σκηνής, συνεχίζουν να προβοκάρουν και να προκαλούν τους ανυποψίαστους. Με δύο νέες συνθέσεις, τα "Blood Madonna" και "Guttershite" αυτή τη φορά, με το πρώτο να είναι και μία από τις καλύτερες ηχογραφήσεις τους έως τώρα.
Οι The Stereo Shortcuts από την άλλη προσφέρουν απλόχερα αγνό παρθένο rock'n'roll με δύο από τα τρία tracks από το, έχω καταντήσει κουραστικός με το να το επαναλαμβάνω, καλύτερο demo cd της χρονιάς. "Chaingang" και "Big Momma" και το soundtrack για μία βραδιά με όλα τα αγαπημένα r'n'r κλισέ βρέθηκε.
Οι Trypanosoma τέλος, και στην καρδιά της συλλογής, ανατρέπουν τα κιθαριστικά δεδομένα, με την ρυθμική ευρωπαϊκή αβανγκαρντία του groove box και του κλαρινέτου μέσα σε τρεις κινήσεις.
Σε μία τέτοια προσπάθεια, από ιστορικής και μόνο άποψης, καταγραφής της ανεξάρτητης εγχώριας σκηνής, η όποια κριτική στάση από μέρους μου θα ήταν αναμφίβολα επιεικής απέναντι στο αποτέλεσμα. Όταν όμως αυτό το αποτέλεσμα, όπως προέκυψε, δεν έχει παρά ούτε ένα ελάττωμα, από το σύνολο των κομματιών και την αντιπροσώπευση των υφολογικών τάσεων έως την προσεγμένη παραγωγή και το εξαιρετικό artwork, τότε χωρίς οποιαδήποτε επιείκεια και διάθεση κανακέματος, απλά επιδεικνύω τον σεβασμό μου.
