Κάποιος λοιπόν θυμήθηκε τους Free Design και είπε να κάνει ένα tribute στο συμπαθές αυτό group των 60΄s όπου και διαμορφώθηκε ο ήχος της flower pop ψυχεδέλιας. Κατά την ταπεινή μου γνώμη βέβαια την περίοδο εκείνη έλαμψαν κάποια συγκροτήματα, υπεύθυνα για πιο σημαντικά πράγματα από το 'Kites are fun' ας πούμε. Συγκροτήματα όπως οι United States of America, όπου με έναν και μοναδικό δίσκο κατάφεραν να μπουν στο πάνθεον και να τιμώνται με ευλάβεια από τα σημερινά group, οι Beach Boys φυσικά, οι White Noise, Ultimate Spinach, Strawberry Alarm Clock και άλλοι που για όποιον ενδιαφέρεται καλό είναι να δοκιμάσει. Φυσικά βέβαια οι Free Design δεν είναι και για πέταμα. Αν και δεν έκαναν ποτέ επιτυχία, έγραψαν αρκετά πολύ ωραία κομμάτια και δίσκους, ίσως πιο ποπ από τα προαναφερόμενα, και για αυτό είναι και αναμενόμενη η συμμετοχή των Stereolab και High Llamas, έκπληξη η παρουσία των Caribou, Super Furry Animals και Kid Koala και απογοήτευση η απουσία πχ. των Broadcast.
Αφήνοντας λοιπόν τις εκπλήξεις και τις παρουσίες - απουσίες προχωράμε σε μια περιγραφή - ανάλυση του... έργου πρώτα με μια παρατήρηση που ισχύει για όλα τα tribute, best, boxes κτλ. Οι δίσκοι λοιπόν όλων των group τον παλιό καιρό ήταν συνήθως 30 με 45 λεπτά. Τόση ήταν η χωρητικότητα του 12" τόσο βάζανε μέσα. Με τον ερχομό των cd άρχισε η μεγαλομανία του πάρε να χεις και φτάσαμε σε ατοπήματα τύπου 'Hail to the Thief' όπου κατά την γνώμη μου μια σειρά από πολύ ωραία τραγούδια, αδικήθηκαν σε ένα ατελείωτο και άνισο 64λεπτο. Θέλω να πω ότι οι Free Design, και αν υποθέσουμε πως ο δίσκος είναι ένα concept, είχαν δίσκους 10-12 ποπ 3 λεπτών τραγουδιών και αυτό ήταν. Αυτό ήθελαν, με τις υπάρχουσες συνθήκες έτσι έβρισκαν πως λειτουργεί το άλμπουμ. Στα best και στα tribute τώρα κάποιοι βρίσκουν σκόπιμο να γεμίσουν μια ώρα με υλικό από διαφορετικούς δίσκους, από διαφορετικά group, χωρίς ομοιογένεια, με μεγάλη διάρκεια μόνο και μόνο για να εκπληρώσουν την αποστολή τους.
Αυτό πιστεύω πως συμβαίνει και εδώ. Με δομή τραγούδι - ιντερλούδιο προχωράμε σε μια παρέλαση συγκροτημάτων και δυστυχώς συμπράξεων. Όσο για τα ιντερλούδια πρόκειται για retro αναφορές σε στυλ, πότε αμερικάνικων διαφημίσεων εποχής, πότε νέγρικου ραδιοφωνικού σταθμού και πότε κάτι σαν μικρές μουσικές αναπτύξεις που χρησιμεύουν σαν εισαγωγές αλλά και στη δημιουργία ατμόσφαιρας...εποχής.
Εξαιρώ λοιπόν αυτά και περνάω στα κυρίως κομμάτια που ξεκινάνε με υποσχέσεις μιας που τόσο οι Madlib (αν και νομίζεις πως ακούς Stereolab) όσο και οι Peanut Butter Wolf (!) με την ντίσκο διασκευή τους κάνουν πολλή καλή δουλειά. Η συνέχεια, και για αυτό μίλησα για συμπράξεις, έρχεται με τα ατού του album και δυστυχώς βλέπουμε Stereolab, High Llamas, Belle & Sebastian (ή καλύτερα μέλος των...) να δουλεύουν με τη λογική "κάνε εσύ το μισό και μετά το γυρνάμε" δημιουργώντας έναν συρφετό μουσικών στυλ που αλλοιώνουν την απλότητα των αυθεντικών κομματιών.
Ακολουθούν αδιάφορες διασκευές που φτάνουν να ενσωματώνουν στοιχεία γνωστά και ως γκιραπιές!!!! Έχω ακούσει πρόσφατα group όπως οι Harmonic 33 και πραγματικά απορώ που κολλάει αυτό το ρετρό...Rap, τέλος πάντων. Η συνέχεια λοιπόν είναι άγευστη με ένα σκότωμα του 'Kites are Fun' σε κάτι σαν ορχηστικό και με έναν ήχο που θυμίζει Air, άλλη μια σημαντική απουσία έτσι όπως εξελίσσετε η κατάσταση, και άλλες hip hopιές αυτή τη φορά χωρίς καμουφλάζ και παρακολουθούμε το έγκλημα μιας αλλοτριωμένης μαύρης κουλτούρας να ασελγεί (αφού ασέλγησε επί της πλουσιότατης μαύρης μουσικής) και στη "μισητή" λευκή ποπ των 60'ς. Αρπάζοντας λοιπόν μελωδίες, πολυφωνίες κα αρχίζουν το κάθε άλλο παρά σεβαστό (αν έμενε στο σαρωτικό στυλ των Public Enemy) ραπ-άρισμα απλά καταστρέφοντας ότι βρουν μπροστά τους.
Χωρίς ίχνος ρατσισμού τα λέω όλα αυτά, απλά δεν μπορώ να ανεχτώ την αφέλεια (να μου πείτε τι να σου κάνουν που τους κρατάνε αγράμματους, αν και είδα και εμάς τους γραμματιζούμενους που μας φτάσανε) με την οποία έπεσαν στη παγίδα που είχε στήσει το σύστημα. Την παγίδα της κονόμας, της χλιδής και της γκόμενας, το νέο μαύρο αμερικανικό όνειρο. Υπάρχουν λένε δυο τρόποι για να καταπνίξεις ένα κίνημα. Ή χώνεις λεφτά ή το γελοιοποιείς. Στην περίπτωση αυτή έγιναν και τα δυο...
Συγνώμη για την παρένθεση και αφού φτάνουμε και σε μια lounge εκδοχή του 'Light my Fire' (;) τελειώνουμε με Caribou που μάλλον (μεταφορικά) προσπαθούν να σώσουν τα προσχήματα με στυλ... ποιμενικού ροκ!
Συνολικά ξεκίνησα να ακούσω το δίσκο με ανυπομονησία μιας που αυτός ο ήχος έχει αποδείξει πόσο διαχρονικός είναι και πως μπορεί άνετα να ενταχθεί στη σύγχρονη αισθητική. Δυστυχώς απογοήτευσε στην πρώτη ακρόαση και απογοήτευσε περισσότερο στις επόμενες. Αν πραγματικά θέλετε να ακούσετε Free Design προτιμήστε τους αυθεντικούς. Δεν παύουν βέβαια αναλόγως και των γούστων σας πάντως να υπάρχουν κάποιες καλές στιγμές αλλά για το αν αξίζει να δώσεις 15- 20 ευρώ δεν το νομίζω.