Grind madness at the BBC - The Earache Peel Sessions
Πριν από μία δεκαετία και βάλε βρέθηκα σε ένα live των Melt Banana στη Ρώμη, χωρίς προηγουμένως να έχω ακούσει ή να έχω διαβάσει τίποτε σχετικά με δαύτους. Όταν ξεκίνησαν να παίζουν τράβηξα άμεσα στο έξω μπαρ του χώρου, σκεφτόμενος -μονολιθικά τότε ομολογώ- ότι πάνε πολλά χρόνια από τότε που μπορούσα ακόμη να ακούω Napalm Death. Άραγε το στυλιστικά σκεπτόμενο κοινό των Ιαπώνων θα τολμούσε ποτέ να παραδεχτεί ότι το αντικείμενο της λατρείας του δεν είναι τίποτε άλλο παρά μια κακοκουρδισμένη παραλλαγή των "απεχθών" τύπων από το Birmingham, που απλά έτυχε να ακούσει κάτι ψιλά από synth pop και new wave;
Το ότι ο John Peel τολμούσε να μεταδώσει και να υποστηρίξει με σθένος οτιδήποτε γούσταρε αγνοώντας πόσο ακραίο ή όχι είναι αυτό, είναι τοις πάσι που ασχολούνται με το άθλημα γνωστό. Αυτό βέβαια δεν σημαίνει πως ό,τι πρότεινε ήταν αναγκαστικά και καλό. Κανείς δεν θα με πείσει ποτέ ότι το happy hardcore αξίζει να λέγεται μουσική. Αυτό για να ξεκαθαρίσουμε ότι η εν λόγω κυκλοφορία δεν "φτάνει" στα αυτιά μας, λόγω του πιστοποιητικού έγκρισης από τον μακαρίτη τον Peel, παρά την απεριόριστη εκτίμηση που ανέκαθεν είχαμε σε αυτό το πιστοποιητικό και στον εκδότη του.
Οι Napalm Death (μιας και αυτοί "πρωταγωνιστούν" με δεύτερους τη τάξει τους Carcass) είναι από τα ελάχιστα συγκροτήματα, ανεξαρτήτως ταμπέλας κάτω από την οποία λειτουργούν, οι οποίοι από την πρώτη νότα που έπαιξαν ήταν απόλυτα προσανατολισμένοι σε οτιδήποτε μπορεί να χαρακτηριστεί ως ακραίο. Ακραίος ήχος, ακραία σύντομες διάρκειες, ακραία ταχύτητα, ακραία εμετικά φωνητικά, ακραία θεματολογία, ακραία τεχνική δεινότητα που έχει ως αφετηρία την έλλειψη τεχνικής κ.ο.κ. Αν στην ιστορία της μουσικής του 20ου αιώνα τους τοποθετήσεις κάπου ανάμεσα στον Xenakis και στον Ornette Coleman κανείς δεν θα σου πει ότι διέπραξες ολέθριο σφάλμα. Ο Jello Biafra είναι φίλος και συνεργάτης τους αν τυχόν χρειάζεστε ένα πιο οικείο σημείο αναφοράς.
Τα περισσότερα από τα γκρουπ που συμμετέχουν σε αυτή τη συλλογή κινούνται γύρω από τον άξονα των Napalm Death, με ανταλλαγές, αλλαγές, προσχωρήσεις και αποχωρήσεις μελών. Άπαντες οδηγήθηκαν στα studio του BBC για να ηχογραφήσουν, καθότι ο John Peel είχε πάθει εμμονή με το ντεμπούτο των Napalm Death και μετέδιδε τα κομμάτια πέντε - πέντε (αν λάβεις υπόψη σου τον μ.ο. διάρκειας του κάθε τραγουδιού θα αντιληφθείς το γιατί...). Οι αντιδράσεις των ανυποψίαστων μηχανικών ήχων περιγράφονται γλαφυρά από τον Mitch Harris (ντράμερ των ND) στο κατατοπιστικότατο booklet, που συνοδεύει την ούτως ή άλλως έγκριτη και πλούσια αισθητικά κυκλοφορία.
Συνηθίζουμε να το λέμε για διάφορα peel sessions ότι πρόκειται για τις καλύτερες, τις πιο αυθεντικές κλπ ηχογραφήσεις που άφησε πίσω της μια μπάντα. Στη συγκεκριμένη περίπτωση ο εν λόγω ισχυρισμός αγγίζει ακόμη περισσότερο την αλήθεια, λόγω της γενικευμένης απροθυμίας των τεχνικών του BBC να επαναλάβουν κάποια ηχογράφηση ή να επέμβουν στις ηχογραφήσεις, έστω και πλησιάζοντας την κονσόλα. Προφανώς οι άνθρωποι όλως φυσιολογικά δεν άντεχαν ό,τι άκουγαν και το μόνο που τους ένοιαζε ήταν να τελειώσει το όλο πράγμα όσο το δυνατόν πιο γρήγορα και πιο ανώδυνα. Κάπως έτσι όλες οι ηχογραφήσεις είναι ακαριαία βίαιες, παντελώς ακατέργαστες και σε επικίνδυνο βαθμό "παρθένες" σε σχέση με τις αντίστοιχες στουντιακές.
Ό,τι βρίσκεται εδώ μέσα θα το βρείτε μάλλον σε διάφορες σκόρπιες κυκλοφορίες του παρελθόντος. Η εν λόγω τακτοποίηση όμως είναι απόλυτα θεμιτή, θεματική και σε ιδανική -σχεδόν τζάμπα- τιμή. Το όλον της κυκλοφορίας λοιπόν είναι τουλάχιστον μνημειακό και αξίζει να δώσετε προσοχή, ειδικά όσοι δεν είχατε ποτέ επαφή με τα συγκροτήματα, αλλά κλίνετε ως ακροατές προς επικίνδυνες ηχητικά καταστάσεις. Να σημειώσουμε πάντως ότι για κάθε άλλο παρά περιθωριακά ονόματα πρόκειται. Οι Napalm Death είναι μία από τις εμπορικότερες metal μπάντες στην ... Αμερική, πολύ πιο μπροστά από ονόματα πρώτης κλάσης που τυχόν σας έρχονται στο μυαλό. ι Extreme Noise Terror έχουν παίξει και το παιχνίδι της pop κουλτούρας με συνεργάτες μάλιστα τους απόλυτους δολιοφθορείς αυτής, τους K.L.F., ενώ οι Carcass θα είχαν πολλά να διδάξουν σε επίδοξους "μάγους της οικονομίας" για το συμβόλαιο που κάποτε εξασφάλισαν με την Columbia.
Δεν μπορώ να σας εγγυηθώ ότι θα μπορέσετε να ακούσετε όχι και τα τρία, αλλά έστω το ένα από τα τρία CD από την αρχή μέχρι το τέλος, αν τυχόν δεν είστε 15 χρονών και οι ακροάσεις σας δεν καθοδηγούνται πρωτίστως από τα ένστικτα σας (ή αν τυχόν δεν είστε εν γένει οπαδοί του grindcore/metal/extreme noise rock κλπ διώματος, που τυχαία ανοίξατε αυτή τη σελίδα). Υπάρχει όμως ένα σημείο ακρόασης κατά το οποίο αποκαλύπτεται πλήρως στο μυαλό του ακροατή το γιατί και πως ένα τραγούδι έχει ολοκληρώσει απόλυτα τον σκοπό του σε διάρκεια δέκα δευτερολέπτων. Μάξιμουμ. Είναι το ίδιο ακριβώς ένστικτο που σε κάνει να κολλάς σε ημίωρες ενασχολήσεις των Sonic Youth επάνω στην ίδια δυσαρμονική νότα. Από αυτό το σημείο και μετά όλα θα γίνουν απλά και ωραία.
Δεν ξέρω για ποιο λόγο αλλά τελευταία αγόρασα και δύο βινύλια των Melt Banana, κάτι που απέφευγα με επιμονή να κάνω χρόνια τώρα. Ποτέ δεν ξέρεις...