The lost notebooks of Hank Williams

Λένε για τον Hank Williams ότι ήταν το σημείο όπου συναντήθηκαν η country, τα gospel και τα blues, ο άνθρωπος από τον οποίο ξεκίνησε αυτό που ονομάζουμε ασαφώς Americana. Όντας το πρότυπο του αυτοκαταστροφικού μουσικού ήδη από τη δεκαετία του '40, έσβησε στα 29 του χρόνια, την πρωτοχρονιά του 1953, στο πίσω μέρος ενός αυτοκινήτου, έχοντας καταναλώσει γερή δόση αλκοόλ, μορφίνης και παυσίπονων. Παρότι πέθανε πολύ πριν την εμφάνισή του rock'n'roll, θεωρείται από τους προπομπούς του ("Move it on over", "Hey, good lookin'", "Jambalaya"), ενώ η κιθάρα και η σκηνική παρουσία του όφειλαν πολλά στους μαύρους bluesmen της εποχής.

Και γράφουν ότι μετά το θάνατό του, βρέθηκε μια βαλίτσα γεμάτη στίχους του που δεν είχε προλάβει να μελοποιήσει. Λόγω νομικών προβλημάτων, η δημοσιοποίηση τους άργησε 60 χρόνια σχεδόν. Η αρχική ιδέα ήταν να διαλέξει ο Bob Dylan (μεγάλος θαυμαστής του Hank) δώδεκα τραγούδια και να τα μελοποιήσει. Παρά τον αρχικό ενθουσιασμό, ο Bob D συνειδητοποίησε ότι δεν είχε καμία διάθεση να φέρει σε πέρας ένα τόσο βαρύ έργο. Εκεί ίσως θα έπρεπε να σταματήσει η προσπάθεια. Ναι αλλά τότε τι θα γινόταν η μουσική βιομηχανία; Πώς θα συνέχιζαν να βγαίνουν καινούργιοι δίσκοι, να λειτουργούν τα δισκάδικα (για τα οποία μάχομαι όσο μπορώ), πού θα έβρισκαν δουλειά οι dj και οι ραδιοφωνικοί παραγωγοί, πώς θα συνέχιζε να υπάρχει το mic; Αν κυκλοφορούσαν μόνο οι δίσκοι που έχουν λόγο ύπαρξης... αλίμονο μου, τι θα έκανα εγώ; Θα έγραφα σε μπλογκ με συμβουλές για ιδιοκτήτες γατιών.

Λοιπόν, για να λέμε τα πράγματα με το όνομά τους, το Lost Notebooks είναι ένας βαρετός δίσκος. Οι καλλιτέχνες που συμμετέχουν, ανέλαβαν να μελοποιήσουν από ένα τραγούδι ο καθείς. Διασώζονται οι αναμενόμενοι: ο Bob D με το βαλσάκι "The Love that Faded" και (παραδόξως) ο υιός Αυτού, Jakob με το μελό "Oh mama, Come Home" (το οποίο αποδομεί με την αλά Μπάστερ Κήτον ψυχρή εκτέλεσή του). Ο Jack White, ο οποίος θα μπορούσε να είναι εγγονός του Hank - από μουσικό/αισθητική άποψη εννοώ - και ερμηνεύει το "You know that I know" με τη σωστή δόση ειρωνείας και στόμφου που χρησιμοποιούσε κι ο Hank για να αυτοσαρκαστεί. Η Lucinda Williams θα έπρεπε να έχει ανταλλάξει τραγούδι με τη Norah Jones, αλλά τότε η Norah πάλι θα περίσσευε. Τα υπόλοιπα θα προσπαθήσω να τα ξεχάσω ASAP. Και κυρίως τις άνευρες κι ανέμπνευστες ενορχηστρώσεις τους.

Για όποιον έχει διάθεση να ακούσει Hank από άλλα χείλη, υπάρχει το Timeless του 2001. Ούτε εκεί όμως θα βρει την καλύτερη εκτέλεση του συγκλονιστικού "I'm so lonesome I could cry" (του τραγουδιού που ζωγραφίζει τη θλίψη με τον πιο ρεαλιστικό τρόπο). Η ιδανική εκτέλεση είναι του Al Green (από το άλμπουμ Call Me του 1972)` η δεύτερη καλύτερη των Cowboy Junkies (Trinity Sessions, 1988).

Τέλος, για όσους αμφιβάλουν για την αξία ή τη διαχρονικότητα του Hank, προτείνω το "Six more miles to the graveyard", από το Under the Influence, το δεύτερο προσωπικό άλμπουμ του Mike Ness (Social Distortion), με rock/country/bluegrass διασκευές.

Βαθμολογώ το Lost Notebooks με μια μονάδα για κάθε τραγούδι που μου άρεσε, ήτοι: