Lounge time 2

To καλύτερο που έχει να περιμένει κανείς από ένα σύνολο "lounge" tunes είναι να ακούγονται πραγματικά αβίαστα, να μην του ζαλίζουν το αυτί, να μην ενοχλεί η επαναληπτικότητά τους, ακόμα και αν ξεχάσει πατημένο το "auto reverse εις τη δεκάτη" και, το βασικότερο, να εναρμονίζονται στον κόσμο του ως φυσιολογικό περιβάλλον. Νομίζω αυτό είναι το στοίχημα που έχει κερδίσει πολλούς από εμάς η electronica και τα πιο ευκολόπεπτα παρακλάδια της σήμερα. Να αποτελούν το συνεχές και καθημερινό μας σάουντρακ συνοδεύοντάς μας σ'ότι κάνουμε.
Το δεύτερο "Lounge time" αποτελεί ένα καλό παράδειγμα. Αποτελεί μία χορταστική 80λεπτη συλλογή από δεκαπέντε λαουντζέρηδες ικανούς για τη πιο παστρική κουζίνα που φαντάζεστε. Όλα τα κοκτέηλ του Lounge Time είναι ένα κι ένα : από το λατίνο λάουντζ των Aroma bar (σε ένα 'little brother' "restyled" από τους Μο' Horizons) μέχρι και την κουλαριστή super soul του Maceo Parker- βάλσαμο στην κακή διάθεση. Τα φαβορί (Nightmares in wax, De phazz) δε μας προσφέρουν την έκπληξη της απογοήτευσης, ενώ οι ανερχόμενοι, τους συναγωνίζονται επάξια και με πλήρη στουντιακή εξάρτηση (Jazzanova- μήπως το Fedtime's light είναι το υψηλόφως της συλλογής, ή να προτιμήσουμε το έξοχο ζαλιστικό πιανάκι του Yorulamenta των Supatone;).
Εδώ τα χαλαρά dubbing διαδέχονται τα cocktail jazz, η 60ς λάντζα των Yonderboi την ατμοσφαιρική τρίππυ των Smith & Mighty (αγκαλιά με την Tammy Payne) και οι καλοί Moodorama τους καλούς Jean Michel. Σα νά 'χεις να διαλέξεις από ένα κατάλογο με τα πιο μουράτα κοκτέηλ και να σε πιάνει η αναποφασιστικότητα. Αλλά εδώ δεν έχει διλήμματα, τά'χεις όλα την ώρα που θέλεις. Σπάνια περίπτωση που το sequel είναι καλύτερο του πρώτου - αλλά τώρα που το σκέφτομαι δε νομίζω στην electronica να ίσχυαν ποτέ τέτοιοι κανόνες, έτσι δεν είναι;

Υ.Γ. Τον τρελοΦινλανδό τον Jimmy τον Tenor θα μου πείτε ποιος τον κάλεσε πάλι;