Nu Europe
Ο κόσμος βράζει. Από τη Νότια Αφρική ως τη Σουηδία και από το Μεξικό ως την Τουρκία, οι μουσικοί γυρίζουν την πλάτη στη στείρα και περιορισμένων εκφραστικών δυνατοτήτων μορφή του ροκ και της electronica όπως τα μάθαμε στις προηγούμενες δεκαετίες και στρέφονται στις μουσικές του τόπου τους, αλλά και άλλων τόπων. Δεν τις αντιμετωπίζουν ευλαβικά, αλλά μέσα από τα βιώματά τους και τις μουσικές τους καταβολές, αλλάζοντάς της τα φώτα.
Μην πάτε πολύ μακριά: Δύο από τους πιο σημαντικούς ροκ κιθαρίστες της ελληνικής σκηνής των 80s, ο Μπάμπης Παπαδόπουλος (Τρύπες) και ο Μπαντούκ (Noise Promotion Company) συνοδεύουν το Θανάση Παπακωνσταντίνου με τη μπουζουκομάνα του στην καλύτερη live, και όχι μόνο, μπάντα της Ελλάδας, ενώ από την άλλη το "καθαρόαιμο" ροκ δεν έχει να επιδείξει παρά μόνο ασημαντότητες και παρακμιακά θνησιγενή γκρουπ που αφορούν όλο και πιο λίγους. Δεν είναι τυχαίο το ότι οι πιτσιρικάδες από τα δεκαπέντε ως τα δεκαοχτώ ακούνε στη συντριπτική τους πλειοψηφία σκυλοπόπ. Δεν ήταν πάντα έτσι, και οι οργισμένοι ροκάδες πρέπει κάποτε να σταματήσουν το ναρκισσιστικό αυτισμό τους και να αναρωτηθούν μήπως ο κόσμος έκανε καλά που τους γύρισε την πλάτη.
Η κατάσταση είναι ίδια σε όλη την Ευρώπη, εκτός βέβαια από την Αγγλία, όπου το ροκ είναι η σκυλοπόπ τους. Άντε, στη καλύτερη περίπτωση το "έντεχνό" τους. Και ακόμη δεν έχω ακούσει ένα σοβαρό επιχείρημα να με πείσει ότι οι Franz Ferdinand είναι καλύτεροι από το Χατζηγιάννη, ας πούμε. Μου είναι εξίσου αδιάφοροι και οι δύο. Η μόνη τους διαφορά είναι ότι οι πρώτοι έχουν πίσω τους μια πολιτιστική υπερδύναμη με παράδοση αιώνων στο να επιβάλλει συμπεριφορές, διαβάσματα και ακούσματα στον κόσμο.
Ξέφυγα από το θέμα: Τις καινούργιες μουσικές, το ethno-rock και ethno-electronica fusion. Το αποτέλεσμα είναι πολλές φορές αμφιλεγόμενο, αλλά ποτέ προβλέψιμο. Οι μπάντες και οι μουσικές ξεπηδάνε από παντού, και το φαινόμενο παίρνει διαστάσεις χιονοστιβάδας. Ήδη στην Αγγλία (πάλι μπροστά μας αυτοί, εκτός από το να επιβάλλουν ξέρουν και να καπελώνουν) κυκλοφορούν εδώ και πολύ καιρό δύο περιοδικά που ασχολούνται με το νέο αυτό υβρίδιο καθώς και με τις πιο καθαρόαιμες έθνικ μουσικές, το froots (ο αρχισυντάκτης του οποίου έκανε την επιλογή σ' αυτή τη συλλογή) και το songlines και είναι πολύ πιο ενδιαφέροντα από τα διάφορα NME που χτυπάνε στα ίσα τις τατιάνες της τηλεόρασης.
Στο δισκάκι μας τώρα: Διπλό CD σε τιμή μονού, πιο ακριβό από έξω πάντως, αλλά τα αξίζει μέχρι τελευταίου λεπτού. Εικοσιέξι κομμάτια από κάθε άκρη της Ευρώπης: Βαλκάνια, ιβηρική, Σκανδιναβία, Ιταλία, γαλλογερμανικός άξονας, πρώην ανατολικό μπλοκ, νησιά. Έξυπνες, όμορφες και απροσδόκητες μελωδίες. Καινούργιες ιδέες στην ενορχήστρωση και το παίξιμο. Συνδυασμοί ειδών που φαντάζουν αντικρουόμενα, αλλά τελικά είναι συμπληρωματικά. Και, επιτέλους, ρυθμική ποικιλία. Όχι άλλο γκα γκα γκαν και ντουπ ντουπ. Έλεος!
Αυτή η συλλογή είναι ένα παράθυρο στον κόσμο και στο σήμερα. Ανοίξτε το και ρουφήξτε το φρέσκο αέρα. Κάτι ήξερε και ο μεγάλος απών του ροκ. Κοιτάξτε το δεύτερο κομμάτι του δεύτερου cd.
