Είναι πολύ δύσκολο να αποστασιοποιηθείς και να κάνεις αντικειμενική κριτική σε κάτι που αγαπάς. Το αστείο της υπόθεσης είναι ότι γινόμαστε διπλά αυστηροί και διατυμπανίζουμε ότι «ο αγαπημένος μας καλλιτέχνης δεν τα κατάφερε αυτή τη φορά αλλά...», και ακολουθούν διάφοροι λόγοι για τους οποίους την επόμενη θα είναι πολύ καλύτερος, όπως παλιά κ.λπ.
Ο Adam Pierce φαίνεται ότι χαλάρωσε λίγο στο νέο του άλμπουμ. Ξανάπιασε για τα καλά την αγαπημένη του ακουστική κιθάρα, πρόσθεσε σε μερικά κομμάτια φωνητικά, μείωσε τις δόσεις του βιμπράφωνου, κάλεσε πολλούς κι εκλεκτούς (από το έτερο ήμισυ του στους Dylan Group, Dylan Cristy έως τον Doug Scharin) κι αποτύπωσε τη διάθεσή του σε ένα εξώφυλλο-παιδική ζωγραφιά. Είχε φροντίσει να μας προετοιμάσει μέσω του Wire Tapper 10 με το "Focus on a roller coaster", ένα ιδιαίτερα όμορφο τραγούδι, το οποίο όμως δεν κατατάσσεται πουθενά.
Πρέπει να λάβουμε υπόψη πολλές και διαφορετικές παράμετρους. Ο Adam τα τελευταία εφτά-οχτώ χρόνια είναι τόσο δημιουργικός όσο λίγοι άλλοι σύγχρονοι καλλιτέχνες. Το "Obrigado Saudade" είναι το τέταρτο στούντιο άλμπουμ του ως Mice Parade, και το έκτο συνολικά, συνυπολογίζοντας το "Collaborations" και το περσινό "All Roads lead to Salzburg". Με τους Dylan Group έχει κυκλοφορήσει άλλα τέσσερα άλμπουμ, ένα split με τους Him, και δεκάδες συμπαραγωγές. Συμμετέχει σε καμιά δεκαριά ακόμη σχήματα. Τρέχει ταυτόχρονα την Bubble Core και συνεργάζεται μανιωδώς με πολυάριθμους άλλους μουσικούς, όποτε του ζητηθεί. Ούτε ο Zappa να ήταν...
Τι συμβαίνει με το "Obrigado Saudade"; Με τις πρώτες ακροάσεις καταλαβαίνει κάποιος ότι δεν συγκρίνεται με το "The True Meaning of Boodleybaye", το "Ramda" ή το "Mokoondi". Αυτό σημαίνει ότι ο ήχος του Adam είναι πλέον αναγνωρίσιμος. Λείπει η ένταση της πρώτης γνωριμίας, λείπει η έκπληξη του βιμπράφωνου και της αναλογικής μίμησης ψηφιακών ήχων. Οι συνθέσεις είναι πολύ χαλαρές, ανοιχτές, ρευστές, ίσως εξαιτίας της ακουστικής κιθάρας, ίσως εξαιτίας της σκοπιμότητας του μουσικού. Δεν μιλώ για την ποιότητά τους, για τη αισθητική τους, για την ατμόσφαιρα που δημιουργούν... Αυτά συνεχίζουν και παραμένουν στην κορυφή. Αναφέρομαι στο γενικό κλίμα, σε αυτό που είχε ο Adam κατά νου όταν ηχογραφούσε το άλμπουμ. Αυτό με παραξενεύει και με αφήνει μετέωρο. Δεν μπορώ επίσης να ξεχωρίσω κάποιο συγκεκριμένο κομμάτι για να το βολέψω σε κάποια συλλογή, κάτι που έκανα με ευκολία στα προηγούμενα άλμπουμ του. Μία γεύση από το ξεχωριστό "Out of the freedom world" είχαμε πάρει από το "All Roads lead to Salzburg". Το δεκάλεπτο "Mystery brethren" κινείται προς Him πλευρά. Το "Wave greeting" κρύβει μέσα του λίγο άγχος. Όλα τους είναι αξιοπρεπέστατα αλλά κανένα τους δεν ξεχωρίζει.
Θυμάμαι ότι είχα παρόμοια αντίδραση με το "Happiness" των Fridge πριν καταλήξω ότι ήταν ένα από τα καλύτερα άλμπουμ τους. Το "Obrigado Saudade" δεν το πιάνει το αυτί με την πρώτη. Θέλει τον χρόνο του, πολλές ακροάσεις και αμέριστη προσήλωση. Πιθανώς να βρίσκεται και στα καλύτερα άλμπουμ της χρονιάς στην ανασκόπηση μου. Είπαμε. Είναι πολύ δύσκολο να αποστασιοποιηθείς και να κάνεις αντικειμενική κριτική σε κάτι που αγαπάς...