Punk 45 - Chaos In The City Of Angels And Devils
Χάρντκορ από το Hollywood μέχρι τις παραλίες. Του Γιώργου Λεβέντη
Δεν μπορώ να σκεφτώ κάποιον πρόλογο που να ξεφεύγει από το patronising και προσβλητικά εύκολο θέμα "κοιτάξτε τι μαθαίνεις αν νομίζεις πως το LA ήταν μόνο sleaze και ηλιοθεραπείες" και επειδή σιγά μην αγχωθούμε με προλόγους σε πανκ δίσκους πάμε στην ουσία.
Μία ακόμη συλλογή, λοιπόν, της σειράς Punk 45 από τη Soul Jazz, με τη συμμετοχή θρυλικών και λιγότερο θρυλικών ονομάτων. Από ηγήτορες τύπου X μέχρι και... Simpletones, οι περισσότεροι που θα περίμενες να εμφανιστούν, είναι εδώ. Τόσο το όλο κόνσεπτ του Punk 45 όσο και οι αντίστοιχες συλλογές στέκονται συνήθως στο ύψος των περιστάσεων (με αγαπημένη μου συλλογή αυτή για το Οχάιο). Και μόνο που είναι παρόντες αυτοί που είναι, ξέρουμε ότι το στοιχείο της αντιπροσωπευτικότητας τουλάχιστον δεν πάσχει. Ενώ υπάρχουν μερικά SOS στις συμμετοχές και θα ήταν ούτως ή άλλως γραφικό να μιλάμε σήμερα για το "παραγκωνισμένο" πανκ του LA, το πλήθος των ονομάτων κάνει τουλάχιστον κατανοητό γιατί αρκετοί θεωρούν ότι δεν απέκτησε τη φήμη που δικαιούται σε σχέση με άλλα μητροπολιτικά κέντρα.
Ένας πόντος επομένως για την ποικιλία. Τι σημαίνει ποικιλία σε μια συλλογή πρώτου κύματος αμερικανικού πανκ θα ρωτήσει κάποιος. Και γιατί είναι αυταπόδεικτα θετικό αυτό, ειδικά αν ο ακροατής δεν έχει ξυπνήσει καλά το πρωί και το πρώτο που θέλει να σκεφτεί είναι η ευκολία τέτοιων συλλογών ή ακόμη καλύτερα η ποσότητα σκουπιδιού που έχει παραχθεί στο όνομα των τριών παρά κάτι αυτών ακόρντων; Όλα ζήτημα οπτικής είναι, αλλά τουλάχιστον περνάμε με σχετική επιτυχία από το "σας πηδάω τα Λύκεια" attitude των T.S.O.L. με το 'World War III' στην προφητικά προβλέψιμη σκληράδα των Middle Class με το 'Out Of Vogue'. Και χοροπηδάμε, και θαυμάζουμε τους πιο ταλαντούχους, και θυμόμαστε άμα λάχει τον avant-joke αριστερισμό των Black Randy and the Metrosquad. Α, έχουμε και το 'Forming' των Germs, και αν δεν αξίζει να λέμε αυτό "θρυλικό", δεν ξέρω πού έχουν καταντήσει τα κλισέ της μουσικογραφίας.
Με λίγη καλή διάθεση η arty ψυχοσύνθεση των Urinals θα σου θυμίσει μέχρι και new wave ( εντάξει υπερβολή) και με λίγη κακή διάθεση στους Adolescents θα διακρίνεις τον σπόρο για αρκετές μετέπειτα αμαρτίες του αμερικανικού σκληρού ήχου (καμία υπερβολή). Αλλά το ζητούμενο είναι να υπάρχει μια κοινή αφήγηση γύρω από συλλογές όπως αυτή ώστε να μην είναι αδιάφορες ούτε για τον κόσμο που αυτά τα έχει ψάξει με άλλες ευκαιρίες ούτε για όσους δεν έχουν αυτή τη μουσική στο πεδίο ενδιαφερόντων τους. Υπάρχει μια γενική ελαστική περιγραφή του καλιφορνέζικου πανκ; Αν δεχτούμε ως γενικό χαρακτηριστικό έναν ήχο κάπως πιο σκληρό και λιγότερο αρτιστίκ από της Νέας Υόρκης - οι Circle Jerks για παράδειγμα παραπέμπουν περισσότερο σε συμβατικό LA Rock. Ή αν αναγνωρίσουμε στο τοπικό underground μια πιο "ζόρικη" αφετηρία που διοχετεύτηκε και πιο προβληματικά, όπως ξέρουμε σήμερα, στο κατοπινό μέινστριμ. Ή αν τέλος πάντων μυρίζουμε την αρμύρα στις κιθάρες. Αν όλα αυτά έχουν κάποιο νόημα τότε η συλλογή κάνει καλή δουλειά και παρουσιάζει αξιόπιστα κάτι σαν "σκηνή" σε κάποιον που ξαφνικά θα έπεφτε στον πλανήτη.
Μελανά σημεία υπάρχουν, και αυτά βέβαια θέμα γούστου. Η απουσία των Black Flag είναι τόσο εξόφθαλμη που μάλλον είναι εσκεμμένη. Μερικά κομμάτια του παζλ δε θα μας χαλούσε αν έλειπαν - σοβαρά τώρα, οι Deadbeats δύο συμμετοχές; Και πώς ακριβώς πέρασε ο Iggy την "πόρτα"; Τέλος πάντων, καλά περνάς και ο ιδρώτας, ιδρώτας. Αυτό δεν είναι και το νόημα του πανκ; Όχι ακριβώς, αλλά στο πνεύμα της συλλογής ούτε σοβαρό επίλογο θα καταδεχτώ να γράψω.