Rave οn Buddy Holly

Ως λάτρης των tribute album, έχω σιχτιρίσει τις προχειρότητες που πλασάρονται συνήθως ως "φόρος τιμής". Δύο-τρεις καταξιωμένοι, τα καινούργια ονόματα της μόδας και καμπόσοι άσχετοι σαν άποψη, δήθεν, για να δώσουν άλλη ατμόσφαιρα σε πασίγνωστα - κατά το μάλλον ή ήττον - κομμάτια. Τη διαφορά κάνει βέβαια ο παραγωγός. Εδώ παραγωγός ήταν ο Randal Poster (έμπειρος στα κινηματογραφικά). Και αφορμή τα 75α γενέθλια του Buddy Holly.

Γιατί όμως ασχολούμαστε με τον Buddy Holly; Επειδή ήταν ο πρώτος που έβαλε τις βάσεις αυτού που αποκαλούμε σήμερα rock group: δύο κιθάρες, μπάσο και ντραμς. Επίσης, ήταν ο πρώτος που έγραφε σε μεγάλο βαθμό τους στίχους και τη μουσική των τραγουδιών του, διότι εκτός του ότι διέθετε το ταλέντο να το κάνει, προσπαθούσε να αποκτήσει τον απόλυτο έλεγχο του ρεπερτορίου και της καριέρας του. Μέσα στα σκάρτα δύο χρόνια της επιτυχίας του, (έκανε το πρώτο του νο 1 σινγκλάκι "That Will Be the Day" το φθινόπωρο του '57, και σκοτώθηκε σε αεροπορικό ατύχημα τον Φεβρουάριο του '59), έγραψε τραγούδια που όρισαν τον κανόνα της pop και έστρωσαν το δρόμο για τη Βρετανική Εισβολή. Στους θαυμαστές του περιλαμβάνονταν οι Beatles, οι Rolling Stones, οι Hollies, ο Dylan και Eric Clapton. Γι' αυτό άλλωστε στο Rave On BH συναντάμε τον McCartney (ο οποίος έχει αγοράσει τα δικαιώματα των τραγουδιών του Buddy) και τον Graham Nash (ιδρυτικό μέλος των Hollies).

Υποτίθεται ότι στο εν λόγω άλμπουμ, οι καλλιτέχνες είχαν την ελευθερία να ξεφύγουν από μια απλή αναπαραγωγή των κομματιών. Δεν θα το έλεγα. Την έκπληξη κάνουν οι (βρετανοί) Florence and the Machine με μια απόκοσμη εκδοχή του "Not Fade Away" που θυμίζει Dr John και Νέα Ορλεάνη, και ο ράπερ Cee Lo Green στο "Baby, I Don't Care". Η Karen Elson συμμετέχει μάλλον ως σύζυγος του Jack White. Ο Julian Casablancas (των Strokes) προσπαθεί να μιμηθεί (με μέτρια επιτυχία) την "συρτή" προφορά του Buddy και τον τρόπο που τραγουδούσε το "bay-beh".

Ο (αγαπημένος μου) Nick Lowe ακούγεται σ' ένα από τα λιγότερο γνωστά κομμάτια του Buddy, το "Changing those Changes", και περνάει απαρατήρητος. Οι My Morning Jacket και οι Modest Mouse βρίσκονται σε λάθος δίσκο. Όποιος θέλει να ακούσει μια καλή διασκευή του "Well Alright", ας (ξαν)ακούσει τους Blind Faith. Ο Lou Reed αλλάζει τα φώτα στην "Peggy Sue" με τη συνοδεία της συμβίας του στο βιολί - αλλά δεν έχω καταφέρει ακόμα να αποφασίσω αν πράττει ορθώς ή όχι.

Η πιο επιτυχημένη και καλοφτιαγμένη διασκευή είναι το "Words of Love" με την Pattie Smith, η οποία αλλάζει το τραγούδι μ' ένα σεβασμό που τον κάνει καινούργιο, χωρίς να του στερεί τις αναμνήσεις που κουβαλάει (η εκτέλεση των Beatles). Η δεύτερη πιο επιτυχημένη παρουσία (με μικρή διαφορά) είναι το "Raining in My Heart" με τον Graham Nash. Τέλος, η πιο απροσδόκητη διασκευή είναι το "It's so Easy" με τον Paul McCartney. Κάπου διάβασα ότι είναι σαν να ακούς τους Beatles στο Αμβούργο σε ερασιτεχνική ηχογράφηση. Αυτό ακριβώς!

Το καλό με το δίσκο ήταν ότι μου δημιούργησε τη διάθεση να ξανακούσω τις πρωτότυπες εκτελέσεις. Buddy (still) rules!