Re:Play - Intergalactic chill remakes
(... «τα τραγούδια με τα οποία μεγαλώσατε, όπως δεν τα ακούσατε ποτέ! Περνάνε μέσα από το χρόνο... παραμένουν αναλλοίωτα και πάντα αγαπημένα, επανεκτελούνται με τόλμη και άποψη, για να περάσουν ανώδυνα από το παρελθόν στο μέλλον!» θα μπορούσε να λέει το δελτίο τύπου τούτης εδώ της συλλογής...)
Στον κατάλληλο άνθρωπο έπεσε αυτό το cd λοιπόν... και παράλληλα στον ακαταλληλότερο όλων. Θα το ομολογήσω από την αρχή ότι τρελαίνομαι για διασκευές. Έχω μανία, πως να το πω. Με φτιάχνει η ιδέα και μόνο. Αν είχα ίχνος καλλιτεχνικού αίματος στις φλέβες μου μια cover band θα έκανα. Τίποτα παραπάνω! Σιγά μη στίβω το μυαλό μου προς χάριν της αόριστης χαράς της δημιουργίας, τη στιγμή που τόσοι άλλοι με πρόλαβαν και γράψανε ΤΑ αριστουργήματα, πριν από μένα και για εμένα! Για αυτό κάτι τέτοιες συλλογές είναι το καλύτερό μου. Ένα δυο καλές εκτελέσεις να μου βγάλουν, έχω να πορεύομαι. Καλό τραγούδι- εμπνευσμένη διασκευή- αγαπημένο συγκρότημα που την κάνει: αυτοί είναι οι τρεις κανόνες του παιχνιδιού. Αν ισχύσουν όλοι όνειρο! Με τους δύο μένεις και πάλι ευχαριστημένος. Μόνο ο ένας δεν αρκεί, μπορεί όμως και να γίνει η δουλειά, υπό κατάλληλες συνθήκες! Για να δούμε τι έχουμε εδώ λοιπόν...
Θυμάστε προ ετών μια super cover συλλογή με τίτλο Loungapalloza; Το Re:play λοιπόν είναι κάτι σαν την εκσυγχρονισμένη εκδοχή της, με την αντίστροφη λογική όμως και την απουσία του indie στοιχείου. Αντίθετα παρευρίσκεται ικανός αριθμός εκπροσώπων της κουλαριστής, τσιλααουτιάρας- αφήστε-με-τώρα-που-έχω-αράξει electronica. Παίρνουν ένα μάτσο «τραγούδια της οργής» (που εξοργίζουν όλους μας δηλαδή, γιατί τα περισσότερα τα έχουμε ακούσει δέκα χιλιάδες φορές...), τους ψιλοαλλάζουν τα φώτα... και χαίρονται κάτι ανόητοι σαν και του λόγου μου.
Σιγά μη δεν άρχιζε με το Summertime. Κανονικά κάτι τέτοιες προσπάθειες μόνο με αυτό θα έπρεπε να ασχολούνται. Οι Deep Dive Corp το ψιλοταλαιπωρούν το θεματάκι... η φωνή της Sarah Walker ακούγεται αραιά και που... και μέχρι να ξανανοίξουν τα beach bar έχουμε καιρό. Η εισαγωγή του Riders On The Storm σε ξενέρωτο acid jazz περιβάλλον από τους Yonderboi, μόνο να με εκνευρίσει κατάφερε, αλλά μην το παίρνετε και τοις μετρητοίς αυτό γιατί έχω προσωπικά με τους Doors. Οι «κράχτες» Losing my religion, Smells like teen spirit και (I put a) spell(on you) διασκευάζονται μάλλον με ατολμία. Μπιτάκι χαλαρόν και κυλιόμενο, παύση (break δηλαδή- όχι και μπρέηκμπητ όμως μη χαίρεστε), θήλεα στα φωνητικά, κατέβασμα στις ταχύτητες και άσχετα ζιγκκλανγκκλόνγκ για τη μοντερνιά του πράγματος. Είναι από τις διασκευές που αν και δεν ενοχλούν (αντίθετα συμπαθιούνται εύκολα) η λειτουργία τους τελικά περιορίζεται στο να σε κάνουν να τρέχεις να ακούσεις το αυθεντικό (και άντε να βρω τώρα το Out Of Time). Τα credits στη Νιρβανοδιασκευή, όχι μόνο γιατί το έκαναν αγνώριστο το «δεν πειράζει» οι Nonex (ή μήπως η Nonex;), αλλά και για τη τύπισα που ξεχνιέται και λέει καμιά δεκαριά φορές 'Hallo, hallo, hallo' σαν να χαιρετάει καμιά φίλη της στον απέναντι δρόμο. Κάτι σαν τη διασκευή των Akasha στο 'Sweet child o' mine' φανταστείτε, στο πιο straight όμως.
ΠΑΥΣΗ: ΕΥΛΟΓΗΜΕΝΗ Η ΣΤΙΓΜΗ ΠΟΥ Ο ΘΕΟΣ ΦΩΤΙΣΕ ΤΟΥΣ ΑΝΤΡΕΣ ΤΩΝ ST. ETTIENE ΣΤΑ ΠΡΩΤΑ ΤΟΥΣ ΒΗΜΑΤΑ ΚΑΙ ΔΗΜΙΟΥΡΓΗΣΑΝ ΤΗΝ ΥΣΤΑΤΗ ΔΙΑΣΚΕΥΑΣΤΙΚΗ ΣΤΙΓΜΗ ΣΤΟ 'ONLY LOVE CAN BREAK YOUR HEART! ...εγώ βασικά πιστεύω ότι αυτοί το είχαν γράψει σε παιδική ηλικία και τους το έκλεψε ο «παππούς» του ροκ... μήπως η όλη ιδέα της συλλογής εμπεριέχεται σε αυτό το κομμάτι; Μας παρέχεται σε στυλάτο remix του Andrew Weatherall για εννιά ολόκληρα λεπτά... και είμαστε τρισευτυχισμένοι!
Συνεχίζουμε... η σινεφίλ νοσταλγία του "Windmills of your mind", για μεταμεσονύχτιο ραδιόφωνο και με μια ερωτική ερμηνεία να σημειώνεται επιτέλους στο... ημερολόγιο της Άννας Κλαρκ. Λατινομπίτια θέλει ο λαός παρακάτω και οι Senor Coconut y su Conjunto καταφέρνουν και στήνουν ένα "Showroom dummies" πιο γελοίο και από το όνομά τους (θα βραχυκυκλώσουν τα κυκλώματα της ψυχής των Kraftwerk αν το ακούσουν. Ξέχασα το "I'm not in love"... αλλά ποιος θυμάται τώρα τους 10CC σε αυτή τη ζωή; Μήπως όμως μετατρέποντάς το σε απαλό Γκοφερίζον χαουζάκι η «Ολίβ» κάνει την καλύτερη δουλειά από όλους (πλην St Ettiene ασφαλώς!); Εδώ σηκωνόμαστε από τη φράπα στο beach bar και αρχίζουμε να ψιλοχορεύουμε τινάζοντας άμμο στους διπλανούς μας (καλό καλοκαίρι!).
Τα βασικά σας τα είπα, έχει και κάτι δευτεροκλασάτα και κλείνει με το "Albatross" των Π. ΝΤ. (aka pro disco) Fleetwood Mac στα τέσσερα πιο βαρετοάπνοιεντ (όπως άπνοια...) λεπτά που έζησα τον τελευταίο χρόνο. Οι ενστάσεις στο ότι από LB μπήκε το ανόητο "Angie" (πότε θα το απαγορεύσουν άραγε να ησυχάσουμε;) και όχι η διασκευάρα στο "Ashes to Ashes". Αν έβαζε και την εκτέλεση-άποψη των ανατρεπτικών Fortran 5 στη γλοιωδία που ακούει στο όνομα "Layla"... θα ήμουν υπέρ-ευχαριστημένος. Και αν έγραφα εγώ το δελτίο τύπου τελικά όλο και κάτι πιο έξυπνο θα έβρισκα από αυτό που σκέφτηκα στον πρόλογο. Μήπως να φτιάξω ένα cover-label και να κυκλοφορώ δίσκους μόνο με διασκευές;
Υ.γ.- θετικότατον ότι το compilation είναι ελληνικής έμπνευσης και κατασκευής (δια χειρός Ασλάνογλου..), άντε να ξυπνάμε και οι υπόλοιποι!
