Shake sauvage (french soundtracks 1968-1973)
Τα σάουντρακ πάντα ήταν πεδίο πειραματισμών νεωτερισμών - γι' αυτό και εκεί βρήκαν έδαφος πολλοί «ανήσυχοι» μουσικοί ελευθερίων ειδών όπως οι τζαζίστες ή οι ηλεκτρονικοί. Όταν όμως μιλάμε για μουσική γαλλικών φιλμ μιλάμε για ένα ακόμα περισσότερο διαφορετικό πράγμα: η μουσική ήταν το απόλυτο συνοδευτικό όχι μόνο στα ποτά, το σεξ, τις αμαξότσαρκες, τους φόνους αλλά και σε πλήθος άλλων σεκάνς. Και τι μουσική: και μελούρα και αυτό που λέμε σήμερα champaign και αυτό που λέμε σήμερα french-pop και μια μεγάλη jazz μερίδα (δεν είναι τυχαία η αλησμόνητη συνεργασία Miles Davis - Louie Mal) και επίσης η Ευρωπαϊκή άποψη περί μαύρης μουσικής της εποχής τους (σωστά μιλούν οι σημειώσεις για μια δυνατή παρουσία του «blaxploitation»). Προσθέστε και το psycho - freak κλίμα της εποχής (τα φλάουτα δίνουν και παίρνουν) και η ταινία παίζεται μπροστά σας. Βέβαια η γαλλική κινηματογραφική παραγωγή είναι ανεξάντλητη άρα εδώ η επιλογή είναι ψύλλοι στ' άχυρα. Και πάλι όμως το απάνθισμα είναι ικανοποιητικότατο.
Ακούμε συνθέτες που άφησαν εποχή στο είδος όπως ο Georges Garvarentz (έξοχη αναπαράσταση freak κλίματος στο Haschish Party), ο Claude Bolling του Μπορσαλίνο, ο Michel Magne του Φαντομά και του OSS 117... Από τους περισσότερο γνωστούς εδώ είναι σε πρώιμες προσπάθειές τους ο Vladimir Cosma που τώρα είναι πιά πατριάρχης στο είδος (στην Ελλάδα εκτιμήθηκε μόνο λόγω Divaς), ο Χολλυγουντιανός πιά αλλά από τους καλύτερους στο είδος του κατά τη γνώμη μου Philippe Sarde και ο ερωτάκιας Francis Lai (παρεμπιπτόντως: μόλις φέτος το Une homme et une femme επιτέλους υπέστη ένα ωραίο ρεμιξάκι από κάποιους Deep 45).
Από τα μαύρα διαμάντια ξεχωρίζουν το εκπληκτικό γκρουβ του Sexopolis του J.P. Mirouze και από τα λευκά το OK Chicago των Resonnance, ένα σούπερ γκαγκστερικό ινστρουμένταλ. O Μπελμοντό οδηγεί αγέρωχος αδιαφορώντας για τις σειρήνες παλιομοδίτικων περιπολικών, ο Ντελόν δεν μπορεί αν δεν ανακρίνει την ύποπτη και κάτω απ' τις κουβέρτες, ο Βεντούρα είναι χοντρός και άσχημος αλλά εκπέμπει υπόγεια γοητεία, ο Πικολί παραμένει κουλ, οι αστυνομικοί επιθεωρητές είναι γοητευτικά ανίκανοι, η Ρόμυ, αχ Ρόμυ, ο Αζναβούρ παριστάνει τον πότη, η Μιρέιγ Νταρκ την χαζή και τα κυνηγητά γίνονται πάντοτε με Σιτροέν βατράχους- αθάνατο γαλλικό σινεμά. Το 8σέλιδο φυλλαδιάκι με notes και μερικές από τις αφίσες των ταινιών και τα εξώφυλλα, ακόμα και κάποιων 7ίντσων, απαραίτητο. Πριν κλείσω νοιώθω την ανάγκη να τελειώσω με ένα κλισέ : τούτη η συλλογή στη βερολινέζικη Crippled Dick Hot Wax είναι μια πολύ καλή αρχή και πρέπει να υπάρξει συνέχεια.
