Stereogum presents: OK X: A tribute to OK Computer

Οι ανά τον κόσμο πανηγυρικές εκδηλώσεις για τη δέκατη επέτειο από την κυκλοφορία του OK Computer συνεχίζονται με αμείωτο κέφι και ο ενθουσιασμός των συμμετεχόντων ολοένα αυξάνεται και μας οδηγεί στην κορύφωση αυτών. Το (πάρα) πολύ καλό μουσικό site Stereogum.com με το πιστόλι στον κρόταφο εξανάγκασε δώδεκα καλλιτέχνες/ συγκροτήματα να υποστούν το γνωστό πλέον μαρτύριο της εν δυνάμει ηλεκτροπληξίας σε υπόγεια και ανήλιαγα στούντιο, εκμεταλλεύτηκε την τελευταία σταγόνα του ιδρώτα τους, τους έβαλε να υπογράψουν συμβόλαια θανάτου που θα τους έχουν δεμένους για μια ζωή και οι υπεύθυνοι αυτού, τώρα που διαβάζεις αυτές τις ανοησίες, μασουλάνε στη Χαβάη τα εκατομμύρια που τους απέφερε το free downloading του, έστω και σαν ιδέα, ενδιαφέροντος και προκλητικού tribute album στο κατά πολλούς σημαντικότερο άλμπουμ της δεκαετίας του 90. Έτσι είμαστε εμείς στα music mass media όμως. Αδίστακτοι και ακόρεστοι!

Το OK Computer είναι πράγματι ένας σπουδαίος δίσκος. Και αυτή η δήλωση έχει και θετική και αρνητική πλευρά. Τα αρνητικά τα έχω αναφέρει με κάθε ευκαιρία και με εκ του περισσού κακία. Καλώς ή κακώς το τεχνοκρατικό ροκ δεν επικράτησε, τα 00s γέμισαν με αμούστακα πρεζάκια, που δεν επέλεξαν κλειστοφοβική παράνοια, αλλά προτίμησαν να αδειάσουν από το μυαλό τους τη φαιά ουσία και να το γεμίσουν με ουσίες κάθε είδους. Από την άλλη, οφείλουμε να παραδεχτούμε πως οτιδήποτε experimental και "διαφορετικό" γνωρίζει ευρύτερη αποδοχή από το 1997 και μετά ασφαλώς και οφείλει μέρος των κερδών στον Thom Yorke και την παρέα του.

Κάπως έτσι έκαστος διαλέγει το τραγούδι που του ταιριάζει και το αποτέλεσμα έχει ως εξής:

Doveman: Airbag - Ο Thomas Bartlett συνεργάζεται με όλους τους καταθλιπτικούς του κόσμου και δεν θα του ταίριαζε παρά το εναρκτήριο κλαψούρισμα -συγνώμη νανούρισμα... ή μήπως συναισθηματικό εκτόπισμα- του δίσκου. OK! Το αποδομεί και το ξαναχτίζει, αλλά το αποτέλεσμα δεν διαφέρει όσο δραματικά ισχυρίζεται. Θετική συνεισφορά το "θάψιμο" των φωνητικών πάντως.

Slarafenland: Paranoid Android - Μπόλικα πνευστά και φωνητικά σε στιλ των παλιών κακών Genesis. Τόση σεβεντίλα, όση του πρέπει δηλαδή του κομματιού. High class παραγωγή πάντως. Όλα τα άλλα είναι θέμα γούστου. Και horror orientated κατάληξη!

Mobius Band: Subterranean Homesick Alien - Καθοδηγούμενο από βαρύ συνθετικό beat που παραπέμπει θρασύτατα στους Joy Division το τραγούδι αναβαπτίζεται στα θολά νερά του dark wave αισθητηρίου και το αποτέλεσμα είναι αναπάντεχα θριαμβευτικό. Η καλύτερη στιγμή της όλης προσπάθειας μαζί με τους Twilight Sad.

Vampire Weekend: Exit Music For A Film - Πολύ κοντά στο πρωτότυπο, πολύ κοντά στην άποψη που θα είχαν σχετικά οι Mecano, κατόπιν ο Moby και προς το τέλος οποιοσδήποτε καλούνταν να φέρει στην επιφάνεια την κρυμμένη οργή του τραγουδιού. Διότι την θέση του περί έρωτος αρνούμαι να την αποδεχτώ.

David Bazan's Black Cloud: Let Down - Η Αναστασία Μουμτζάκη το είχε ανακηρύξει το καλύτερο τραγούδι των Radiohead. Πράγματι το Let Down ΕΙΝΑΙ οι Radiohead. Ως πληγή, ως υστερία και ως επιτηδευμένη απόγνωση. Για κάποιο ανεξήγητο λόγο μετατρέπεται σε radio anthem για ακροατές του Damien Rice. Σπεύσατε επομένως οι φανατικοί του είδους.

John Vanderslice: Karma Police - Ανατύπωση σε faux break κατάσταση και με μια ακουστική κιθάρα να κοπανιέται ανεξήγητα από το μισό και μετά. Στα φωνητικά ο Γιώργος Μητσικώστας σε μια ακόμη υπερεπιτυχημένη μίμηση, που τον αναγάγει σε ύψιστο διασκεδαστή του καιρού μας.

Samson Dalonoga feat. The Found Sound Orchestra : Fitter Happier - Ο καθένας έχει σοβαρότερα πράγματα από αυτό το άθλιο remake για να ασχοληθεί.

Cold War Kids: Electioneering - Εξαιρετικά ενοχλητικά φωνητικά. Κατά τα άλλα, ο ηχολήπτης ξεχάστηκε και σήκωσε μόνο τον ήχο από τα κρουστά. Ο πιανίστας στο βάθος παλεύει, αλλά κανείς δεν του δίνει σημασία. Περιέργως ενδιαφέρον σαν αποτέλεσμα!

The Twilight Sad: Climbing Up The Walls - Βαρύ και ασήκωτο! Πίσσα σκοτάδι και θόρυβος. Τέλειο! Σα μεταμοντέρνοι Gallon Drunk, απογειώνουν το καλύτερο τραγούδι του αυθεντικού δίσκου.

Marissa Nadler: No Surprises - Αν το αυθεντικό σας λιώνει, αυτό θα σας αποτε-λιώσει! Ο ύμνος όσων φοβούνται να βγουν από την πόρτα του σπιτιού τους, μελαγχολεί ακόμη περισσότερο σε βαριές γυναικείες ανάσες και ...(τι έκπληξη) ακουστικές κιθάρες! Κάπου χάνεται η μελωδία όμως, που είναι και το μεγάλου ατού του τραγουδιού.

My Brightest Diamnond: Lucky - Το αρπάζει, του επιτίθεται, το μετατρέπει σε μπλουζιά και καθαρίζει ζόρικα! Δεν κλαψουρίζει, αλλά ουρλιάζει. Δεν κρύβεται, αλλά στοιχειώνεται με τη θέλησή της. Διδάσκεται διασκευολογία στην προκειμένη περίπτωση δηλαδή.

Flash Hawk Parlor Ensemble: The Tourist - Αν το συγκρότημα έχει στο όνομά του τη λέξη Ensemble, τι τα θες τι τα γυρεύεις. Οι κραγμένοι συμβολισμοί του τραγουδιού συνεχίζουν να αναπαράγουν ένα εκφοβιστικό Floyd-ικό περιβάλλον που δέκα χρόνια μετά την πρώτη του εμφάνιση ακούγεται έτι περαιτέρω κουραστικό, αλλά και κουρασμένο πλέον. Κελαηδούν και πουλάκια, αν σας ενδιαφέρει.

Συμπέρασμα: οι Radiohead θα δρούσαν αποτελεσματικότερα σε ένα πραγματικά γοτθικό και μαύρο ηχητικό και αισθητικό περιβάλλον, παρά στα όρια της δήθεν anti-rock elite που επέλεξαν να τοποθετήσουν εαυτούς, ειδικότερα με ό,τι ακολούθησε τον σε κάθε περίπτωση απόλυτα αιτιολογημένο θρίαμβο του OK Computer από το 1997 μέχρι σήμερα... Όσοι το αντιλήφθηκαν είναι που ανέβασαν το παρόν tribute λίγο πάνω από το μέσο όρο.

Κλικ εδώ ούτως ή άλλως για να το αποκτήσεις!