Stoned immaculate

Aκόμη ένα tribute... Με τη φόρα που πήρε αυτή η ιστορία δεν θα αργήσει η μέρα που θα τελειώσουν οι αξιόλογοι παλιοί καλλιτέχνες και θα δούμε δίσκους όπως "A Tribute to Kajagoogoo" ή "The Music of REO Speedwagon". Λέτε να το αντέξουμε κι αυτό;

Οι Doors βέβαια δεν έχουν καμμιά σχέση με τους προαναφερθέντες. Όσο υπερεκτιμημένοι και να είναι, όσο και να τους ιδιοποιήθηκαν και καπέλωσαν εδώ στην Ελλάδα διάφοροι τύποι (όπως κάτι πρώην κνίτες που βιοποριζόταν πουλώντας επανάσταση και κατέληξαν να γίνουν το πιο αρτηριοσκληρωτικό και καταπιεστικό κατεστημένο του πολιτισμένου κόσμου) με αποτέλεσμα να τους σιχαθούμε ελαφρώς, όσο και να ήταν υπερβολικός στις υπαρξιακοψυχεδελικοσεξουαλικές αναζητήσεις του ο Τζιμάκος, με αποτέλεσμα εμείς που τα βλέπουμε και τα ακούμε αυτά μετά από τριάντα χρόνια να τα θεωρούμε γραφικά ως και ψιλογελοία, ήταν πολύ καλοί.
Δεν θα ασχοληθούμε με τα αυθεντικά κομμάτια μια που είναι πασίγνωστα. Οι Doors είναι φαινόμενο που διαπερνά τις γενιές. Ένας φίλος μου, αναγνώστης του mic και συνομίληκος του Μπάμπη Αργυρίου (μην περιμένετε νούμερα) που είναι καθηγητής σε λύκειο (γειά σου Φόρη!) ερωτήθηκε από τους μαθητές του αν ξέρει τον Jim Morrison! Πάμε λοιπόν κατευθείαν στις διασκευές.
Οι Stone Temple Pilots παίζουν το 'Βreak On Through' με αξιοζήλευτη πιστότητα στο λίγο πιο σκληρό του και με μερικά «σύγχρονα» εφφέ. Διασκεδαστικό. Οι Creed πάνε να κάνουν κάτι ανάλογο στο 'Riders..' αλλά η «μαγκιά» τους ξεχειλίζει και η πόζα τους καταντάει ενοχλητική. Αντίθετα οι Train διασκευάζουν έξυπνα και δίνουν φρεσκάδα που θα ζήλευε και το σουπλίν στο 'Light My Fire'. Oι Smash Mouth και οι Days Of The New δίνουν εκτελέσεις στα κομμάτια που παίζουν τις οποίες θα λατρέψουν οι ιδιοκτήτες των απανταχού ροκ μπαρ, μια που τραβάνε πολλές μπύρες. Οι Aerosmith παραμένουν οι γνωστοί αξιαγάπητοι αληταράδες πορνόγεροι που μπορεί να μην τρελλαινόμαστε γι αυτούς, αλλά βάζουν τα γυαλιά σε πολλούς και πολύ πιο νέους από αυτούς σ’ αυτό που κάνουν. Όπως στους Cult ας πούμε, που και στις δύο συμμετοχές τους είναι ανυπόφοροι. Ειδικά με τον Astbury να μιμείται το Morrison το αποτέλεσμα είναι θλιβερό. Ποτέ δεν τους χώνεψα.
Την τυμβωρυχία του 'Roadhouse Blues' με τα δύο πτώματα επί σκηνής (Τι; Ο John Lee Hooker ζεί; Αυτός το ξέρει;) την προσπερνάμε σφυρίζοντας αδιάφορα, όπως και τα εκνευριστικά σαλιαρίσματα του Burroughs (ο ορισμός του hype συγγραφέα), χαμογελάμε συγκαταβατικά με τους Oleander, προσπαθούμε να ξεχάσουμε το 'Children of Night' και το 'The End' (δεν είναι και δύσκολο) και στεκόμαστε στην καλύτερη διασκευή του αφιερώματος, που είναι από τον εξηνταφευγάρη Bo Diddley, που μετατρέπει την ποπ της δυτικής ακτής σε βαλτώδες μπλουζ του νότου ιδιοφυώς και με θαυμαστό αποτέλεσμα, φτάνει να αντέχει κάποιος τα μπλουζ (εγώ όσο πάει τα αντέχω και λιγότερο, αλλά αυτό με άρεσε). Κλείνοντας την περιήγηση, θα αναφερθώ ιδιαίτερα στα δύο κομμάτια που υπογράφουν οι ίδιοι οι Doors, που με τη βοήθεια της τεχνολογίας ξαναπαίζουν με το Τζιμ (μπρρρρ) πριν να πάνε να τον βρουν εκεί που είναι (ξαναμπρρρρ). Ενώ το 'Under The Waterfall' είναι πολύ καλό, με ωραίο groove και ευρηματικότητα, το 'Cosmic Movie' είναι ένα ανέμπνευστο τζαμάρισμα μιας καλής μπάντας σε κακή μέρα.
Συμπέρασμα: Μια συλλογή από καλά στην πλειοψηφία τους τραγούδια σε διεκπεραιωτικές στην πλειοψηφία τους εκτελέσεις. Οι Train και ο Bo Diddley μου άρεσαν αρκετά, oι Stone Temple Pilots και οι Aerosmith λιγότερο, και από κει και πέρα το χάος, με την αναπάντεχη εξαίρεση του 'Under Waterfall'. Αν είστε φανατικός/ή των Doors πάρτε το. Αν σας ενθουσιάζουν τα ονόματα που συμμετέχουν, πάρτε το επίσης, θα το ευχαριστηθείτε. Οι υπόλοιποι μπορείτε να επενδύσετε αλλού.