The tell tale signs of Earworm
Ο ψυχαναλυτής μου μου υπέδειξε να πάψω να συσχετίζω παρόν με παρελθόν. Μη βρίσκεις σώνει και καλά συνδετικά στοιχεία του τώρα με το τότε, μου έλεγε ανάμεσα στα μπουκέτα του. Και προς Θεού με όλους αυτούς τους δίσκους που σε υποχρεώνουν ν' ακούς, ξέχνα για λίγο επιρροές, μιμήσεις και αναμνήσεις. Φταίω εγώ όμως ετούτη τη φορά που θυμήθηκα το πνεύμα και την αίσθηση των βρετανικών ανεξάρτητων συλλογών που μας βομβάρδισαν από το '78 ως το '82 περίπου (από το "Bouquet of steel" μέχρι το "Your secret safe with us");
Τότε που κάθε κωμόπολη, τι λέω, κάθε γειτονιά, τι λέω, κάθε τετράγωνο έβγαζε τη δική του συλλογή; Και ήταν το 90% αυτών, όχι μόνο άξιες κυκλοφορίες, αλλά και υποδείγματα του καλύτερου δυνατού hand made ροκ ήχου με ό,τι τάσεις ήθελες. Αργότερα λίγες προσπάθειες έγιναν κι αυτές όχι πάντα επιτυχημένες (τύπου "Seeds" π.χ.) ή επιλογές αυστηρά για τη προώθηση του συνολικού έργου κάποιας εταιρείας, οπότε μιλάμε για άλλο πράγμα (όπως ας πούμε η "What's Up Matador", με αρκετούς Lo Fiστες όπως κι εδώ). Στο ίδιο λοιπόν εκείνο πνεύμα και αυτή η συλλογή της αθόρυβης (κυριολεκτικά και μεταφορικά) Λονδρέζικης Εarworm. Όπου οι «συλλογιζόμενοι» επιλέγουν τις τάσεις εκείνες του σήμερα που τους ενδιαφέρουν και παίζουν τη δική τους εντελώς personal άποψη - γι' αυτό και μιλούσαμε τότε για πραγματικά χωνευτήρια τάσεων προτάσεων και ανατάσεων.
Στο πρώτο δίσκο περιλαμβάνονται κομμάτια που έχουν ήδη κυκλοφορήσει αλλού και προέρχονται κυρίως από τα σιγκλάκια της εταιρείας, κοινώς για μας είναι σαν να μην έχουν βγει καθόλου. Στο δεύτερο υπάρχουν άλλοι δεκατρείς αλλά «αδικημένοι». Αυτοί οι δύσμοιροι δεν μπόρεσαν για οικονομικούς κυρίως λόγους να μεταμορφωθούν σε επτάιντση μορφή. Δράττουν λοιπόν μια τελευταία ευκαιρία να χωθούν σε κάτι μικρότερο σε ίντσες, και ελπίζουν να μην είναι και η έσχατή τους, αφού αφήνουν και διευθύνσεις για τους ενδιαφερόμενους επενδυτές - άλλη μια ομοιότητα με... (φφφααααπππ). Εδώ όλα τάχει η Maryoree κι ούτε ο φερετζές της λείπει. Όμορφα ινστρουμένταλ από τους Vertical Smile και Gnac (οι δεύτεροι μου θύμισαν το Raincoat's Room των Swell Maps), pure pop από τους Jon and Dave και τους Screen Prints (κολλεκτίβα από το Manchester που ηχογραφεί σε τετρακάναλο στο τοπικό νοσοκομείο), βρώμικη ψυχεδέλεια από τους Orange Alabaster Mushroom, Fallικές ορμές από τους Southall Riot, Στερεολαβική σκόνη από τους Echoboy, 60αράκια Δυτικής Ακτής από τους Qwens και τους Minders, μίας χρήσης post it από τους Fridge, άμπιεντελεκτρόνικα από τους Avrocar και τους Kimonophonic, Οbjectιανές φόρμες από τον Matthew Ward, ηθελημένη κακοτεχνία από τους Maps of Jupiter, experimental τόνοι, κι άλλα ινστρουμένταλ κι άλλα πολλά.
Μα φαίνεται και από τα ονόματα : Electric Sound of Joy, Μagnetic North Pole, Ma Cherie for Painting - όπως και τότε που ... (φφφφφααααπππππ). Οι ετικετολόγοι από το δίπλα γραφείο λένε ότι κοινή συνισταμένη αυτών που ακούς εδώ και 95 λεπτά είναι το Lo Fi (low Profile ή μήπως low fidelity;). Δεν τον εμπιστεύομαι πιά αυτό τον όρο, άλλωστε λο φι λέγανε και τους Yo La Tengo, λο φι λέγανε και τους Stereolab, μέχρι και τον Richard Thompson. Πάντως καιρό είχα να ζήσω αυτή την αίσθηση: να χαζεύεις τους δημιουργούς των 26 τραγουδιών και να μην ξέρεις σχεδόν κανέναν. Το ίδιο και με κατάλογο της εταιρείας που από τους πιο γνωστούς περιλαμβάνει Novak, Damon and Naomi, Yo La Tengo (κατά φωνή), Cul de Sac, Apples In Stereo, μερικά φλέξι (ναι !), πολλά επτάιντσα τα περισσότερα από τα οποία είναι sold out, μερικά «βινύλιο μόνο» όπως το LP των Orange Alabastair Mashroom, τη συλλογή με διασκευές σε West Coast Pop Art Experimental Band και φυσικά όλους όσους συμπαθήσετε από δω - συνολικά 70 νούμερα. Ωραία τα στούντιο, οι νέες τεχνικές, τα ρεμίξ λίφτινγκ, αλλά εδώ υπάρχει μια άλλη ουσία. Ένα μάτσο απλοί άνθρωποι, μιά χούφτα απλά όργανα και ένα απλό δωμάτιο - αυτά παραμένουν οι μήτρες του ρ & ρ.
