Who wants to be a millionaire
Με ξένισε τούτο δω το δισκάκι. Και με μπέρδεψε. O αρχικός μου φόβος πάντως ότι πρόκειται για ένα δισκάκι διαφημιστικού τύπου ξεπεράστηκε γρήγορα. Λοιπόν, ναι, ο τίτλος όντως αναφέρεται στο γνωστό και στα δικά μας μέρη τηλεπαιχνίδι «Ποιος θέλει να γίνει εκατομμυριούχος»! Όχι, όμως δεν είναι ένα είδος soundtrack του παιχνιδιού. Αν βάλετε το CD να παίξει, στα δύο πρώτα track, θα θυμηθείτε τις εποχές που κάνατε ...εξάσκηση στο listening για το Lower! Τι έχει συμβεί λοιπόν;
Το multimedia περιοδικό Future Music σε μια έκδοση του, συνοδευόταν από ένα CD στο οποίο ο Guy Mitchelmore (δεν απαιτείται να τον γνωρίζετε, αλλά ούτε και να τον θυμόσαστε!), ιδιοκτήτης μιας εταιρείας η οποία παραδίδει εξ αποστάσεως μαθήματα σε επίδοξους συνθέτες για τα media (ξέρετε τώρα jingles για διαφημίσεις, show, εκπομπές κλπ), ανακοινώνει έναν διαγωνισμό ο οποίος αφορά την σύνθεση ενός θέματος 45 sec για ένα τηλεπαιχνίδι. Στη συνέχεια εμφανίζεται ένας άλλος τύπος, ο Paul Smith, παραγωγός της εταιρείας που έχει και το παιχνίδι του εκατομμυριούχου, και με γλαφυρότητα και αρκετή «δραματικότητα» δίνει τις ντιρεκτίβες βάσει των οποίων θα πρέπει να γραφτεί η μουσική.
Μια μουσική η οποία θα πρέπει να δραματοποιεί τα αισθήματα που νιώθει ο παίκτης (και κυρίως ο τηλεθεατής βέβαια!) ο οποίος έρχεται αντιμέτωπος με το «τέρας». Το υπονοούμενο είναι σαφές: έτσι γράφεται η μουσική αν θέλετε να γίνεται star κατά συνέπεια και εκατομμυριούχος! Το ηχογράφημα αυτό έπεσε στα χέρια ενός τρίτου, άσχετου με την όλη φάση τύπου, του Dirk Specht (a.k.a. Miniklon), του οποίου κατέβηκε η ιδέα να χρησιμοποιήσει αυτό το ...spoken-word ως βάση σε μια δική του σύνθεση. Και δεν περιορίστηκε εκεί, αλλά την μοιράστηκε (την ιδέα, όχι την σύνθεση!) με μια πλειάδα άλλων, εξίσου «υπόγειων» μουσικών, οι οποίοι και ανταποκρίθηκαν. Το όλο εγχείρημα σαν ιδέα θυμίζει έντονα τις προβοκατόρικες ενέργειες των πρώιμων σουρεαλιστών. To μόνο σίγουρο πάντως είναι ότι με τις μουσικές οι οποίες περιέχονται εδώ μέσα, κανένας από τους καλλιτέχνες δεν έχει την παραμικρή πιθανότητα να γίνει ...εκατομμυριούχος (πόσο μάλλον star!)
Έτσι όλα τα κομμάτια έχουν σαμπλαρισμένο (ως έχει ή παραμορφωμένο) ένα απόσπασμα από το αρχικό «κήρυγμα». Η δε μουσική ακολουθεί τις επιταγές του κ.Smith, αλλά ...από την ανάποδη! Η σατιρική, σχεδόν ειρωνική αλλά και παιχνιδιάρικη διάθεση είναι διάχυτη. Στόχος είναι η παρωδία της πλήρους εμπορευματοποίησης της μουσικής, της χρησιμοθηρικής της αντίληψης, της μουσικής που γράφεται με εύπεπτες συνταγές.
Βερολινέζικη η εταιρεία (Klangkrieg), Βερολινέζοι είναι και οι περισσότεροι συμμετέχοντες. Υπάρχει εκπροσώπηση πολλών τάσεων του γερμανικού ηλεκτρονικού underground της φύσει πολιτιστικής πρωτεύουσας της Ευρώπης. Τάσεις που ξεκινάνε από τον πιο ακουστικό Harald "Sack" Ziegler και φτάνουν έως το βαρύ techno των Transformer Di Roboter, εμπεριέχουν την μινιμαλιστική, ηλεκτροακουστική αντίληψη των Miniklon και την παλιομοδίτικη electronica των Echokrank, και καταλήγουν στον θόρυβο των Noize Creator, οι οποίοι φέρουν επάξια το όνομα τους. Λίγες όμως είναι οι πραγματικά ενδιαφέρουσες στιγμές, όπως το καλοδουλεμένο «Money» του Ekkehard Ehlers, το βιομηχανικών διαθέσεων κολάζ του Zeitkratzer και το έξυπνα ανάλαφρο «Kariesschutz» των Jayrope. Σημείωση: μην μπερδευτείτε, η Donna Summer δεν ...είναι η Donna Summer!
Το αρνητικό είναι ότι το όλο άκουσμα δεν άφησε καθόλου επίγευση. Την τάση και την όρεξη δηλαδή να το «ξαναδοκιμάσω». Σημαντικό μειονέκτημα, σε μια εποχή όπου υπάρχουν δεκάδες πολύ πιο αξιόλογες δουλειές, ιδιαίτερα στο χώρο της electronica. Αυτό που θα μείνει σαν ανάμνηση είναι η κεντρική ιδέα του δίσκου ως κάτι αξιοπερίεργο! Α, και ο τίτλος του κομματιού του Vert: «Last night I dreamt that capitalism collapsed under the weight of conflicting desires». Και μετά ξυπνήσαμε...
