Lonerism

O Kevin Parker των Tame Impala προσπαθεί να μας πείσει πως ο νέος δίσκος του γκρουπ είναι ποπ. Κι επειδή δεν μπορεί να το τονίσει αρκετά, λέει ότι το άλμπουμ ακούγεται σαν να τραγουδάει η Britney Spears με τους Flaming Lips. Παρά το χιούμορ της δήλωσης, δύσκολα θα μπορούσε να αδικήσει το ίδιο του το υλικό περισσότερο. Οι Tame Impala δεν θυμίζουν ιδιαίτερα Flaming Lips, και για Britney ούτε λόγος. Τώρα, για το αν είναι ποπ, εξαρτάται από το πώς το ορίζει κανείς.

Αν ένας ποπ δίσκος είναι εκείνος που θα τον βάλεις να παίξει ξανά και ξανά και ξανά, αν ποπ δίσκος είναι εκείνος που περιέχει τραγούδια που σου κολλάνε επίμονα στο μυαλό, αν ποπ δίσκος είναι εκείνος που σε κάνει να θες να τον μάθουν όλοι οι φίλοι κι οι γνωστοί σου, αν ποπ δίσκος είναι εκείνος που αν ήσουν πιτσιρικάς στη δεκατία του 80 θα περίμενες με αγωνία το νέο τεύχος του Μπλεκ μπας και τους έχει μέσα αφίσα ή σιδερότυπο, τότε, ναι, το Lonerism είναι ένας ποπ δίσκος. Έχει μελωδίες άμεσες, ουσιαστικές και σημαδιακές, και είναι αντάξιος και ακόμα καλύτερος του προηγούμενου, κάτι ασφαλώς που δεν είναι καθόλου αμελητέο κατόρθωμα.

Το 'Feels Like We Only Go Backwards' ξεχωρίζει με την πρώτη, όπως ακριβώς έκανε το 'Why Won't You Make Up Your Mind?' του προηγούμενου - ένα κολλητικό τρίλεπτο πνιγμένο στο παράπονο που έχει το ρόλο να αποφορτίσει το πρώτο μισό του δίσκου και να δώσει τη θέση του στο δεύτερο μισό. Σιγά που το αποφορτίζει - όσο προχωράνε τα κομμάτια το Lonerism γίνεται όλο και βαθύτερο, με αποκορύφωμα το αριστούργημα που ακούει στον τίτλο 'Nothing That Has Happened So Far Has Been Anything We Could Control'. Θέλει πραγματικά κότσια να βάλεις το καλύτερο κομμάτι του δίσκου ως προτελευταίο - κανονικά αυτή η θέση είναι για γεμίσματα. Αλλά όχι για τους Tame Impala, προφανώς δεν ξέρουν τι θα πει αυτή η λέξη.

Από την άλλη, όπως και να το κάνουμε, το Lonerism δεν είναι στα αλήθεια ποπ δίσκος. Δεν είναι ούτε ανέμελος, ούτε ξέγνοιαστος, ούτε θα σε αφήσει να τον ακούσεις χωρίς να πολυπροσέχεις. Στέκεται ως υπόδειγμα του ψυχεδελικού ήχου, αναδεικνύοντας και επεκτείνοντας τις προοπτικές του, χωρίς φλυαρίες ή τάσεις επίδειξης. Το μυστικό τους είναι απλό: σε ό,τι κάνουν, οι Tame Impala βάζουν το συναίσθημα στην πρώτη γραμμή, δίνοντας ταυτόχρονα στα κομμάτια τους έναν χαρακτήρα από "anthem". Το αποτέλεσμα: μια σειρά κομματιών που προσφέρονται τόσο για μοναχικές ακροάσεις (στο repeat) σε μισοφώτιστα υπνοδωμάτια όσο και για να ακουστούν σε στάδια με το κοινό από κάτω να παραληρεί.

Μακάρι, δηλαδή, να ήταν ποπ.