Toumastin

Ανήσυχος ο ταξιδιώτης στη μέση της ερήμου, μα μήπως ήταν και σίγουρος για αυτό, έτσι του φαινόταν τουλάχιστον και ο ιδρώτας που κυλούσε με γοργούς ρυθμούς πλέον στο μέτωπο του πρόδιδε αυτή την ανησυχία! Έπρεπε σύμφωνα με τον χάρτη να βρίσκεται κοντά στο Bamako αντ' αυτού έρημος παντού να μαστιγώνει το πρόσωπο του, πότε επιθετικά, πότε σαν χάδι. Πριν το σκοτάδι σκεπάσει τα φιλόδοξα σχέδια του για ένα ζεστό μπάνιο η τύχη του χαμογέλασε. Ο αναβάτης που στέκονταν δίπλα του, ενέπνεε σιγουριά και ευγένεια. Του φάνηκε ευρωπαίος και ρώτησε το όνομα του. Με λένε Chris Eckman και πηγαίνω στο Bamako να ηχογραφήσουμε το δεύτερο άλμπουμ των Τamikrest...

Οι αναφορές για Τουαρέγκ που ηχογραφούν με ηλεκτρικές κιθάρες, τα πρόσωπα πίσω από τις κελεμπίες, η Σαχάρα, είναι θέματα που τα έχουμε συναντήσει ξανά κυρίως με τους Τinariwen αλλά και με άλλα σχήματα ακόμη και με τους Tamikrest. Oπότε μπορεί ακόμη να συναρπάζουν εμάς τους Δυτικούς αλλά υπάρχει και ο κίνδυνος να αλλοιώσουμε αυτές τις εικόνες με την υπερβολή που μας διακρίνει όταν κάτι φαίνεται να αρέσει ή κοινώς να πουλάει. Όταν λοιπόν μπούμε στην ουσία του θέματος που είναι η ίδια η μουσική, τότε θα νοιώσουμε ευτυχείς διότι το δεύτερο άλμπουμ των Τamikrest, "Toumastin", αξίζει να του δώσεις σημασία.

Αρχικά έρχεται στη μνήμη σου ο ήχος του Ali Farka Toure και το πνεύμα του διαχέεται με ένα τρόπο βαθύτερο σε όλο το άλμπουμ. Αλλά είναι τελικά το πνεύμα του, γιατί μουσικά οι νεαροί Τουαρέγκ έχουν μελετήσει και έχουν ακούσει το διάστημα που μεσολάβησε από το πρώτο τους άλμπουμ ποικίλα θέματα και σαν συστατικά τα χρησιμοποιούν στις δικές τους παραδόσεις με ένα τρόπο δυναμικό μεν χωρίς όμως να τις παραβιάζουν. Πότε ηλεκτρικά αφρικάνικα blues, πότε funk, η οχταμελής μπάντα δε σε αφήνει να χαλαρώσεις παρά μόνο όταν φτάσεις στο κομμάτι Νο7, ένα ορχηστρικό ποιηματάκι, το λένε "Addektegh", στο οποίο συμμετέχει παίζοντας organ και ο Chris Eckman. Σε εκείνο το σημείο διαπιστώνεις τη δυναμική του συγκροτήματος και την ευγενική παρουσία του Eckman, όχι σαν μέντορα αλλά σαν συνεργάτη! Οι κιθάρες κυριαρχούν, δίνουν το στίγμα του άλμπουμ όπως και τα φωνητικά που δίνουν την απαραίτητη πνοή. Και σβήνεις τη δίψα σου μέχρι το τέλος, βαδίζοντας πιο αργά, προσπαθώντας να αναλύσεις μέχρι εκεί που μπορείς τα λόγια, τα χρώματα τη ψυχή των Τουαρέγκ. Και στο φινάλε το ωραιότερο κομμάτι του δίσκου. Λέγεται "Dihad Tedouin Itran" και είναι μια μπαλάντα που θα ζήλευε ο Jimmy Page!

Τη θέση της ανησυχίας έχει πάρει η αποφασιστικότητα και η δυναμική των εμπειριών του ταξιδιού, της διαδρομής, του ανοιχτού ορίζοντα που ελευθερώνει το πνεύμα...