Ardent fevers

Έχω την τιμή και την χαρά να μιλήσω, στην παρούσα κριτική, για έναν άνθρωπο που από το συγκρότημα που διαθέτει, το οποίο το χαρακτηρίζει ο ίδιος και ως project, έχουν περάσει οι ηγέτες αλλά και μέλη των Anomoanon, Bevel, Cracker, Camper Van Beethoven, Comets On Fire, Crooked Fingers, Dirty Three, Palace Music, Six Organs of Admittance, Smog, Sparklehorse, για να το βοηθήσουν στο εγχείρημά του. Σε πολλούς από αυτούς ο Jesse Poe, είχε ήδη κάνει παραγωγή σε κάποιον από τους δίσκους τους. Ένας άνθρωπος που έχει ήδη τρεις κυκλοφορίες στο ενεργητικό του, υπό το όνομα των Tanakh, που παράτησε την Αμερική και το Richmond και κατοικοεδρεύει στην Ιταλία, διδάσκοντας στη Φλωρεντία. Επίσης σε προσωπικό επίπεδο ο Poe, σύμφωνα με το βιογραφικό του, εκτός από παραγωγός, έχει δημιουργήσει soundtrack για διάφορες ανεξάρτητες αμερικάνικες ταινίες, είναι αρθογράφος του καλιφορνέζικου Dream Magazine, ενώ παράλληλα έχει εκδώσει ποιήματα, μικρές ιστορίες και αρκετές ιστορίες επιστημονικής φαντασίας σε διάφορα περιοδικά.

Μέσα από τις ηχογραφήσεις και τα τραγούδια του Patrick Phelan, ένας καλλιτέχνης που μας είχε απασχολήσει μέσω της ανήσυχης γραφής του δικού μας Πατώκου πριν μερικούς μήνες, έγινε η γνωριμία με την Michele Poulos (μεγάλο ποσοστό να είναι ελληνικής καταγωγής). Η τελευταία, ανέλαβε το μπάσο και ο ιταλός Umberto Trivella την κιθάρα και συνυπογράφει ορισμένες συνθέσεις του "Ardent Fevers". Αυτό το τρίο είναι ο πυρήνας, η τωρινή σύνθεση των Tanakh, που με τη συνδρομή πολλών session μουσικών που έχοντας ανά χείρας διάφορα πνευστά, έγχορδα και κρουστά αποτελούν τα μέρη του υπόλοιπου οχήματος. Όλα αυτά, υπό τη σκέπη, τη συγκατάβαση και τις ευλογίες -για τέταρτη συνεχή φορά- μιας εταιρίας (Alien 8) που ειδικεύεται στις κυκλοφορίες 'δύσκολων' και 'απαιτητικών' ακροάσεων όπως για παράδειγμα οι/o Shalabi Effect και οι Set Fire In Flames. Όλα αυτά είναι απλώς όμορφες θεωρίες, ένα δυνατό βιογραφικό ίσως, που αρκετές φορές το παρελθόν, μας έχει δείξει ότι διαφέρουν από τη μουσική πράξη, πόσο μάλλον όταν διαθέτεις και ένα όνομα δυνατό σαν μυθιστορία... Poe...

Κάθε χρόνο υπάρχει και ένα αριστούργημα για τον καθένα μας. Ένα άλμπουμ που θα διαιωνίζει την προσωπική καλλιτεχνική μας μέθεξη, που θα μας κάνει να κολλήσουμε, να το ακούμε περισσότερο, ίσως περισσότερο και από τον ίδιο μας τον εαυτό, που θα μας κάνει να νιώσουμε ξανά έφηβοι και γιατί όχι, να νιώσουμε επιτέλους καλύτεροι σαν άνθρωποι. Η προσωπική μου εκτίμηση, είναι ότι ο καυτός φλογισμένος πυρετός του "Ardent Fevers", είναι αυτό το album που έψαχνα για φέτος. Από τα πρώτα δευτερόλεπτα του εναρκτήριου 'Drink to Sher', με το απέριττο καταλυτικό παίξιμο στην κιθάρα, το ακολουθούμενο ρολάρισμα στα τύμπανα, το σαξόφωνο που εναλλάσσεται εν πλήρη αρμονία με τα έγχορδα, χωρίς ίχνος υπερίσχυσης του ενός προς το άλλο και πάνω απ' όλα η βελούδινα καθαρή και γλυκιά (και για τους μυημένους, αγνώριστη) φωνή του Poe, που συνοδεύει ως ένα ακόμη όργανο και όχι ως ηγέτης, και μόνο από αυτά τα πρώτα δευτερόλεπτα λοιπόν, καταλαβαίνεις ότι κάτι διαφορετικό συμβαίνει γύρω σου. Κάτι διαφορετικό στηριγμένο σε όλα τα μουσικά βιώματα του Poe, που δεν είναι άλλα από αυτά που έχουμε, εγώ και εσείς. Τα κάνει οικεία του αλλά και οικεία μας. Δεν τα διαστρεβλώνει, μας τα προσδίδει ευθαρσώς με αγάπη και όχι υποτέλεια, για να μας καληνυχτίσει με τον καλύτερο τρόπο, με το ψυχεδελικό και ατμοσφαιρικό, γεμάτα πλήκτρα.

Το προ διετίας τρίτο άλμπουμ του Poe, το ομότιτλό τους, ήταν ένας δίσκος με δύο κομμάτια, που το πρώτο έφτανε κοντά στη μια ώρα και το άλλο στα είκοσι λεπτά. Ήταν το απόλυτο τρίτο δύσκολο άλμπουμ. Το φετινό "Ardent Fevers" είναι ακριβώς το αντίθετο... Είναι ο πιο "εύκολος" αλλά ταυτόχρονα ο πιο σημαντικός δίσκος του/τους.

Πριν κάνω αυτήν την κριτική διάβαζα σε άλλα site για την πανεθνική μουσική που θέλει να προσδώσει ο Poe με τους Tanakh. Εγώ δεν βρήκα ούτε μισό σημάδι ethnic ή έστω folk μέσα του. Αντίθετα μάλιστα θα τον χαρακτήριζα ως μη-εθνικό φολκ. Είναι ένας καθαρόαιμος ανεξάρτητος ποπ/ροκ δίσκος, που ο ήχος αλλά κυρίως ο τρόπος παιξίματος της κιθάρας, μου θυμίζει πάρα πολύ τον αντίστοιχο του Gilmour. Μυρίζει Floyd παντού, αλλά χωρίς να είναι. Είναι τόσο όμορφο, απλό αλλά και συγχρόνως πολύπλοκο, μια πολυπλοκότητα που πηγάζει από την αριστουργηματική πεντακάθαρη παραγωγή του, που σε κάνει να μην ξέρεις τι να πρωτοθαυμάσεις, πάνω του, μέσα του. Αυτό που λέμε στυλ, φινέτσα, αυτό που έλειπε από τους Tanakh και φαίνεται το υιοθέτησε εκεί στη Φλωρεντία, για τα καλά. Στις πέντε το πρωϊ, σε ακάλυπτους αστικών πολυκατοικιών, προβάλλονται εικόνες, πορτρέτα καθημερινών ανθρώπων, ένα φιλμικό σύμπαν, που μόνο μπάντες όπως οι GY!BE με το Antennas και οι Rachel's με το Selenography λίγα χρόνια πιο πριν, έχουν καταφέρει να προσδώσουν κάτι αντίστοιχα ανάλογο με την ίδια καλλιτεχνική αρτιότητα, με διαφορετικό τρόπο ο καθένας. Ξύπνημα εικόνων, μέσω αναρριχόμενης ύπνωσης, ρυθμοί που σε κάνουν να περιμένεις μια κορύφωση που δεν θα έρθει ποτέ, που θα έρθει μόλις πατήσεις το κουμπί, βγάλεις το μαγνητικό μέσο από τη θέση του. Μια κορύφωση που θα γεννηθεί μέσα σου.

Για όλους εκείνους που πιστεύουν ότι μπορούν να γίνουν καλύτεροι άνθρωποι, μέσω της τέχνης, και στη συγκεκριμένη κυκλοφορία, μέσω της μουσικής. Έτσι απλά, έτσι απλά χαίρομαι που βάζω τη μεγαλύτερη βαθμολογία στους Tanakh και στον κύριο Poe, παγκοσμίως, όχι πως οι άλλοι 'συνάδερφοί' μου τους χαρίστηκαν. Και για όσους θεωρούν τα λόγια μου υπερβολικά (αν και προσπαθώ πάντα να μιλάω αντικειμενικά, όσο μπορώ μέσα από τον υποκειμενισμό μου), τουλάχιστον πρόκειται να ακούσουν έναν πραγματικά καλό δίσκο και ίσως τίποτα παραπάνω, αλλά και λιγότερο από αυτό.

Ο δίσκος της χρονιάς.