A long walk

Υπάρχουν στην ιστορία διάφορες μεγάλες ή μακριές πορείες. Άλλες καταγεγραμμένες με χοντρά και άλλες με ψιλά γράμματα. Άλλες φιλόδοξες και θορυβώδεις, άλλες εσωτερικές και ταπεινές. Άλλες σε δρόμους-λεωφόρους, άλλες σε κοπιώδη μονοπάτια. Είναι πολλοί οι συμβολισμοί και πολλά νοήματα μπορείς να αποδώσεις με αυτή την μεταφορά. Το σίγουρο είναι (το λέει και η Φυσική) ότι μια πορεία δεν καθορίζεται μόνο (ή τόσο) από το αρχικό και το τελικό σημείο της αλλά και από το έργο το οποίο παρήχθη στη διαδρομή. Ας θυμηθούμε και τον καβαφικό στίχο (είναι και η χρονιά του άλλωστε!), αυτόν που απευθύνει ο Θεόκριτος στον γκρινιάρη Ευμένη: "εδώ που έφθασες, λίγο δεν είναι/τόσο που έκαμες, μεγάλη δόξα"... Από το πρώτο στο δεύτερο σκαλί.

Δεύτερος δίσκος λοιπόν για τους Tango with Lions, και μία πρώτη εμφανής αλλαγή είναι ότι το οριστικό άρθρο στον πληθυντικό αποκτά πληρέστερο νόημα, καθώς μοιάζει να είναι στρατηγική επιλογή το όχημα να ξεφύγει από την προσωποκεντρική καθοδήγηση μιας χαλαρής κολεκτίβας και να εξελιχθεί σε ένα πραγματικό (πενταμελές) συγκρότημα. Μια παρατήρηση η οποία δεν προκύπτει μόνο από το γεγονός ότι τα κομμάτια εμφανίζονται συλλογικά υπογεγραμμένα στο εσώφυλλο, έχει και μια πραγματική επίδραση στο ηχητικό αποτέλεσμα.

Δεύτερος δίσκος, "δύσκολος". Ακούγεται βαρετά στερεότυπη η έκφραση αλλά μήπως όλα τα στερεότυπα δεν έχουν μια κάποια βάση στην πραγματικότητα; (σας αφήνω επίσης με αιωρούμενο το ερώτημα γιατί αυτό απαντάται σχεδόν αποκλειστικά στη μουσική, τη στιγμή που στις άλλες τέχνες σπανίως τίθεται-πόσες φορές έχετε διαβάσει για την δύσκολη δεύτερη ταινία;). Εν των προκειμένω λοιπόν. Το παρθενικό "Verba time" του 2010 (ανακαλώντας και την εύστοχη και ...παράφωνη τότε κριτική του Καραμπεάζη) ακουγόταν ακόμη άγουρο και αμήχανο στη χρήση των εκφραστικών μέσων (παρολ' αυτά κατάφερε να αφήσει πίσω του ένα από τα ελάχιστα, ελαχιστότατα, μετρημένα στα δάχτυλα κομμάτια της αγγλόφωνης σκηνής τα οποία ξέφυγαν από τον στενό "ορίζοντα γεγονότων" της - από μόνο του ένα αξιομνημόνευτο κατόρθωμα αν μη τι άλλο).

Από τη μεριά του αντιθέτως, το "A long walk" ακούγεται σαφώς πιο κατασταλαγμένο και σίγουρο, πιο "γεμάτο" και δουλεμένο έργο. Αφήνοντας στην άκρη τα επίθετα που έτσι κι αλλιώς είναι κάπως ...αφηρημένα, η παρατήρηση δεν αφορμάται από το γεγονός ότι χρησιμοποιούνται περισσότερα όργανα, ποτέ η πληθωρικότητα στη μουσική δεν υπήρξε αυταξία (το αντίθετο συνήθως!). Σπουδαία κομμάτια, με περιπετειώδη πλοκή και εξέλιξη όπως είναι το ομώνυμο ή το "Obituary", στηρίζουν του λόγου το αληθές, οι κιθάρες είναι αυτές που "κουβαλούν" τη μελωδία, έρχεται όμως ένα καίρια τοποθετημένο τρομπόνι ή ένα έγχορδο να βάλει τη δική του εμφατική συναισθηματικά πινελιά.

Οι κύριες αναφορές εξακολουθούν να διασχίζουν τον Ατλαντικό (αν και κομμάτια όπως το "News" θα ήταν ευπρόσδεκτα -και θεματολογικά- σε έναν δίσκο των Piano Magic), αποδεικνύεται για ακόμη μία φορά ότι οι Walkabouts μεταφύτευσαν πολλούς καρπερούς σπόρους στα μέρη μας, η τραγουδοποιία ακολουθεί τους χαμηλότονους δρόμους και τις ελεγχόμενες εντάσεις τους, η δε Κατερίνα Παπαχρήστου ακούγεται σαν μια άλλη Carla, εξίσου ζεστή και οικεία στην έκφραση μιας προσωπικής στιχουργικής. Πειστικής; Εν μέρει. Όταν ο καλλιτέχνης φλέγεται από πάθη, όταν προσπαθεί να μεταδώσει αγωνίες και συναισθήματα, να αφηγηθεί ιστορίες, έχω την αίσθηση ότι πάντοτε στη διαμεσολάβηση/ μετάφραση μιας ξένης γλώσσας κάτι χάνεται. Συνήθως μάλιστα το πιο ουσιαστικό...

Ένα πολύ πιο σημαντικό (και στενάχωρο) πάντως ζήτημα είναι το γιατί τέτοιοι δίσκοι, όσο καλοφτιαγμένοι κι αν είναι, μοιάζουν καταδικασμένοι να παραμείνουν μέσα στο περιορισμένο βεληνεκές μιας περιθωριακής σκηνής, αποτυγχάνοντας να μπολιάσουν έναν αδιάφορο εθνικό κορμό. Δεν ξέρω αν είναι μόνο ζήτημα γλώσσας, ποτέ όμως κανένα underground δεν άνθισε ερήμην της κοινωνίας και έξω από τα γενικότερα συμφραζόμενα. Μεγάλη η κουβέντα, η οποία δυστυχώς αδικείται όταν τίθεται μόνο συγκρουσιακά...

Κάπου σε αυτό το μουσικό πλαίσιο οριοθετείται λοιπόν η προσπάθεια των Tango with Lions, ένα πλαίσιο όχι πάντως περιοριστικά αυστηρό, υπάρχουν κομμάτια που σηματοδοτούν μια διάθεση υπέρβασης (π.χ. το νυχτερινό βαλεαριδικό "Over the neon lights"). Η συνέχεια θα αποκαλύψει προθέσεις και σκοπούς, οι δυνατότητες είναι πλέον αποδεδειγμένες. Άλλωστε η πραγματική τέχνη οφείλει να μην αρκείται σε φωτοβολίδες και φλεγόμενους μετεωρίτες. Δεν είναι τίποτε άλλο παρά μια μακριά πορεία μοναχά...