Κάποιος μιλάει στο τάνγκο

Πραγματικά, νομίζω ότι όσο κι αν θα 'ψαχνα για ένα επιδεικτικό παράδειγμα, ιδανικότερο από αυτό που μου 'πεσε στα χέρια εδώ μάλλον δε θα μπορούσα να βρω. Παράδειγμα άεργου ισχύος, λοιπόν. Ήτοι, πώς μερικές φορές δύναται όλοι ανεξαιρέτως να σέβονται και να παραδέχονται μια ενασχόληση, μια εκφραστική κι εκτελεστική ζύμωση κι ένα καταγεγραμμένο αποτέλεσμα, αλλά ταυτόχρονα σύσσωμοι, πλην των φανατικών, να δείχνουν το έμπρακτο συμμετοχικό ενδιαφέρον τους με το σταγονόμετρο. Είναι ο κορεσμός του θέματος η καθοριστική αιτίαση; Αν είναι λέει; Αφορμές και φώτα παρακαλώ...

Σήμερα, δεκαέξι χρόνια από το θάνατο του Astor Piazzolla, οι δίσκοι με μουσική του που κυκλοφορούν κάθε τόσο είναι ανυπολόγιστοι. Κι όταν ακόμη καταλήγεις σ' ένα μέτρημα, πάντα υπάρχει και το ένα άλμπουμ που σου ξέφυγε λόγω κενού πληροφόρησης, που το ανακαλύπτεις μετά, συνήθως μέσω προτροπής του κύκλου συναναστροφών σου. Γιατί ανελλιπώς ηχογραφούνται κι εκδίδονται τότε; Διότι είναι αδύνατον το να σταματήσουν. Ο ίδιος ο Piazzolla είχε πίσω απ' τη μουσική του γραφή μια απτή φιλοσοφία, προσανατολισμένη στη λαϊκότερη πλευρά του ανθρώπου και τις αδυναμίες που αυτή έχει. Και μιλώντας για το τάνγκο επέλεγε αντιφατικές λέξεις, όπως σκοτεινότητα, ομορφιά, κυκλοθυμία, αρμονία, μελαγχολία, λυρικότητα, απογοήτευση, για να δώσει μια περιγραφή. Κι ο άνθρωπος ως ον έχει μια ακατάσχετη ροπή προς τις αντιφάσεις, τις λατρεύει και τις αντιμάχεται ταυτόχρονα... Έχουμε να δούμε στο μέλλον, οπότε, αμέτρητους μουσικούς που θα εκπληρώνουν ένα προσωπικό όνειρο, ένα "τάμα" για να βρούμε εύστοχες αναλογίες, όπως οι τέσσερις θεσσαλονικείς Tangos A Cuatro. Ούτε και περιμένουμε να πάψουν να δρουν labels που βρίσκουν μέσα σε όλα αυτά σταθερές αξίες παλιάς κοπής.

Οι Tangos A Cuatro είναι ένα σχήμα ακριβώς στημένο πάνω στην piazzoll-ια λογική κι αντίληψη περί μουσικής περιπλεξίας. Έγχορδα, πιάνο κι ακορντεόν στο ζύγι... σπουδές στην κλασική υπαρκτές. Και συνεχίζουν με το πρόσφατο δεύτερο άλμπουμ τους "Κάποιος Μιλάει στο Τάνγκο" -που κυκλοφορεί και σε limited έκδοση με βιβλίο- από εκεί που σταμάτησαν με το ντεμπούτο τους του 2003, που πάλι ολόκληρο με συνθέσεις του Astor Piazzolla ήταν. Η περίπτωσή τους είναι διαστασιολογημένη με ανοχές χιλιοστών, για τέτοια ακρίβεια μιλάμε... Διαψεύσεις, ευγενικά δεκτές, αλλά μη νομίζετε ότι θα βρείτε και πολλές...

Αυτό που ειλικρινά κάνει τους Tangos A Cuatro να ξεχωρίζουν από άλλους παρόμοιους είναι η συνολική τους αντιμετώπιση στο θέμα "διασκευάζω Astor Piazzolla", σαφώς βαθύτερη της γνωστής του μέσου διασκευαστή. Η οποία τους οδηγεί στην ώριμη σκέψη της επιλογής συνθέσεων και τραγουδιών του αργεντίνου λιγότερο γνωστών, αλλά focused στη μαγιά των όσων αδιαπραγμάτευτα εξέφρασε σ' ολόκληρη τη ζωή του. Ποτέ δε λες όχι για ένα "Soledad" ή ένα "A Don Nicanor Paredes", από τα "Τέσσερα Τραγούδια του Λιμανιού" όπου ο Piazzolla μελοποιεί Jorge Luis Borges κι είναι ένα απ' τα κομμάτια που ερμηνεύει η Γεωργία Συλλαίου, μια ανήσυχη τραγουδίστρια που με εμπνέει να τη σέβομαι και να το διατυπώνω κιόλας, και που η βαθιά χροιά της φωνής της είναι το εκλεκτότερο φορείο να ξαπλώσει το παρόν πνεύμα.

Τότε πώς στο "Κάποιος Μιλάει στο Τάνγκο" κάτι δε σε γεμίζει; Ένα κομματάκι επιμένει να είναι άφαντο ζητούμενο. Όλοι οι εμπλεκόμενοι πιστεύουν ότι το 'χουν καταθέσει, μολοντούτο αδειάζοντας το συρτάρι του ταμείου κανείς δεν το βρίσκει. Το "κομματάκι φάντασμα"...

Είναι επειδή έχουμε πειστεί πια ότι δε θα ακούσουμε τόσο εύκολα κάποιους να κάνουν την υπέρβαση παίζοντας Astor Piazzolla ή άλλους του βεληνεκούς του Piazzolla (Ennio Morricone ας πούμε) και με το παραμικρό αποθαρρυνόμαστε. Και συν τοις άλλοις, ο παρών είναι ένας δίσκος εκτός εποχής. Κι αυτό σημαίνει ότι η καινούργια γενιά αδυνατεί να τον πλησιάσει με λαχτάρα και προσμονή. Τοιουτοτρόπως, αυτό το "ψυχρό" αφτί ίσως δεν αφήνει πολύτιμες λεπτομέρειες εδώ να αποκαλυφθούν στην ολότητά τους... Τις αφήνει μυστικές...