Static apathy in fast forward

Από όλους τους επιθετικούς προσδιορισμούς του πολύπαθου ροκ, η έννοια του progressive συναγωνίζεται σε ματαιότητα ακόμη και αυτή του post rock και μάλλον την ξεπερνάει κι όλα, κυρίως λόγω παλαιότητας. Για μένα progressive rock είναι το rock αυτό, που ενώ υπάρχουν κανονικά, στη θέση τους και ωραία και καλά όλα αυτά που χρειάζεσαι να ακούσεις, για κάποιον απροσδιόριστο -τις περισσότερες φορές- λόγο ακούγεται και κάτι άλλο μαζί, μπορεί και κάτι ακόμη, ίσως και ακόμη κάτι. Από τα δέκα λεπτά και μετά έχω την αίσθηση ότι ακούω όντως 3-4 διαφορετικά πράγματα ταυτόχρονα, αδυνατώ να το παρακολουθήσω και στο τέλος παρατάω την προσπάθεια. Ίσως και να μην έχω τις σχετικές ικανότητες θα μου πεις...

Με τους Tardive Dyskinesia συμβαίνει σε μεγάλο βαθμό το πρώτο από τα παραπάνω, δηλαδή έχω την αίσθηση ότι αν κάποιος κατά τη διάρκεια της ηχογράφησης κατέβαζε δυο-τρία κανάλια στην κονσόλα (ιδεατό σκηνικό live ηχογράφησης των πάντων), όλο και κάτι αξιόλογο θα έμενε για να ακούσουμε, αλλά τελικά αντί να παρατήσω τις ακροάσεις, κατέληξα σε έναν από τους δίσκους που άκουσα περισσότερο μες στο 2012.

Δεν ξέρω αν χαρακτηρίζονται ορθά ως progressive/ math ή αν τυχόν προτάσσεται ο τεχνικός χαρακτήρας της μουσικής τους για να τους ξεχωρίσει ανάμεσα στα διάφορα ιδιώματα, ή αν τυχόν μέχρι να τελειώσει αυτό το review θα έχει εφευρεθεί κάποιος νέος όρος για πάρτη τους, πάντως στο τρίτο αυτό άλμπουμ έχουν αφήσει αρκετό χώρο για να μπορέσει ο ακροατής να "ταξινομήσει" στο μυαλό του ό,τι τελικά ακούει και σίγουρα κάτι τέτοιο δεν έγινε ασυνείδητα και ακούσια. Και αυτό όχι μόνο με τις ατμοσφαιρικές παύσεις του δίσκου, αλλά και στα "φορτωμένα" σημεία του, που πάντως είναι τόσο εξαντλητικά δουλεμένα, ώστε να καταλήγουν απολύτως φυσιολογικά ακόμη και στα αυτιά ενός απλού post πάνκη, όπως θέλουμε να δηλώνουμε οι περισσότεροι.

Στο διάρκειας 7,5 λεπτών We The Cancer παραδίδουν ένα τραγούδι - υπόδειγμα για το είδος, ακραίο όσο πρέπει, μελωδικό όταν πρέπει, γκρουβαρισμένο εκεί που πρέπει και με φωνητικά που φτάνουν μέχρι εκεί που πρέπει. Αρκετά πιο κάτω στο δίσκο υπάρχει ένα ευχάριστα παράταιρο δίλεπτο με παρουσία πνευστών και αμέσως μετά το τρίλεπτο Failed Document είναι ένα καταιγιστικό - στα όρια του H/C- single που σφραγίζει με τον καλύτερο τρόπο την εμμονή τους να μην γίνουν ακόμη μία άψογα βαρετή τεχνική μπάντα που υποτάσσει τις δυνατότητες της στην έμπνευση της. Α, και ο ντράμερ τους, είναι από τους καλύτερους ντράμερ που μπορούν να συμβούν σε μια μπάντα που θέλει όντως να χτυπάει τον ακροατή πρώτα στο στομάχι και έπειτα οπουδήποτε αλλού.

Σε ένα είδος (ποιο από όλα θα μου πεις; Djent; math rock; Progressive metal; τα μπερδεύω αυτά...) στο οποίο, αν πιστέψει κανείς ό,τι διαβάζει, βγαίνουν παντού, συνεχώς και μόνον αριστουργήματα, οι εν λόγω συντοπίτες παίζουν από θέση ισχύος, υπό την έννοια του ότι δεν χρειάζονται να αποδείξουν σώνει και καλά κάτι ή να κατακτήσουν κάποια από τις κορυφές του ακραίου ήχου που τυχόν έμεινε απάτητη. Εν τούτοις έστω και μία γρήγορη ματιά σε ό,τι κυκλοφορεί την τελευταία διετία από συγκροτήματα του σιναφιού (ας μην πούμε ονόματα και χαλαστούμε μεταξύ μας τώρα...) εύκολα τους κατατάσσει σε αυτούς που όντως είχαν κάτι να πουν, βγήκαν το είπαν θριάμβευσαν και δείχνουν ότι έχουν να πάνε και κάπου παρακάτω και όχι απλώς σε αυτούς που ξέρουν άψογα το πώς να πούνε κάτι, αλλά επί της ουσίας δε μας λένε και τίποτε. Διότι η φλυαρία είναι συνώνυμο του progressive ως γνωστόν.

Κοινώς, το Static Apathy In Fast Forward παρότι συνολικά είναι άψογος δίσκος, σε αφήνει με μία περίεργη αγωνία/ υποψία περί του ότι κάτι ακόμη πιο σπουδαίο έρχεται. Μέχρι τότε βέβαια, θα παρακαλούσαμε πολύ να έρθει η έκδοση του δίσκου και σε βινύλιο.