Dwellers on the threshold
Aν είχα ακούσει το άλμπουμ πριν την ετήσια ανασκόπηση του 2002 θα βρισκόταν μέσα στις υψηλότερες προτιμήσεις μου. Παρηγοριέμαι με το γεγονός ότι ο φίλος μου Δημήτρης συμπεριέλαβε το μνημειώδες τραγούδι "Tesla" στα δέκα καλύτερά του για τη χρονιά που έφυγε. Nιώθω μεγάλη χαρά που ένα τέτοιο κομμάτι δεν φαίνεται να πέρασε απαρατήρητο από κανέναν - ένας επιπλέον λόγος που το αγάπησα είναι γιατί μου θύμισε το "Confessions" του Peter Murphy από το πρώτο προσωπικό του άλμπουμ. O φίλος Mπάμπης προτίμησε το "Be Late" για τις δικές του συλλογές ενώ ο καλός φίλος Nίκος (πανταχού παρών) υποστηρίζει ότι το καλύτερο κομμάτι του άλμπουμ είναι το "Now". Με την πάροδο των εβδομάδων και μετά από συνεχείς ακροάσεις έχω μάθει τα κομμάτια απέξω και έχω φτιάξει ένα φανταστικό σχεδιάγραμμα που αφορά την ανάπτυξη του "Dwellers on the threshold" σε σχέση με το χρόνο. Το άλμπουμ σιγοβράζει στα τέσσερα πρώτα τραγούδια, χωρίς να φαίνεται τι θα ακολουθήσει. Απογειώνεται στο πέμπτο κομμάτι "Be Late" και προσγειώνεται στην τελευταία νότα του "Imperator victus". Εκτός των εξαιρετικών "Tesla" και "Now", ξεχωρίζει επίσης η αισθησιακή διασκευή στο "Miracle of love" των Swans και το "Phin" με τα ιδιαίτερα κρουστά του και την slide κιθάρα του.
Tο "Dwellers on the threshold" είναι το πέμπτο στούντιο άλμπουμ των Tarwater. Eίναι αλήθεια ότι κανένα από τα προηγούμενα άλμπουμ τους δεν ήταν τόσο εντυπωσιακό που να προκαλέσει θόρυβο. Kινούμενοι διακριτικά, είτε μόνοι τους είτε ως μέλη μια μουσικής κολλεκτίβας που περιλαμβάνει διάφορα ονόματα (To Rococo Rot, Mapstation κ.λπ.), δεν κατάφεραν σε καμιά στιγμή της πολύχρονης καριέρας τους να ξεχωρίσουν τόσο πολύ ώστε να αποτελέσουν το νέο μεγάλο όνομα. Σε πρόσφατη συζήτηση με μουσικόφιλους άκουσα την άποψη ότι το "Dwellers on the threshold" είναι το πιο αδύναμο άλμπουμ τους. Yποστήριξα την ακριβώς αντίθετη άποψη: ως μελετητής της μουσικής τους από τις πρώτες μέρες τους, πιστεύω ότι το συγκεκριμένο άλμπουμ είναι το καλύτερο της καριέρας τους και έφερα ως επιχείρημα γι' αυτό το γεγονός ότι μια μπάντα, μετά από μερικά άλμπουμς, είναι δύσκολο να τραβήξει εκ νέου την προσοχή αυτών που την παρακολουθούν. Ως παράδειγμα αναφέρω το τελευταίο, τέταρτο άλμπουμ των Fridge, για το οποίο δεν ακούστηκαν αμέσως τα καλύτερα σχόλια ενώ αντιθέτως πρόκειται για ένα σημαντικότατο άλμπουμ.
Tο post rock έχει ήδη παλιώσει και οι Tarwater το υπηρετούν από τις πρώτες μέρες του. Αποτελούν ένα ιδιαίτερο παρακλάδι του με πολλά ηλεκτρονικά στοιχεία και στεγνή, αγγλική ερμηνεία γερμανικού ύφους. Μπορώ να συγκρίνω την ποπ αισθητική που αφήνουν στο πέρασμά τους με την αντίστοιχη των Element of Crime δεκαπέντε χρόνια πριν. Συνεχίζουν να κινούνται ανάμεσα στο θερμό και το ψυχρό, πάνω σε ένα μουσικό μοτίβο που τις περισσότερες φορές δεν είναι τόσο ευχάριστο στο αυτί όσο στη ψυχή. Πιστεύω ότι στο "Dwellers on the threshold" τα καταφέρνουν καλύτερα από ποτέ.
