Spider smile
Τελείωνα πριν από δυο χρόνια την παρουσίαση του προηγούμενου άλμπουμ τους The Needle Was Travelling με την πρόταση: "Πιστεύω ότι κάποια στιγμή θα κυκλοφορήσουν και το αριστούργημα που τους αναλογεί, μόνο που δεν θα το πάρουμε είδηση". Mπα... Ούτε να μην τους πάρουμε είδηση υπάρχει περίπτωση, ούτε το αριστούργημά τους κυκλοφόρησαν. Και στις δυο περιπτώσεις, ωστόσο, υπάρχει κάτι παράξενο. Εδώ και μια δεκαετία το ντουέτο Bernd Jestram και Ronald Lippok κυκλοφορεί το ένα άλμπουμ μετά το άλλο. Δεν πέρασαν ποτέ απαρατήρητοι και σε καμιά περίπτωση δεν απέτυχαν. Όλα τα άλμπουμ τους είναι πολύ καλά, με ποιοτική κατά-κύριο-λόγο-electronica μουσική, γερμανική ιδιοσυγκρασία, μοντέρνα αίσθηση κ.λπ. Σε καμιά περίπτωση, επίσης, δεν ξεπέρασαν τον εαυτό τους. Μάλλον είναι το είδος μουσικής με το οποίο καταπιάνονται. Τα Silur και Dwellers On The Threshold ήταν τα peak τους. Τα τελευταία χρόνια έχουν γίνει λίγο πιο προσιτοί, ίσως και ποπ, αλλά και πάλι για μια συγκεκριμένη μερίδα ακροατών. Νομίζω ότι τους τρώει το ιντελεκτουέλ του χώρου.
Το Spider Smile είναι το δεύτερο άλμπουμ τους για τη Morr και είναι και αυτό μια από τα ίδια, όπως δηλαδή το The Needle Was Travelling σε σχέση με το Dwellers On The Threshold. Στην περίπτωση των Tarwater το "μια από τα ίδια" ακούγεται κάθε άλλο παρά υποτιμητικό. Ολοκληρωμένες συνθέσεις, όμορφες μελωδίες, ποικιλία οργάνων αλλά και άχρωμα φωνητικά, εσωτερική μονοτονία, αίσθηση ανεκπλήρωτου. Η διασκευή στο Sweethome Under White Clouds των Virgin Prunes δεν έχει καμιά σχέση με το πρωτότυπο και περνά απαρατήρητη. Όπως ακριβώς είχε συμβεί και με το Miracle of love των Swans στο Dwellers και το Babylonian Tower των Minimal Compact στο Needle. Τα ονόματα, ωστόσο, που διαλέγουν να διασκευάσουν σίγουρα κάτι σημαίνουν. Το When Love Was the Law in Los Angeles είναι το κομμάτι που κολλάει πιο εύκολα από τα υπόλοιπα στο νου. Tο δικό μου κόλλημα είναι ότι αντί για "Love Was the Law, in Los Angeles" ακούω "Love Is The Law, Love Under Will", το μότο του Άλιστερ Kρόουλι. Το οργανικό Witch Park είναι το πιο ενδιαφέρον θέμα και το μόνο που επέλεξα για τις home made συλλογές μου.
Το Spider Smile είναι πολύ καλό άλμπουμ. Όμως, δε με ενθουσιάζει. Θα ήθελα να με ταρακουνήσει λίγο περισσότερο. Οι Tarwater μού είναι προβλέψιμοι, όντας προσεκτικός μελετητής τους από τα πρώτα τους βήματα. Ίσως αυτό είναι το πρόβλημά μου. Πιθανώς να μην κυκλοφορήσουν ποτέ το αριστούργημα που τους αναλογεί (μια συλλογή με τα καλύτερα κομμάτια τους θα ήταν ακαταμάχητη). Το Spider Smile θα μπορούσα να το ακούω από το πρωί έως το βράδυ με ικανοποίηση, αλλά στο τέλος της μέρας μετά βίας θα θυμόμουν ένα-δυο κομμάτια του. Πιστεύω ότι οι Tarwater είναι ικανοί για περισσότερα.
