200 km/h in the wrong lane
Ευτυχώς -να λέμε- που η μουσική βιομηχανία μπορεί και είναι ακόμη ένα διασκεδαστικό μέρος για να περνάει κανείς τις ώρες του. Θυμάστε που σας προέτρεπα να μην αφήσουμε το μέλλον του rock 'n' roll στα χέρια των γυναικών; Ε, αν είναι τώρα για δύο δεκαεφτάχρονες ρωσιδούλες που απατεωνίστικα το παίζουν λεσβίες, χαιδεύονται στις φωτογραφίες και μέσω αυτών επανέρχεται στην επικαιρότητα το ηλεκτρονικό pomp rock κιτσαριό των Frankie Goes To Hollywood, τότε χαλάλι να τους αφήσουμε ότι στο καλό ζητάνε. Και από πάνω έχουν και την καλύτερη ever διασκευή στο 'How soon is now' των Smiths!
Ιδού οι Tatu λοιπόν! (Μην περιμένετε τώρα ηλίθια αστεία του τύπου Vicar In A... Tatu, έτσι;). Η Yulia και η Lena, επιλεγείσες ανάμεσα σε πεντακόσια άλλα... ρωσίδια, από έναν τύπο που πρέπει να είναι κάτι ανάμεσα στο Θάνο Ασκητή και το Τζώνη Καλημέρη της Ρωσίας (αν έχω καταλάβει καλά...), για να φορμάρουν το πρώτο pop εξαγώγιμο προϊόν της χώρας τους για τη νέα χιλιετία. Και ο δίσκος τους είναι κάτι περισσότερο από μια χαρά, πολλές χαρές μαζί θα έλεγα ότι ανακαλύπτω εντός αυτού...
Υπό το άγρυπνο βλέμμα του Trevor Horn (υπεύθυνος για το 80% αυτού που οι ροκάδες ονομάζουν «αμαρτωλό ήχο των 80s», ως συνεργάτης των Buggles, Thomas Dolby, Pet Shop Boys, F.G.T.H., ABC, Art Of Noise, Grace Jones και δε συμμαζεύεται, ο Horn είναι κάτι σαν τον Phil Spector του χλιδάτου electro pop ήχου!), τα singles των Tatu αποκτούν «τεράστιες» διαστάσεις και ακούγονται εθιστικά, απολαυστικά και με ουσιαστικό τρόπο εφήμερα (όπως κάθε συνεπές pop τραγούδι οφείλει να πράττει!). Τα δύο πρώτα και καλύτερα είναι τα 'They are not gonna catch us' και 'All the thing she said', τα οποία και μάλλον θα γνωρίζετε ήδη από τα «περιπετειώδη» videos που αυτή την εποχή σαρώνουν κάθε μουσικό κανάλι. Στον ήχο των Tatu φιλτράρονται στοιχεία από όλους τους παραπάνω, από τα teen είδωλα της εποχής, από κάτι ξεχασμένα drum & bass ρυθμοκούτια που μάλλον από λαθρεμπόριο θα κατέληξαν στα studio της Ρωσίας, από τα ριφάκια που δεν πρόλαβαν να χρησιμοποιήσουν οι Snap όταν ήταν στις δόξες τους κ.ο.κ. Για το 'How soon is now' έχω πει ήδη, ε; Σούπερ άποψη για τον αιώνια διφορούμενο ερωτισμό των τραγουδιών των Smiths, ένας πόντος παραπάνω ήδη κατοχυρώθηκε!
Ο δίσκος υποτίθεται ότι διηγείται τον παράνομο έρωτα που ζουν οι δύο πιτσιρίκες, την προσπάθεια τους να το σκάσουνε, το κυνηγητό που ακολουθεί, τους όρκους αιώνιας ομόφυλης αγάπης που ανταλλάσουν, κανα χαμούρεμα που ρίχνουν όταν ησυχάζουν για λίγο κλπ Και σαν παραμυθάκι να το δει κανείς πάλι μια χαρά είναι. Εδώ κατά καιρούς έχουμε κάτσει να ασχοληθούμε με album που διηγούνται εγχειρήσεις, καταρρεύσεις κτιρίων, μολύνσεις υδάτων και άλλα τέτοια κουλά. Προσωπικά, το παρόν concept το βρίσκω πολύ πιο ενδιαφέρον!
Με αυτά και με αυτά λοιπόν οι Tatu χτύπησαν κορυφή στις συνήθεις υπόπτους χώρες για κάτι τέτοιες surrealokitch καταστάσεις (Ιταλία, Σουηδία, Ελβετία κλπ). Δηλώνουμε fan της μουσικής, του attitude, και φυσικά των ιδεών του φωτογράφου τους, χαιρετίζουμε επιτέλους τις μοναδικές άξιες διαδόχους των Shampoo, και να μην ξεχάσω φυσικά να αναφέρω ότι προτιμώ αυτή με το κοντό το καρέ μαλλάκι, παρόλο που δεν είμαι σίγουρος για το αν είναι τελικά η Yulia ή η Lena! (H Yulia είναι, το'χω ψάξει. Όλοι Yulia!-εκδ).
tatu.ru/eng/main.shtml">- official homepage -
