Marako Te Ruki

«Πάντα ένα νησί στον Ειρηνικό θα μας περιμένει», τραγουδούσε πριν 40 χρόνια ο Γιώργος Μαρίνος. Μόνο που, στην πράξη, μπορεί και να μην είναι όπως ακριβώς το ονειρευόμαστε.

Όσα κι αν φαντάζεσαι, ας πούμε, ξεκινώντας να ακούσεις τον πρώτο δίσκο των Te Ruki, όσο κι αν κουμπώνει το intro "Orero" με τον tribal εξωτισμό που κάπως αναπόφευκτα πλάθει ο Δυτικός σου νους, δεν είσαι προετοιμασμένος για τη black metal ξεραΐλα και για τις επιθετικές κιθάρες που παντρεύονται αναπάντεχα με τα Pa'umotu –τη γλώσσα των νησιών Τουαμότου, δηλαδή, η οποία μιλιέται από περίπου 6.000 ανθρώπους στον κόσμο.

Νιώθεις λοιπόν σαν κεραυνοβολημένος πέφτοντας σε όλα τούτα τα ακατάληπτα "Huero A Tamaera", "Tohitika", "KuraKura Te Kavake", "Tokerau Rua" κτλ. Αλλά σου αρέσει. Αυτό αποζητάς από ανάλογους δίσκους, στο κάτω-κάτω: τον ασήκωτο, παγοθραυστικό ηλεκτρισμό, τη μαύρη οργή των κατατρεγμένων, το πηχτό σκοτάδι. Και μια μπάντα που λέγεται Η Νύχτα (έτσι μεταφράζεται το Te Ruki) δείχνει ιδανική περίπτωση για να σου τα προσφέρει. Σάμπως άμα τα λέγανε στα αγγλικά, θα τα καταλάβαινες; Είναι η φύση των black metal φωνητικών έτσι, ώστε μπορεί και εξαλείφει τα γλωσσικά εμπόδια. Οπότε μικρή σημασία έχει μετά το γεγονός ότι οι Te Ruki είναι μόλις μία από τις τρεις όλες κι όλες μπάντες που έπαιξαν κάτι σε metal στις εκτάσεις της Γαλλικής Πολυνησίας· και η μόνη ενεργή στις μέρες μας.

Κατά τα λοιπά το ‘Marako Te Ruki’ δεν είναι μέρος ιδιαίτερων ηχητικών εκπλήξεων, αν και η πεντάδα φροντίζει να βάλει και ορισμένες μοναδικές πινελιές εδώ κι εκεί, είτε με τα πολυνησιακά τύμπανα που χρησιμοποιεί ανά περιστάσεις ο ντράμερ Tamatoa, είτε με το vivo: το ταϊτινό φλάουτο που παίζεται με τη μύτη, το οποίο αναλαμβάνει ως καλεσμένος της μπάντας ο Tony Apa. Πρόκειται βέβαια για στοιχεία δειλά, που καλά θα κάνουν να εξερευνήσουν με μεγαλύτερη τόλμη στο μέλλον. Για την ώρα, όμως –για ένα συγκρότημα με μόλις μια πενταετία ζωής, το οποίο τώρα φτάνει στο ντεμπούτο του– αρκούν για να διεκδικήσουν μια κάποια πρωτοτυπία, σε μια μουσική εποχή που η λέξη τείνει να εξαλειφθεί. Φυσικά, στην όλη εμπειρία προσθέτει και η γλώσσα, η οποία μπορεί να μένει ακατάληπτη, αλλά διατηρεί τους ξεχωριστούς φωνητικούς και ρυθμικούς της κυματισμούς.

Περισσότερη σημασία, πάντως, έχει το γεγονός ότι το ‘Marako Te Ruki’ αποτυπώνεται ως επιβλητικός δίσκος. Απρόσμενα καλοστημένος σε επίπεδο παραγωγής, με αδιάλειπτη, υποδειγματική ροή και με βαρβάτες συνθέσεις, οι οποίες σε μαστιγώνουν η μία μετά την άλλη για περίπου 50 λεπτά. Από τα σπλάχνα του, μάλιστα, αναδύεται και μια επιρροή από τα κλασικά έτη των δικών μας Rotting Christ, δίπλα στην πολυτιμημένη νορβηγίλα των βασικών αναφορών του γκρουπ.

Σε μια εσχατιά του νότιου Ειρηνικού, επομένως, όλα αυτά κάπως έδεσαν με τους κεραυνούς που σχίζουν τον πολυνησιακό ορίζοντα στις περιόδους των ισχυρών καταιγίδων, υψώνοντας τα γαλαζοπράσινα/τιρκουάζ/ινσταγκραμικά νερά του Δυτικού ταξιδιωτικού lifestyle σε υδάτινα βουνά που πασχίζουν να μαστιγώσουν τους γκρι ουρανούς πάνω από τις ατόλλες. Διότι –όπως είπαμε και στην αρχή– εκείνο το νησί στον Ωκεανό που «πάντα θα μας περιμένει», μπορεί να μην είναι κι όπως ακριβώς το φαντασιωνόμαστε. Και επειδή δύσκολα θα το φτάσουμε στις αβέβαιες εποχές μας, θα είναι ευτύχημα αν φέρει κάποιος τους Te Ruki για συναυλία στην Ελλάδα. Κατά προτίμηση σε triple bill με τους Significant Point και τους Al Namrood, σε κάποιο ιδανικό «Metal from the Outer Realms» Festival.