Crystal mass

Όλοι εμείς που κάποτε πέσαμε με τα μούτρα στις Κασπελλικές δημιουργίες κάναμε άλλο τόσο χρόνο για να αποτοξινωθούμε. Όλο αυτό το διάστημα ούτε να ακούσουμε για Legendary Pink Dots, Edward Ka-Spel (solo) και Tear Garden - ένα off shoot με τον cEevin Key των Skinny Puppy και Download, αλλά βασικά για τα χούγια του Εδουάρδου. Τώρα όμως καθαροί από «too many tablets, too much wine» όπως τραγουδούσε στο αξεπέραστο 'Legacy', είμαστε έτοιμοι να τον ξανασυναντήσουμε. Και τον βρίσκουμε το ίδιο εικαστικό και εμπνευσμένο, αλλά ευτυχώς λιγότερο κατατρεγμένο, ελάχιστα μελοδραματικό και σχεδόν καθόλου παρορμητικό. Βέβαια η διηγηματογραφία του είναι πανταχού παρούσα - οι ασυνήθεις ιστορίες είναι και πάλι εδώ : ο δοκιμαστής των φαγητών της βασίλισσας, ο θάνατος των χρωμάτων, το πρόβλημα του desert island disc (στήλη μας, once upon a time), απλές καθημερινές ιστορίες δηλαδή.
Μουσικά είμαστε σε ήπιες διαθέσεις, μπητότεροι από ποτέ και με την συνήθη ψυχοτροπική ηλεκτρόνικα που ούτως ή άλλως ήταν το κατεξοχήν στοιχείο του. Εξακολουθεί να αγαπάει τους Floyd, τους Faust αλλά και τον Bernard Butler αλλά ευτυχώς έχει φύγει η παρανοϊκή αίσθηση. Γενικώς είναι αλλαγμένος και μάλιστα περισσότερο απ' όσο φαίνεται. Όπως ας πούμε στο 'Τhe double spades effect', ένα ντίσκο απλώς σε αργές στροφές, ή την με κολασμένο βιολί φάλτσα ηλεκτρο φολκ του DiD (Mark Astronaut, που βρίσκεσαι;) ή την εκλεκτικότητα του Six of one - εδώ απλά ταιριάζει τη μονομανιακή του ερμηνεία με τη χαλαρότερη δυνατή πισωεδαφική ρυθμολογία. Όσο για την Σκιννυπαππική τιάρα, περίμενε πολύ και τελικά γίνεται και μια φορά εμφανής στα 6 και 7. Ποιος θα το περίμενε, οι Θρυλικές Ροζ Κουκίδες σβήστηκαν αλλά ο Κήπος των Δακρύων παρέμεινε - άλλωστε φιλοξενεί ενίοτε και τα βασικότερα μέλη των πρώτων. Θυμίζουμε τη δισκογραφική του δράση : 'The Tear Garden' (1986), 'Tired eyes slowly burning' (1987), 'The last man to fly' (1992), 'To be an angel blind, the crippled soul divide' (1996)).