Howdy
(...ακόμη ένα από τα πολλά ορφανά που άφησε πίσω του ο Alan McGee, αναζητά την τύχη του στη μετά-Creation εποχή. Τα πράγματα ξεκαθαρίζουν όμως μάλλον εύκολα, οι Teenage Fanclub του έτους 2000 δεν έχουν καθόλου (μα καθόλου!) σωστά pop- tones (και από pop tunes μην το συζητάς) για να μας συγκινήσουν...)
Εγώ θα στοιχημάτιζα ότι έχουν διαλυθεί. Το προηγούμενο "Songs Of Northern Britain" του 1997 πέρασε με άνεση στις λίστες των συμπαθητικών (αφήστε που ήταν και country πριν η υπόλοιπη Βρετανία ανακαλύψει τη νεο-country!) δίσκων που δεν τους άκουσε ποτέ κανείς (και εκείνη η γριά θεία σας συμπαθητική είναι, την επισκέφτεστε όμως ποτέ;). Αυτοί επιμένουν να υπάρχουν και εγώ απομένω να αναρρωτιέμαι πότε πέρασαν δέκα χρόνια από την κυκλοφορία του "Bandwagonesque". Και πως στο καλό είναι δυνατόν μέσα σε μια δεκαετία να μην αλλάζει ουσιαστικά απολύτως τίποτα στον τρόπο που αντιμετωπίζουν τη μουσική. Και αυτό δυστυχώς δε σημαίνει ότι βγάλανε ένα δίσκο ανάλογης αξίας, γιατί όσο και να μην αλλάζουν τα πράγματα μες στο χρόνο (εξαιτίας της απραξίας σου), αυτό δε σημαίνει ότι δεν εκφυλίζονται κι όλας από μόνα τους (και με τη βοήθεια της αδράνειάς σου).
Ο Norman Blake ήτανε πάντα ένας τύπος που έδειχνε το μέγιστο σεβασμό στην παραδοσιακή (-κότατη) pop/folk/rock τραγουδοποιεία (μην απαριθμούμε και πάλι, δε χρειάζεται), οι μελωδίες του ήταν πάντα τυπικότατες και τα τραγούδια του πολύ απείχαν από το να χαρακτηριστούν τολμηρά. Εν τούτοις η pop των Teenage Fanclub κατάφερνε κάποτε να δείχνει φρέσκια και εμπνευσμένη και σε βοηθούσε με τις υπόλοιπες χάρες της να ξεπεράσεις τον κατά βάθος συντηρητικό της χαρακτήρα.
Σήμερα και ο Norman Blake, και οι Teenage Fanclub και η pop τους και τα τραγούδια τους δεν είναι τίποτε περισσότερο από ένα γκρουπ φοβισμένο. Φοβούνται να παίξουν έστω και μία διαφορετική συγχορδία, να μιλήσουν για δυο-τρία διαφορετικά πράγματα, να δώσουν λίγο νεύρο στις κρύες (όχι ψυχρές, ούτε χλιαρές) συνθέσεις τους, να καταφέρουν το τραγούδι νούμερο 5 στο cd να είναι κάπως διαφορετικό από το νούμερο 4 (κ.ο.κ.). Τους βλέπω σε κάτι φωτογραφίες από το στούντιο να γράφουν καθιστοί τις κιθάρες του 'Howdy' lp (άκου τώρα τίτλο) και είμαι σίγουρος ότι ούτε μια φορά δε σηκώθηκαν από τις καρέκλες τους στη διάρκεια της ηχογράφησης (εσείς αντίθετα γρήγορα θα σηκωθείτε... για να βγάλετε το cd).
Δώδεκα ακόμη τραγούδια στο γνωστό κιθαρογλυκερό ύφος του γκρουπ (που τόσο γλυκό ήταν κάποτε), ούτε ένα ικανό να τραβήξει και την ελάχιστη προσοχή μας; Και όμως έτσι είναι (και χειρότερα). Λοιπόν κύριοι: σεβόμενος όχι τη δική σας ιστορία, αλλά τη δική μου προσωπική ιστορία με το 'The Gabbage' single (από το 'Thirteen' lp) δε σας ρίχνω κάτω από τη βάση (μη γίνετε και ρεζίλι). Σας το λέω όμως ξεκάθαρα: το μόνο πράγμα που αξίζει εδώ μέσα είναι ο ήχος του δίσκου (100% Fanclub-ικός και για αυτό οικεία νοσταλγικός σε όσους κάποτε τον αγάπησαν). Κατά τα άλλα, κάποιος θα έπρεπε να σας πει ότι τέτοια «ανάπηρα» τραγούδια δεν τα κυκλοφορούμε, αλλά τα ρίχνουμε αμέσως στο δισκογραφικό Καιάδα (και ρίχνουμε και τίποτε άλλο από πάνω, για να σιγουρευτούμε ότι δε φάινονται!). Άσε που όλα τα τραγούδια θα έπρεπε να τα ονομάσουν όπως το νούμερο 6 (βλέπε tracklist παραπάνω...)!
Την επόμενη φορά θα ξεγραφώ από το Fan Club μια και καλή! Άλλωστε δεν είμαι και τόσο teenager πλέον...
