Reality check

Ωραία και χτυπητή περίπτωση για να εκνευρίσει τους παραδοσιακά σπουδαίους μουσικόφιλους, που ανεβάσανε πυρετό πριν από ενάμιση χρόνο όταν υπήρχε η υποψία πως η Lily Allen θα σώσει τη μουσική. Δεν είναι ασφαλώς οι Αμερικάνοι doo-woop-άδες που σου "χτυπάει" το Google, αλλά οι Γάλλοι ήρωες του My Space. Και αυτοί!

Οι οποίοι πήγαν μια βόλτα από το πρότυπο σεμινάριο στιχουργικής της γειτονιάς τους και αποφάσισαν ότι δεν υπάρχει λόγος να ξαναπεράσουν από εκείνα τα μέρη. Κάπως έτσι διηγούνται σε πρώτο πρόσωπο filthy pop ιστορίες με τον τρόπο που μόνο ο Jarvis τολμούσε να το κάνει κάποτε. Ο Jarvis δεν είχε μετακομίσει στο Παρίσι;

Εκτός του ότι μονοπωλούν το hype και μας αναγκάζουν να σιγοψιθυρίζουμε βρώμικα στιχάκια, οι Teenagers διακατέχονται πλήρως από την ικανότητα του εύστοχου pop single, που τιτλοφορείται πάντως εξυπνακίστικα για να τραβήξει τα βλέμματα πάνω στις απλούστατες συγχορδίες του.

Τα Fuck Nicole και Starlett Johannson είναι πρώτης τάξεως παραδείγματα μιας συνειδητά ανώριμης pop γραφής, που δεν επιτρέπει στον εαυτό της να γίνει κιθαριστική, αλλά παραμένει παιδιάστικα ηλεκτρονική. Το πρώτο για παράδειγμα ακούγεται σαν να πρόκειται για αθώους Carter The U.S.M. Όχι και τόσο αθώους, αλλά τέλος πάντων.

Δεν αργείς να καταλάβεις ότι δεν παιδεύουν και πάρα πολύ τις συνθέσεις τους. Σχεδόν τεμπέλικα το κάθε τραγούδι θυμίζει το αμέσως επόμενο και όλα μαζί κινούνται γύρω από ένα ιδιότυπο concept μετεφηβικού hangin' around σε μεταμεσονύχτιες ιστορίες που ποτέ δεν καταλήγουν όσο συναρπαστικές θα ήθελαν οι ήρωές τους.

Μουσικά, χαροπαλεύουν ανάμεσα σε brit pop εντυπώσεις της αμέσως προηγούμενης δεκαετίας και σε electro-new wave αναδιατυπώσεις της παρούσας στα κατορθώματα της προ-προηγούμενης. Έχουν ξεχάσει δηλαδή και οι ίδιοι σε ποιο revival είδαν φως και πρόλαβαν να μπουν, προτού σκάσει στην πιάτσα το επόμενο.

Στο Streets Of Paris καταπιάνονται με θέματα που εμφανώς δεν τους αφορούν, ομολογούν άμεσα ότι το κάνουν απολύτως "επιφανειακά" και "στο φτερό"... They are teenagers, they are fucked! Περιγράφουν τα κοινά τους χαρακτηριστικά στο ξεσηκωτικό Feeling Better.

Απόλυτα danceable ποπ για τον πρώτο χρόνο της ζωής της. Αφόρητα "όχι-πάλι-αυτό" ήδη από το δεύτερο, για να επιστρέψει κάποτε εκεί που δε θα την περιμένεις. Έχω πληροφορίες ήδη ότι ο κόσμος στα indie bar αρχίζει και νοσταλγεί που ακούει και πάλι το Song 2, εκεί που κάποτε πετούσε αντικείμενα στον dj που το επέλεγε για να ξεσηκώσει επιτέλους το κοινό του!

Άλμπουμ προς άμεση κατανάλωση και με ημερομηνία λήξης μετά το πέρας της οποίας δεν ευθύνονται για τίποτε ούτε οι δημιουργοί του, αλλά ούτε και εγώ που δε σκέφτομαι προνοητικά και δε σας αποτρέπω από το να το λατρέψετε. Επιστροφή δεκτή στον κάδο ανακύκλωσης της επιφάνειας εργασίας σας. Το Love No εκτρέπεται και διεκδικεί δάφνες εφήμερης ποπ διαχρονικότητας!