Immolate yourself

Η ηλεκτρονική ποπ μάς είναι υπερβολικά γνωστή. Ειδικά όποτε την επικαλείσαι έτσι στο φλου, χωρίς το ειδικό στοιχείο που θα ξεχωρίσει απ' το γενικό. Το γεγονός δε, ότι το πακέτο έχει προ πολλού χάσει τη δυνατότητα να κάνει εντύπωση, αλλά κι αυτή ακριβώς η πολύχρονη αξιολόγηση του όλου πράματος, έβαλε απ' την αρχή σήμερα δω τη δουλειά σε σπρωξίματα.

Τι γίνεται όταν κάπου, κάποτε το περίφημο κριτήριο της αυθεντικότητας δεν παίζει τον κύριο ρόλο; Άπαξ και τυχαίνει τη στιγμή που το ασπάζεσαι αυτό να σε βρίσκουν και δέκα γοητευτικές ιστορίες -από κείνες που ποτέ δε θα πάψεις να θέλεις ν' ακούς-, τότε δέξου ότι έστω κι έτσι πρόκειται για ευκαιρία, ένα νέο άνοιγμα του αφτιού. Για φέτος, στο "Immolate Yourself", τον εξαιρετικότερο δίσκο των Telefon Tel Aviv.

Μία τραγική σημείωση χρειάζεται μόνο να προηγηθεί: Ο θάνατος στις 22 Γενάρη του Charlie Cooper, του ενός του ντουέτο, στα 32 του, που συνέβη σχεδόν ταυτόχρονα με την κυκλοφορία του νέου άλμπουμ. Οι μάστορες και χτίστες των μουσικών μύθων που έπιασαν απ' τη δεύτερη μέρα το μυστρί, τονίζουν το ιστορικό αυτοκτονικών τάσεων, μιλάνε ότι τελευταία φορά τον είδαν στο πάρκο Wicker του Σικάγο, πως είχε προηγηθεί γυναικοκαβγάς... Εμπνεύστηκαν ξεμπνεύστηκαν τον τίτλο απ' τα θανατερά του μέταλ, ο θάνατος έγινε πράγματι ο αγγελιοφόρος του cd, το μαντάτο που φτάνει πριν απ' το ίδιο, και τούτο προσωρινά παραποιεί κι αλλοιώνει.

Αν, όμως, μπορέσεις όλα αυτά και τα βάλεις σ' ένα διπλανό κουτί, τότε μπορείς ν' ασχοληθείς με καθαυτό το παρόν σετ, το μοναδικό καινούργιο σε πέντε χρόνια ημιαπασχόλησης. Το "Immolate Yourself" ακούγεται λες και δεν προέρχεται επακριβώς απ' το γκρουπ που έφτιαξαν το '99 ο Joshua Eustis με τον Cooper, κρατά ευκρινείς αποστάσεις απ' τους δύο προηγούμενους δίσκους του για τη Hefty, είναι πιο πολύ αποτέλεσμα μουσικών που έχουν πάψει να πειραματίζονται και δίνονται στο δέσιμο μιας ολιγομελούς μπάντας που την ψάχνει να γυρίσει τα ηχοτοπία της πιο πολύ σε τραγούδια. Κι όντως, εν προκειμένω οι Telefon Tel Aviv τέτοια συνέθεσαν.

Διάσπαρτα στο σώμα όλων των κομματιών, με τις τραλαλά επικεφαλίδες, βρίσκονται στοιχεία που συχνά δε συγχωνεύονται τελείως, θαμπά φωνητικά, παραμορφώσεις, βόμβοι, κούφια μπλιπ, φοβικά τεχνάσματα, shoegazey συμπράγκαλα, υπόγειες μελωδίες, δηλαδή οι Telefon Tel Aviv στη μοιραία τους επανεμφάνιση δεν πάσχουν από ανεπαρκή γνώση του ψυχεδελικού ρεπερτορίου. Πολλώ μάλλον των διαθέσεων των ημερών, της μελαγχολίας, της αναπόλησης...

Η αλλαγή εταιρείας κι η ένταξή τους στο ρόστερ της βερολινέζικης BPitch Control (της Ellen Allien), η οποία βασίζεται αρκετά πάνω στη μίμηση και την επανερμηνεία της electronic pop ως μοντέρνα θέση, ασφαλώς κι έχει επίδραση στο ύφος του cd. Γιατί και το συγκρότημα που το έγραψε υιοθετεί και κάνει το ίδιο, περισσότερο από άλλοτε, πιο εστιασμένα, πιο ευρωπαϊκά, κάτι παραπάνω από ισοσκελισμένα και με αποτελέσματα που κάνουν το "You Are The Worst Thing In The World" ένα απ' τα τραγούδια της χρονιάς, με κάμποσα άλλα να το ακολουθούν, αρχής γενομένης απ' το "The Birds", για να τα πάρουμε με τη σειρά. Κι οι πρώτοι που χρειάζεται να πιάσουν γνωριμία μ' αυτά είναι όσοι κόβουν βόλτες από πέρυσι στους M83. Αλλάξαμε χρονιά...

Με το θάνατο του Charlie Cooper, ό,τι ξέραμε ως Telefon Tel Aviv λήγει. Αν ο Eustis κρατήσει το όνομα και συνεχίσει, κάτι τέτοιο κρύβει περισσότερο σεβασμό στο φίλο που χάθηκε, δε θα παραξενέψει. Μπορεί όμως κι όχι. Το "Immolate Yourself" σε πραγματιστικό επίπεδο σηματοδοτεί αυτή τη λήξη, κι όταν αυτή πάψει να επισκιάζεται, οι μήνες περάσουν και το μουσικό κόκαλο ξεγυμνωθεί, θα φανεί κι ότι οι Joshua Eustis και Cooper στην εσχάτη κοινή τους έξοδο έπαιξαν εξαιρετικά ένα αδιαμφισβήτητα παλιό και πολύ καλό έργο, ή ακόμη καλύτερα, το έπαιξαν ανέλπιστα πιο εξαιρετικά απ' ό,τι θα μπορούσε να ακουστεί σήμερα. Ένα άλμπουμ που όσο το ακούς ως δια μαγείας καλυτερεύει. Απ' τις μεγάλες εκπλήξεις του 2009 μέχρι του παρόντος...