Hexis Horm​ê​tikê

Εντάξει, καταλαβαίνω τις metal καταβολές εδώ αλλά προσωπικά μου είναι αδύνατον να κατατάξω αυτό το έργο στο metal. Ούτε στο black metal. Δηλαδή κάποιες φορές τα πράγματα ξεχειλώνουν τόσο πολύ που χάνουν εντελώς την ταυτότητα που η όποια ταμπέλα υποτίθεται τους δίνει. Ακόμα και με τις ηλεκτρικές κιθάρες και τα τύμπανα που έχει, κοιτάει το ροκ από έτη φωτός μακριά (και το metal ροκ είναι).

Τέλος πάντων εδώ έχουμε ένα παράξενο έργο, πολύ ξεχωριστό και πάρα πολύ ενδιαφέρον. Πρόκειται για μια γιγαντιαία σύνθεση μιάμισης ώρας ακριβώς. Μη σας τρομάζει το μέγεθος, μπορεί να ακουστεί σχεδόν ευχάριστα. Λέω σχεδόν γιατί παρόλο που έχει διάφορα στοιχεία που θέλγουν, όπως το εκπληκτικό φλάουτο του Στέλιου Ρωμαλιάδη από τους Lüüp και από τους Vault of Blossomed Ropes, το concept του δεν είναι για όλους. Δεν είναι δηλαδή σε καμιά περίπτωση κάτι εύκολο με συνηθισμένη αρχή, μέση και τέλος όπως τα περισσότερα πράγματα που ακούει ο περισσότερος κόσμος (αυτό βέβαια δεν σημαίνει ούτε ότι αυτά που ακούει ο πολύς κόσμος δεν είναι ποτέ ενδιαφέροντα, ούτε ότι είναι πάντα τυποποιημένα). Ο τρόπος που ξετυλίγεται αυτή η μουσική που παρουσιάζεται εδώ είναι σαφώς αυτοσχεδιαστικός. Έχουμε δηλαδή μια κατάσταση εντελώς ελεύθερη από τους κώδικες του metal, όπου όμως χρησιμοποιούνται συνειδητά και ενεργητικά κάποια από τα χαρακτηριστικά του, αλλά και από τους περισσότερους μουσικούς κώδικες, γιατί τελικά το αποτέλεσμα φαίνεται να ταιριάζει πιο πολύ, να νιώθουν οι δημιουργοί του πιο άνετα μέσα στον ανοιχτό χώρο των ενεργητικών δημιουργικών παγκοσμιοποιημένων πρακτικών του σύγχρονου πειραματισμού και του ελεύθερου αυτοσχεδιασμού.

Και το τραβάνε πολύ. Για να το νιώσουμε στο πετσί μας αυτό που γίνεται. Χρειάζεται χρόνος πολλές φορές για να διεισδύσει ο ακροατής σε μια ιδέα, σε μια ηχητική κατάσταση. Ένα απλό τραγούδι, καθαρό και δυνατό, δύο-τριών λεπτών μπορεί να είναι υπέροχο και χρειάζονται πάντα και αυτά, αλλά χρειάζεται πάντα και το αντίθετο, όπως συνέβαινε έτσι κι αλλιώς και στο παρελθόν. Αυτοί οι υπερμεγέθεις αυτοσχεδιασμοί δεν είναι μοντέρνο κόλπο. Πάντα είχαν τη θέση τους σε όλους τους πολιτισμούς. Σε όλα τα τελετουργικά παγκοσμίως, οι άνθρωποι δημιουργούσαν τέτοια ηχητικά περιβάλλοντα μεγάλης διάρκειας για να υποβάλλουν μια ατμόσφαιρα μυστικής ιερότητας. Από τα αρχαία χρόνια ως τις μέρες μας. Στην Ινδία, στο Θιβέτ, στην Ιαπωνία, στην Κίνα, στην Αφρική, στην Νότια Αμερική (στη βόρεια με τη τζαζ), και εδώ φυσικά με την ορθόδοξη εκκλησιαστική μουσική (κυρίως).

Έτσι λειτουργεί λοιπόν αυτό το έργο για το οποίο μιλάμε. Είναι μια μακρόσυρτη λειτουργία που ο ακροατής μπορεί να την αντιμετωπίσει ως μέσο κατάνυξης και εσωτερικής προσευχής, πέρα βέβαια από συγκεκριμένες θρησκευτικές συντεταγμένες κι ας υπάρχουν κάποια δείγματα εννοιολογικά, όπως το artwork με τους ανάποδους σταυρούς και γενικότερα η υποβολή προς το σκοτεινό που απλώς ενισχύουν την κατάσταση κατάνυξης.