Marquee moon
Η μάχη για την επανέκδοση της χρονιάς εξελίσσεται συναρπαστικά. Μετά το ντεμπούτο των Modern Lovers (is there any fucking song we like?) κυκλοφορεί το 'Marquee Moon', με δωράκια το 'Little Johnny Jewel (Parts 1 & 2)', τρεις διαφορετικές από του album εκτελέσεις κομματιών που υπάρχουν κανονικά, και ένα άτιτλο instrumental. Τι παραπάνω να θέλει ο άνθρωπος για να είναι ευτυχισμένος;
Το 'Μarquee Moon' είναι ένας από τους καλύτερους punk rock δίσκους, ένας από τους καλύτερους κιθαριστικούς rock δίσκους, και ένας από τους καλύτερους σκέτο rock δίσκους στην ιστορία. Οι Television είχαν μια μικρή διαφορά από τη συντριπτική πλειοψηφία των συγκροτημάτων εκείνου του πράγματος που έσκασε στα μέσα των 70s και δημιούργησε το πρώτο χάσμα γενεών μέσα στο ροκ: Ήξεραν να παίζουν. Και όταν λέω ήξεραν να παίζουν, εννοώ παπάδες. Όχι ότι αυτό είχε μεγάλη σημασία εκείνες τις μέρες - ούτε τώρα έχει κοιτώντας προς τα πίσω, με την έννοια ότι η αξία των Ramones δε μειώνεται καθόλου από το γεγονός ότι ήταν άθλιοι παίχτες - αλλά τους ξεχώριζε ανάμεσα στους υπόλοιπους, και, το σημαντικότερο, δήλωνε ότι το να είσαι punk, new wave, alternative, όπως θέλετε πείτε το, ήταν αποκλειστικά θέμα attitude γι' αυτούς. Κύριοι Eagles, ξέρουμε να παίζουμε σαν εσάς και καλύτερα, δεν είμαστε ένα μάτσο ατάλαντοι που πήραμε τα όργανα και βαράμε τρία ακόρντα από αντίδραση, αλλά δε γουστάρουμε να ακουγόμαστε ούτε να καταντήσουμε ποτέ σαν κι εσάς. Και το κάνουμε με στυλ. Αυτή για μένα είναι πολύ πιο αυθεντική και συνειδητοποιημένη πανκ στάση από όλα τα μπινελίκια του Rotten και όλη την αυτοκαταστροφή του Sid Vicious.
Και τα οχτώ κομμάτια του δίσκου είναι αριστουργήματα. Χωρίς να είναι διανοητικά ελιτίστικα, είναι μεγαλοφυή. Περίεργες μελωδίες, που ωστόσο σου καρφώνονται στο μυαλό, τέλεια ανάπτυξη που τους δίνει το χώρο και το χρόνο να ολοκληρωθούν, και παίξιμο με πολύ παρελθόν αλλά χωρίς αύριο. O Verlaine και o Lloyd είναι εκπληκτικοί κιθαρίστες, και κρατάνε αξιοθαύμαστα την πιο ασταθή και λεπτή ισορροπία που έχει κρατηθεί ποτέ ανάμεσα στο παθιασμένο και στο βιρτουόζικο παίξιμο. Εφευρετικοί και καινοτόμοι για την εποχή τους (ο δίσκος βγήκε το 77) και επιδραστικοί όσο λίγοι. Φίλος κιθαρίστας που άκουσε την επανέκδοση, και είχε κι αυτός χρόνια να το ακούσει, μου είπε ότι τώρα συνειδητοποιεί πόσα χρωστάει στον Verlaine το παίξιμό του. Σημειολογική λεπτομέρεια: Το πραγματικό όνομα του Verlaine είναι Tom Miller (καμιά σχέση με τον πρέσβη, ελπίζω). Δεν ξέρω αν πήρε το ψευδώνυμό του από το γάλλο ποιητή Paul Verlaine, αλλά, αν συμβαίνει αυτό, ο συμβολισμός είναι πολύ δυνατός: όπως ο Paul, μαζί με τον Baudelaire, τον Rimbaud και άλλους, ανέτρεψε κατεστημένα και ανανέωσε με σχεδόν βίαιο τρόπο τη γερασμένη ακαδημαϊκή γαλλική ποίηση του 19ου αιώνα, έτσι και ο Tom, μαζί με τους υποτιμημένους σαν κιθαρίστες Robert Smith και David Byrne, και μερικούς άλλους, έφεραν μια επανάσταση στη ροκ κιθάρα και άνοιξαν το δρόμο για μουσικούς όπως ο Thurston Moore και ο Edge.
Επίλογος: Τώρα που έρχονται Χριστούγεννα, όσοι δεν τον έχετε, κάντε δώρο στον εαυτό σας αυτό το δίσκο. Ειδικά οι νέοι που ακούτε Strokes και γουστάρετε, νομίζοντας ότι αυτό είναι το εναλλακτικό ροκ. Αν μη τι άλλο, είναι καλύτερος σαν επένδυση. Εικοσιέξι χρόνια από την κυκλοφορία του, ακούγεται καλύτερος από ποτέ.
Υστερόγραφο: Επανεκδόθηκε και το δεύτερό τους, το 'Adventure'. Εκεί η ισορροπία χάλασε προς τη λάθος κατεύθυνση. Ένα χάλι, χειρότερο και από το δεύτερο των Clash για να καταλάβετε. Μετά διαλύθηκαν. Όπου το πετύχετε, στρίψτε το κεφάλι και απομακρυνθείτε.
