...and don't the kids just love it! (re-issue)

Κρύος ιδρώτας κατρακυλάει στον ούτως ή άλλως ατιμασμένο από τη ζέστη σβέρκο μας, στην απεγνωσμένη μας προσπάθεια να σας πείσουμε να αγοράσετε για πρώτη (αν είστε 18 χρονών), δεύτερη (25-28), ή και τρίτη (εφόσον θυμάστε το Mundial του '78) φορά τούτο εδώ το τετριμμένο από τα χρόνια που πέρασαν και την τεχνολογία που το ξεπέρασε αδιαπέραστο (κατά τα άλλα) από τα ευρεία πλήθη υπερ-ενθουσιώδες ντεμπούτο του μοναδικού πραγματικά lo-fi punk συγκροτήματος που είχαν την ευκαιρία να ακούσουν τα αυτιά μας. Τον σκουπίζουμε και συνεχίζουμε λοιπόν...

Τα ιστορικά στοιχεία είναι με το μέρος τους, καθώς εκτός του ότι προτού ενταχθούν στον alternative χάρτη ως εθελόντριες ροκ τηλε-διασημότητες, κόμισαν άκοπα, αδιάκοπα και σε χιλιάδες κόπιες βινυλίου το DIY μήνυμα, που εσπευσμένα λησμόνησαν οι δάσκαλοι και εμπνευστές τους. Μέχρις να καθορίσουν μια για πάντα το χώρο τους, πρόλαβαν και σάρωσαν κάθε επόμενη ενσυνείδητη punk friendly γενιά με το 'Part time punks', ενώ μαζί τους βρίσκεται και ο Edward Ball (ο αγαπημένος αντι-ήρωας των απανταχού μουσικοκριτικών και του Alan Mc Gee). Μπορεί κανείς και ποτέ να μην άκουσε έστω και ελάχιστα δευτερόλεπτα από το συνταρακτικό 'Don't' cry baby it's only a movie' του 1998, η Fire Records σας δίνει όμως την ευκαιρία να τους ανακαλύψετε επαναφέροντας για δεύτερη φορά σε cd ένα από τα σημαντικότερα ντεμπούτα του βρετανικού μετά punk ήχου. Δοξάστε την και μην το σκέφτεστε.

Το '...and don't the kids just love it' LP, προχείρως περιγραφόμενο, αποτελεί μια τέλεια συλλογή pop τριλέπτων φτιαγμένη με τον πιο πρόχειρο, αντιεμπορικό, αντι-αισθητικό και αγοραφοβικό τρόπο, που θα μπορούσε να υιοθετήσει μια παρέα νεαρών ΑΓΟΡΙΩΝ στην αυγή της πιο μίζερης κοινωνικά και ηθικά δεκαετίας για την Βρετανία του περασμένου αιώνα. Αντικρουόμενες ψυχεδελικές στιγμές, poppy περιγραφές και εκ διαμέτρων χιλίων αντί- high class ιστοριούλες συνομολογούν στην κατασκευή του υπόγειου κόσμου των TVP. Τραγούδια που κάθε άλλο παρά βοηθάν τους skinheads να δέρνονται, τις βρετανικές σημαίες να τεμαχίζονται στον αέρα και τις παραμάνες να τρυπάν όσο το δυνατόν πιο ανώδυνα τα ατυχή αυτιά της αρνούμενης να καθίσει στα θρανία νεολαίας της εποχής.

Περίφημοι έγιναν οι TVP στα 90ς εξαιτίας της περιοδικά επαναλαμβανόμενης μνημόνευσης τους από αστέρες, αστεράκια και ατάλαντους που συγκρότησαν αυτό που ποτέ δεν ονομάστηκε στην ουσία lo-fi κιθαριστικό κίνημα. Τα πουλιά που κελαηδάνε παρέα με το κούρδισμα της κιθάρας στο γλυκύτατο 'I know where Syd Barrett lives', η επιμονή σε ευτελή μέσα, ο ενθουσιασμός στην εκτέλεση των τραγουδιών, που δεν συνοδεύεται όμως από καμιά προσπάθεια δεύτερης ανάγνωσης και τελειοποίησης τους, η «να 'χαμε να λέγαμε» rhythm section (κατ' όνομα...) της μπάντας, και τα μικρόφωνα που κανείς δεν φρόντισε να ξεσκονίσει προτού αρχίσει η ηχογράφηση, επαληθεύουν όλα όσα ειπώθηκαν, καθιστώντας τα παράλληλα ανεπαρκή να περιγράψουν το πόσο γαμημένα υπόγειος είναι ο ήχος αυτού του δίσκου (όταν μαρσάρετε το αυτοκίνητο σας στον -4 όροφο ενός σύγχρονου πολυώροφου parking, ο ήχος που ακούτε είναι -εν συγκρίσει- ύμνος προς την στερεοφωνία!).

Πάνω από όλα αυτά στέκει η αιωνίως ασθενής φωνή του Dan Treacy, του ανθρώπου που μονίμως ακούγεται σαν να βρίσκεται από αγγαρεία στη θέση του τραγουδιστή. Εμπνευστής και ενίοτε μοναδικός επιβάτης ενός οχήματος που για πάνω από είκοσι χρόνια οδηγεί το νήμα του rock από τα υπόγεια του Λονδίνου στο Δέλτα του Μισισιπή, αγνοώντας οτιδήποτε συμβαίνει πέρα από τον μικρόκοσμο του δικού του, απόλυτα προσωπικού, punk blues σύμπαντος. Συνεπής ερασιτέχνης και αυστηρός επαγγελματίας απέναντι στον εαυτό του και μόνο, προβάλλει πάντα ξεγυμνωμένες τις τερατόμορφες ευαισθησίες του, γνωρίζει στιγμές δόξας και παρακμής στην έμπνευση του...., μαλώνει με τους φίλους του, και αναρωτιέται ποιοι είναι αυτοί που παλεύουν να του κλέψουν το συγκρότημα του.

'They were 4-track, before you were 4-track', για χίλιους-δυο ιδιόμορφους οπαδικούς λόγους ανακηρύσσονται κάθε τόσο στο σπουδαιότερο κιθαριστικό γκρουπ του πλανήτη. Μην μένετε απ' έξω...