A memory is better than nothing
Οι Television Personalities, χωρίς ποτέ να γνωρίσουν εμπορική επιτυχία ή αναγνώριση από την κριτική, αποτελούν μια από τις πιο χαρακτηριστικές περιπτώσεις "fandom" στην pop κουλτούρα. Και το Mic, την πιο χαρακτηριστική ίσως περίπτωση συγκέντρωσης φανατικών τους σε περιοδικό ή site. Δείτε το αφιέρωμα, όπου τρείς διαφορετικοί δίσκοι τους έχουν βαθμολογηθεί με 10 από τρεις διαφορετικούς reviewers (ο λόγος που δεν έγινε ποτέ αφιέρωμα στους Beatles ήτανε ότι δεν θα έφταναν τους Television Personalities και θα μας παίρνατε με τις ντομάτες).
Αλλά το νέο cd τους είναι τόσο κακό που προκαλεί αμηχανία. Τόση, που δεν μπορώ παρά να ξαναγράψω κάτι για τα παλιά. Για τα εύθραυστα τραγούδια τους και τον ερασιτεχνισμό που τους έκανε ακαταμάχητους. Αλλά τα έχετε διαβάσει σ' αυτό το site και παλιότερα. Να αραδιάσω και τις άπειρες δικαιολογίες για τις οποίες δεν πρέπει να είμαστε αυστηροί με τον Dan Treacy: εξάρτηση, φυλάκιση, απόρριψη, μοναξιά. Κι αυτά τα έχουμε ξαναπεί όμως.
Η μεγαλύτερη κακία που θα μπορούσε να πει κανείς για τους Television Personalities είναι ότι προσπαθούν ακόμη να ακούγονται ως ερασιτέχνες αλλά ούτε αυτό δεν το κάνουν καλά. Δεν πιστεύω πως υπάρχει κακή πρόθεση, απλώς τέτοιο δείχνει το αποτέλεσμα. Κουρασμένο και χωρίς αυθορμητισμό. Και Television Personalities χωρίς αυθορμητισμό δεν είναι Television Personalities. Στο 'A Memory Is Better Than Nothing' λείπουν και οι λίγες στιγμές λάμψης που έσωζαν το 'My dark places' του 2006. Το μοναδικό τραγούδι που απέσπασε την προσοχή μου είναι το πρώτο και ομώνυμο του δίσκου. Η μελωδία μου θύμισε κάπως το 'A Picture of Dorian Gray'.
Το στερεότυπο κλείσιμο κριτικής κακού δίσκου αγαπημένου group, εδώ επιβάλλεται πραγματικά: Όποιοι διαβάζοντας τους τίτλους του φετινού δίσκου των MGMT αναρωτήθηκαν ποιος στο διάολο είναι αυτός ο Dan Treacy (A Song for Dan Treacy), ψάξτε κι ακούστε τα 'And Don't the Kids Just Love It' και 'The Painted Word'. Επειγόντως! Αφήστε τα καλύτερα του 2010 που κυκλοφορούν από δω κι από κει για μετά.
