My dark places
Οι Television Personalities είναι ένα γκρουπ που δεν υπήρξε ποτέ. Γιαυτό και δε θα τους βρείτε στις λίστες επιτυχιών της τελευταίας εικοσιπενταετίας, στα festive 50 του Peel, στα εξώφυλλα των μεγάλων μουσικών περιοδικών, στα καλύτερα της χρονιάς του NME και του Spin, του Πετρίδη και του Robert Christgau. Όλοι αυτοί που γράφουν την ροκ ιστορία, αδιαφόρησαν για το έργο του Dan Treacy (βασικού μετόχου των TVP's) που περιλαμβάνει δέκα άλμπουμ και πάνω από τριάντα σινγκλς. Γιατί άραγε; Και γιατί αυτός ο αδιάφορος λονδρέζος έχει τόσο πιστούς φίλους; Τί του βρίσκουν και τον ακολουθούν;
Η απλή απάντηση είναι πως η εύκολη ποπ και η κραυγαλέα αντίδραση αγγίζουν πολλούς, η εσωστρέφεια και η απέριττη ομορφιά λίγους. Η επιτυχία στη μουσική, όπως και στη ζωή, κατακτάται από αυτούς που την κυνηγούν με λύσσα, όχι από αυτούς που στέλνουν το μήνυμα και περιμένουν να τους χτυπήσει την πόρτα. Που μερικές φορές τους την χτυπάει, αλλά μετά θάνατον.
Οι κλισέ λέξεις όσων γράφουν για τον Dan Treacy είναι "σαρδόνιος" (με στίχους όπως "You should like the bomb like you love your mum... How I learned to love the bomb" καταλαβαίνετε το γιατί), "ημερολόγια" (ακούγοντας τα τραγούδια του νοιώθεις σα να διαβάζεις το ημερολόγιο του ή σα να ακούς τα λόγια του μαξιλαριού του. Μόνο ο Jonathan Richman μου δίνει την ίδια αίσθηση απόλυτης ειλικρίνειας και τόλμης να εμφανιστεί γυμνός μπροστά σου. Με την ευκαιρία, ρίξτε μια ματιά στο blog του με τα πραγματικά ημερολόγια, είναι εξαιρετικά ενδιαφέρον), "μελαγχολικός" (η μελαγχολία διαποτίζει όλα τα τραγούδια του. Τι την προκαλεί; Να θυμηθώ να τον ρωτήσω. Μελαγχολικός γεννιέσαι ή γίνεσαι αν σε κοροϊδεύουν οι συμμαθητές για την καμπούρα σου; Αν ήταν όμορφος θα ήταν ευτυχισμένος;)
Ο Ed Ball είναι και πάλι television personality. Γνώρισε τον Dan με την ευκαιρία συναυλίας των Sparks το... 1974, υπήρξε μέλος απ'το 1977 μέχρι το 1982, πάλεψε με τους Teenage Filmstars και τους Times και τώρα είναι πίσω στο γκρουπ με το μπάσο του. Ο Mathew Sawyer και η Victoria Yeulet συνεισφέρουν ντραμς και φωνητικά.
To "Special chair" δε μπήκε τυχαία πρώτο. Αυτός που περιμένεις να αποφυλακιστεί είναι ρεμάλι, της λένε οι γονείς της. O Dan Treacy έγραψε τα περισσότερα από τα τραγούδια αυτού του δίσκου αφού αποφυλακίστηκε (για shoplifting ήταν μέσα, άγνωστο για πόσο). Το (All the young children on smack) "All the young children on crack" σαν τίτλος προκαλεί πικρά χαμόγελα σ'όσους γνωρίζουν το βίο και την πολιτεία του συνθέτη, την ροπή του στις σχετικές υπερβολές που τον εξόρισαν απ'τη σκηνή για μεγάλο μέρος των nineties. Περασμένα ξεχασμένα. Ο άνθρωπος που αγαπάει το ουράνιο τόξο, τα όνειρα, τα χρώματα, τους πίνακες, τα ποιήματα, το γέλιο και το κλάμα, τα ουρλιαχτά και τα τραγούδησε με τρόπο που μας έκανε να τα λατρέψουμε μας στέλνει δεκαέξι νέες σελίδες απ'το ημερολόγιό του. The diary of a (not so) young man. Στο οποίο υπάρχουν καθαρογραμμένες αλλά και σελίδες με μουτζούρες, πιθανόν δυσανάγνωστες απ'τους αμύητους. Η τέχνη του αντιγράφει τη ζωή του φυσικά.
Με disco beat και ένα τίτλο που οι φανς νοιώθουν την ανάγκη να του ουρλιάξουν το "You kept me waiting too long" είναι ένα από τα τραγούδια της χρονιάς. Ανυπομονώ ν'ακούσω τα remix του που ετοιμάζονται. Τα "Sick again", "Then a big boy came and knock it down", "No more I hate you's" έχουν τη στόφα των κλασικών τραγουδιών του Treacy, μισοαπαγγελία, μισοτραγούδι, λίγα όργανα, ιδιαίτερες στιγμές. Ο Andy Warhol είναι και πάλι καλεσμένος μαζί με τους Velvet Underground στο ομώνυμο τραγούδι που είναι ένα διασκεδαστικό ροκενρολάκι, η Allison, η Emily, η Christine και μερικές ακόμα πρώην ενέπνευσαν το συγχισμένο industrial dub "Ex-girlfriend club".
Για να μη μακρυγορώ, ο καημός του Dan Treacy, όπως και κάθε ανθρώπου που έχει πειστεί για την αξία και την προσφορά του αλλά βλέπει τους μέτριους να τον προσπερνούν και τους φελλούς να επιπλέουν, είναι η έλλειψη αναγνώρισης, η αίσθηση ότι είναι βασιλιάς χωρίς βασίλειο. Κι εγώ αν είχα χαρίσει αριστουργήματα σαν τα "The painted word", "You'll have to scream louder", "A day in heaven", "La grande illusion", "When Emily cries" και "A sense of belonging" θα ήθελα να είχα γίνει Elvis Costello τουλάχιστον κι όχι να έχω πουλήσει συνολικά όσο οι Arctic Monkeys σε τρεις ώρες.
Το "My dark places" θα τον κάνει διάσημο. (Αυτό ήταν χιούμορ αν δεν το καταλάβατε).
