Από την Γαλλία και συγκεκριμένα το Παρίσι οι Temper, μας παρουσιάζουν την πρώτη τους ολοκληρωμένη δουλειά παρόλο που αριθμούν ήδη περίπου πέντε χρόνια ύπαρξης σαν συγκρότημα και δύο mini LP. Σχηματίστηκαν σαν τρίο, από την Anne-Laure P. (μπάσο), τον Arnaud G. (τύμπανα) και τον J.P. Montal (κιθάρα, φωνή) ώστε, όπως λένε οι ίδιοι, να συγκεντρωθούν στα απολύτως απαραίτητα.
Και πράγματι, αυτό είναι φανερό από τις πρώτες νότες του 'Toilet days' που ανοίγει τον δίσκο. Μαζί όμως φαίνονται και μερικά άλλα πράγματα - όπως ότι η άποψή τους για τα απολύτως απαραίτητα είναι ακόμη πιο περιορισμένη, καθώς στην ουσία πρόκειται για προσωπική υπόθεση του Montal, που μάλιστα υπογράφει και όλες τις συνθέσεις, ενώ οι υπόλοιποι τον ακολουθούν σε διακριτική απόσταση.
Φανερές από την πρώτη στιγμή επίσης είναι και οι διαθέσεις του Montal, που ξεκινά με τα λόγια "you start talking about your golden days, let's talk about my toilet days" και πράγματι αυτό κάνει στο μεγαλύτερο μέρος του δίσκου. Αυτοκριτική ('North of my mind'), αποξένωση ('I don't really get it') και πικρή ειρωνεία ('Andersen's tales'). Στο ομότιτλο τραγούδι του δίσκου δίνει μια σαφέστερη αλλά καθόλου εφησυχαστική εικόνα του εαυτού του: "drink in silence and drive without license, you're the new kind of invisible man", ενώ προς το τέλος επαναστατεί ('Smart and courageous'), προτού κλείσει τον δίσκο με μια δόση αισιοδοξίας ('September'), τραγούδι όμως που δεν πρόκειται να κερδίσει συμπάθειες στον μαθητόκοσμο: "like we were in school, when life begun in September".
Μουσικά, πρόκειται κυρίως για pop μπαλάντες - μονολόγους του Montal με την κιθάρα του, που δεν κρύβει τις επιρροές και τις αγάπες του, καθώς η φωνή του παραπέμπει στο μονότονο μουρμουρητό του Lou Reed χωρίς όμως εκείνο τον δηλητηριώδη κυνισμό, ενώ και η κιθάρα του ακολουθεί καταπόδας με velvet-ικές αναφορές, αλλού κάποιες αποχρώσεις Television, αλλού μια μυρωδιά blues αν και, συνολικά, περισσότερο φέρνει στο μυαλό την περισυνή συνεργασία του Jad Fair με τους Teenage Fanclub. Ξεχωρίζουν οι (λίγες) στιγμές όπου η υπόλοιπη μπάντα έρχεται στο προσκήνιο, με αποτέλεσμα είτε μια καλοδεχούμενη ένταση ('North of my mind') είτε μια σχεδόν υποβλητική ατμόσφαιρα ('When evil is your last home').
Συμπερασματικά, ένας δίσκος χωρίς εξάρσεις ούτε διαθέσεις καινοτομίας, που καταφέρνει όμως να δημιουργήσει (χάρη κυρίως στην κιθάρα του Montal) μια ατμόσφαιρα ικανή να επενδύσει κάποιες καλοκαιρινές βραδιές, όταν η μουσική δεν πρέπει απαραίτητα να πρωταγωνιστεί.