Hidden conversations
Μα είναι δυνατόν να έχω βάλει ως καλύτερο τραγούδι της δεκαετίας το Live with me, με τη φωνάρα του Callier, και να μην έχω γράψει τίποτα για τον τελευταίο του δίσκο; Mea culpa. Βγήκε τον Μάιο αλλά μου διέφυγε εντελώς.
Το εντυπωσιακό είναι ότι σε γενικές γραμμές πέρασε απαρατήρητος ένας δίσκος που φέρει τη σφραγίδα του Robert Del Naja των Massive Attack, αλλά αυτή φαίνεται ότι είναι η μοίρα του Callier. (Εδώ, ούτε εμείς στο mic δεν τον έχουμε στη λίστα των καλλιτεχνών με τους οποίους έχουμε ασχοληθεί). Φταίει ίσως ότι ο Callier διέπραξε το ατόπημα του Richie Havens: στράφηκε στη folk και όχι στη soul, όπως επιτάσσουν τα μουσικά και κοινωνικά στερεότυπα (αν και στο allmusic guide, τον αναφέρουν ως προπάτορα των Tim Buckley, Tim Hardin και Fred Neill, στον επιτυχή συνδυασμό της folk με τη soul). Και ενώ ο Havens είχε την τύχη να εμφανιστεί στο Woodstock και να περάσει στο συλλογικό ασυνείδητο, ο Callier αναγκάστηκε να τα παρατήσει στις αρχές της δεκαετίας του '80 και να γίνει κομπιουτεράς. Σε μια συνέντευξη που είχε δώσει στον Σάκη Δημητρακόπουλο (Βήμα, Ιαν. 2003, με αφορμή τη συναυλία του στο τότε Club 22), απέδιδε την εξαφάνισή του στη συντηρητικότητα της αμερικάνικης μουσικής βιομηχανίας. Ευτυχώς γι' αυτόν και για μας, τον ανακάλυψε το 1991 ο Eddie Pillar της Acid Jazz, κι έτσι η Ευρώπη αγκάλιασε, για άλλη μια φορά, έναν παραγνωρισμένο αμερικανό ιδιοφυή μουσικό.
Το "κακό" με τον Callier είναι η δυσκολία να τον εντάξεις σ' ένα μουσικό ιδίωμα: είναι όλα, και soul, και jazz, και folk. Κάτι που φαίνεται ιδιαίτερα στο Hidden Conversations. Διότι ναι μεν η παραγωγή είναι του Del Naja, ο οποίος έχει γράψει και τρία από τα τραγούδια, αλλά ο Callier περνάει με άνεση από το trip-hop στην jazz, και από την απαγγελία στο ύφος των Last Poets στην αέρινη soul τεχνική τραγουδιστών όπως ο Donny Hathaway και ο Jon Lucien.
Κορυφαίο τραγούδι του δίσκου το John Lee Hooker (του Del Naja), με το Wings να πλησιάζει σε απόσταση αναπνοής. Στο άλμπουμ υπάρχει μια διαφορετική εκτέλεση του Live with me, πολύ κατώτερη της αντίστοιχης από το Collected των Massive, κατά την άποψή μου (Πιστέψτε με, είμαι ειδική. Έχω ακούσει το συγκεκριμένο κομμάτι περισσότερο από κάθε άλλο την τελευταία δεκαετία. Και όχι, δεν μ' αρέσει η εκτέλεση του Lanegan). Κυρίως, επειδή απουσιάζει η σκοτεινή αισθησιακή ατμόσφαιρα και το ουρλιαχτό του μοναχικού λύκου (το οποίο, για όποιον ενδιαφέρεται, απαντάται για πρώτη φορά στο You Goin' Miss your Candyman, από ένα άλμπουμ του Callier του 1973, με τίτλο What Color is Love). Άκρως συγκινητικό το Rice and Beans, ένα ακόμα τραγούδι σχετικό με τον τυφώνα Κατρίνα.
Όπως παρατηρούν άλλοι πριν από μένα, σε μερικά σημεία η παραγωγή πέφτει βαριά και πνίγει το ύφος του Callier (όπως στο Sunset Boulevard), αλλά σε γενικές γραμμές διακρίνεται το δέος και ο σεβασμός του Del Naja για τον ογκόλιθο Terry Callier. Η Beth Orton, o Paul Weller, οι Urban Species πίστεψαν σ' αυτόν. Who am I to disagree?
