Dark roots of earth

Από τη μέρα που οι Metallica έπεσαν θύματα ενός τραγικού mainstream δυστυχήματος, οι πιστοί δρομείς του speed metal βρέθηκαν σε κενό πίστης αντίστοιχο με εκείνο των κομμουνιστών μετά το 1989. Πού θα βρούμε ξανά τα licks του Χάμετ; Ποιος θα ξεστομίζει τα "χαγιέα" του Χέτφιλντ; Ποιόν θα κοροϊδεύουμε επειδή έχει δίκαση με μονό πετάλι (εκεί η απάντηση ήταν εύκολη, τον Ούλριχ). Η απάντηση ήρθε από το παρελθόν, καθώς το μέταλ δεν ανακηρύχθηκε άδικα "μονολιθικό", ούτε φαίνεται να το πείραξε ποτέ ιδιαίτερα ο χαρακτηρισμός.

Ένα από τα συγκροτήματα-underdogs του ιδιώματος, οι Testament, φέτος έχει καινούργιο δίσκο και είναι ικανό να ξανακολλήσει ραφτά σε τζιν μπουφάν. Το Dark roots of the earth είναι ένα εξαιρετικό δείγμα του αποτελέσματος που μπορεί να πετύχει ένα σούπερ γκρουπ. Σούπερ γκρουπ, γιατί οι αμερικάνοι θρασάδες τέτοιο πράμα είναι πλέον για τα δεδομένα του speed metal. Τσακ Μπίλι, Έρικ Πέτερσον και Γκρεκ Κρίστιαν έχουν τα περισσότερα χρόνια στο συγκρότημα, από κοντά ακολουθεί και ο θεός του thrash, αλλά και της τζαζ Άλεξ Σκόλνικ και στα τύμπανα κάθεται ο Τζιν Χόγκλαν, ο τύπος που πρέπει να έχει παίξει σε περισσότερες μπάντες από ό,τι σε ποδοσφαιρικές ομάδες ο Κώστας Κιάσσος.

Το καλό με το δίσκο είναι ότι για πρώτη φορά ένα γκρουπ με τέτοια ηλικία (τριάντα χρόνια συναπτά στο σανίδι) μετριέται με το μπόι του και αποδεικνύεται ψηλότερο. Παρότι οι Testament ήταν, σε επίπεδο οπαδών τουλάχιστον, κάτι σαν εναλλακτική πρόταση έναντι των Megadeth π.χ. (ή πάλι, σε αντιστοιχία Slayer/Kreator κάπου στα τέλη της δεκαετίας του '80), έβγαλαν τώρα ένα δίσκο που όχι μόνο αποδεικνύει τη σοβαρότητά τους (που σπάνια την έχασαν, πάντως), αλλά είναι ικανός να στρέψει το ενδιαφέρον σε ένα είδος που είπαμε, είναι μονολιθικό.

Με τον τρόπο τους, μουσική και στίχοι είναι σε ισορροπία, αφού τα κάμποσα κλισέ του στυλ "με φιμώνουν, με πατάνε κάτω" κ.λπ. κ.λπ., τα σώνει η ορμή των συνθέσεων και η φωνή του Τσακ Μπίλι, που προσδίδουν ειλικρίνεια στο όλο εγχείρημα. Επίσης, στα συν του δίσκου είναι η παραγωγή του κιθαρίστα των Sabbat Άντι Σνιπ, που πειράζει τα κουμπάκια σε συναφούς περιεχομένου μουσικά έργα. Οπότε...