Been here and gone

Uzi, Live Skull, Come και τώρα απλά Thalia Zedek. Αναγκαία, πολύχρονη και τρικυμιώδεις, πορεία με τα πράγματα να ξεκαθαρίζουν στα τελευταία και να παίρνουν το όνομά τους : η γυναίκα αυτή έχει εντρυφήσει και αφομοιώσει μέχρι τελευταίας ρανίδας τα blues. Πορφυρά, στο χρώμα του αίματος και της φωτιάς. Το 'Been Here And Gone' CD είναι το πρώτο της προσωπικό album και είναι ότι σημαντικότερο από τον εξαγνισμό του 'Don't Ask, Don't Tell' album των Come, οκτώ χρόνια πίσω. Οι μουσικοί που συνοδεύουν αυτήν την συνταρακτική φωνή, αναγνωρίζουν ότι δεν υπάρχει group εδώ. Παρόλο που δουλεύουν μαζί της κάποια χρόνια το αποτέλεσμα έχει μόνον το πρόσωπο της Thalia Zedek στην ταυτότητα. Παίζουν όμως παθιασμένα, κολλημένοι από την έπαρσή της και έστω και έτσι φτάνουν πολύ μακρύτερα του κοινού. Ο πολύχρονος partner Chris Brokaw στις κιθάρες χώνει βαθιά τα δάκτυλά του στο μυαλό μας και το κάνει άνω-κάτω με την πένα του. Ο κρουστός Daniel Coughlin έρχονται στιγμές που παίζει τόσο ήσυχα και όμως σε κάνει να απορείς για την απίστευτη δύναμη που νοιώθεις, την ίδια στιγμή, παντού στον αέρα, σαν περίστροφο με σιγαστήρα. Ο David Michael Curry στην βιόλα (και τρομπέτα για μια φορά) είναι ο συνοδός που κάθε φωνή με τέτοιες ορμές θα ήθελε να έχει δίπλα της και χρωματίζει τα πλείστα το τελικό κάτι. Όμοια και οι Beth Heinberg και Mel Lederman στο πιάνο.
Και ότι βγαίνει τελικά ζεματάει σαν βρασμένο λάδι. Από τα χνώτα της, τις ανάσες της, τους μοναχικούς στίχους και την εμπρηστική ερμηνεία της. Αυτής που σε φτάνει σε σημείο να λες πως τελειώνοντας το τελευταίο ακόρντο θα πέσει κάτω ξεψυχισμένη, με άδεια πνευμόνια και σταματημένη καρδιά. Διότι η μεγάλη αντλία (το κλέβω από τον Stephen King) έχει τα όρια της στην φόρτιση, τα οποία η Thalia Zedek έχει βαλθεί να ξεπεράσει, σε κάθε στροφή του παρόντος.
Απλή κατάθεση ή εξομολόγηση; Ψηφίζω το δεύτερο.
Μοναξιά ή εσωστρέφεια; Ψηφίζω το πρώτο.
Σε όλα τα ερωτήματα-διλήμματα ψηφίζω αυτό που εσωκλείει το πάθος και την ψυχική δύναμη. Έτσι μου αρέσει να διαλέγω και εδώ η περίπτωση δεν έχει μπερδέματα. Η Thalia Zedek έχει απλώσει στα πόδια μας το φυτίλι και αφήνει εμάς να αποφασίσουμε το ποιος και πότε θα του βάλλει φωτιά, βάζοντάς μας τα σύνορα λίγο πριν την καταστροφή.
Οι τρεις περιεχόμενες διασκευές γίνονται σημεία για περαιτέρω συνδιαλλαγή, κυρίως για τις επιλογές της καθαυτές : 'Dancing Me To The End Of Love' του Leonard Cohen, 'Manha De Carnaval' του Luiz Bonfa και '1926' του Gary Gogel. Το πρώτο αποδίδεται με βάθος, το δεύτερο μετατρέπεται από απλή boss nova σε μεταλλαγμένο blues. Μαζί με τις υπόλοιπες οκτώ δικές της απελπισμένες συνθέσεις μπαίνουν όλα στο κουτί, τυλίγονται με ένα περίλαμπρο εξώφυλλο (του Sean Griffin, παραλίγο να τον ξεχάσω αυτόν) και είναι έτοιμα να σταλούν, όπως τα μηνύματα στα μπουκάλια τις παλιές εποχές, σε κάποιον άγνωστο, σωτήρα ή Βαλεντίνο. Και αν αδρανήσεις θα διαπιστώσεις πως μέχρι εσύ να το αποφασίσεις, αυτό εξαφανίστηκε.
Συγκλονιστικό και βαθιά ανθρώπινο album, το οποίο έρχεται να καλύψει στην δισκοθήκη μου την κενή θέση δίπλα στο δεύτερο album των Come και να πληρώσει το μισοάδειο μου ποτήρι, αυτό που άφησε έτσι η χρόνια ανάλωση της Thalia Zedek σε μετριότητες. Και μου δίνεται επιτέλους χειροπιαστά μια ακολουθία στην μοναδική ακουστική εκτέλεση του 'Hurricane', την οποία δεν ξέχασα ποτέ. Έντεκα δόσεις απλής, γερής, συναισθηματικής και για αυτό αναντικατάστατης, γραφής. Όπως παλιά ...