Trust not those in whom without some touch of madness
Το' χω ξανακούσει πως σε μερικά κινέζικα εστιατόρια μαζί με τον λογαριασμό προσφέρουν στους πελάτες και "μπισκοτάκια της τύχης". Έχουν μέσα ένα μικρό κομμάτι χαρτί με μια συμβουλή, πιθανώς και ευχή, εν είδη τυχερού. Τι γίνεται, ωστόσο, αν κάποιος έχει σκίσει δυο και τα 'χει κολλήσει ξανά χωρίς να βγάζουν νόημα; Και αν το ένα πέσει σ' έναν που τον πιάνουν κάτι τέτοια, που έχει ζήσει πολύ καλά την άλλη, την πιο έντονη και άγρια, πλευρά της ζωής; Εμμονή ή ένας ακόμη εφιάλτης, λίγα χρόνια μετά, η φράση έγινε ο τίτλος ενός δίσκου, έστω και έτσι ασυνάρτητη, σαν χρησμός ή παραπαίον ποιητικό απόφθεγμα. Για την Thalia Zedek θα μιλήσουμε, εξάλλου, όχι όποια κι όποια. Και το παραπάνω της συνέβη πραγματικά.
Όταν, λοιπόν, έχεις στο πρόσφατο παρελθόν σου ένα 'Been Here And Gone', τα περιθώρια, οι ίδιες οι επιλογές σου, έχουν ήδη λιγοστέψει από χέρι. Όταν τυγχάνει ταυτοχρόνως να κουβαλάς και στο βαθύτερο ένα 'Don't Ask Don't Tell', ένα 'Eleven : Eleven' και γιατί όχι και ένα 'Sleep Asylum', αν φτάσουμε δεκαοκτώ χρόνια πριν, ε, τότε δεν απομένει πια παρά το τίποτα. Όλα ελέγχονται, κινούνται και γίνονται μοίρα. Μολοντούτο, δεν μπορείς και να σταματήσεις να γράφεις νέα τραγούδια. Και αυτό στο 'Trust Not Those In Whom Without Some Touch Of Madness' φαίνεται.
Η Thalia Zedek έχει ένα καταραμένο γνώθι σ' εαυτόν να εκφράζει τις εκφάνσεις των μοναχικών. Αυτών, όπως εγώ στα βυθίσματά μου, που μπορούν να τρέχουν για ένα ακουστικό live στο Μικρό Μουσικό Θέατρο, πριν δυόμισυ χρόνια, και να χάνουν άπειρα άλλα, ίσως και σημαντικότερα. Σήμερα το τότε review μου για το MiC δεν αντέχω να το διαβάζω. Στο διάστημα που πέρασε άλλαξα πολύ, αναθεώρησα, φιλοσοφώ λιγότερο, θέλω να γράφω αλλιώς. Θυμάμαι, εντούτοις, τι σημαίνει παίζω δυνατά με ελάχιστα όργανα επί σκηνής και χωρίς εμφανή pedals, boxes και άλλα τέτοια. Και αυτό, επίσης, στο 'Trust Not Those In Whom Without Some Touch Of Madness' φαίνεται.
Από την άλλη δεν είναι εύκολο, ούτε χρήσιμο, να γεμίσουμε με sequels του πρώτου δίσκου, το συμφωνούμε αυτό.
Στο παρόν, δεύτερο μεγάλο, album της Zedek εξαρχής πρέπει να ξεκαθαρίσω ότι δεν υπάρχει καμιά διασκευή, αν και μας χρωστάει εκείνο το αναθεωρημένο 'Questioningly' των Ramones. Μετά, πως χρειάζεται να περιμένεις να έρθει η ώρα του 'Angels' για να νιώσεις ότι υπάρχει περιεχόμενο που να σ' ανατριχιάζει. Η κατάληξη μιας σταδιακής συναισθηματικής κορύφωσης από το εναρκτήριο 'Ship' μέχρι το 'Since Then'. Έπεται μια ελαφριά κοιλιά, μέχρι την τριάδα των 'Island Song', 'Virginia' και 'Hell Is In Hello' του κλεισίματος, ένα παραληρηματικό ηλεκτροσόκ ομορφιάς.
Δεν είναι και πολλά τα highlights για να είμαστε ειλικρινείς, ασφαλώς λιγότερα των αναμενόμενων. Ιδιαίτερα αν αναλογιστούμε πως αρκετά από τα υπόλοιπα tracks είναι τυπικά του στυλ της. Τι σημαίνει αυτό, ωστόσο, για μια από τις τελευταίες μεγάλες τροβαδούρους; Ότι στερείται, κατά συνέπεια, άλλων προθέσεων; Ότι απομυθοποιείται;
Η απάντηση σε όλα είναι αρνητική. Παραμένει βιωματική επί της ουσίας. Αποκαλυμμένη, υποδειγματική, μια συνθέτρια που βρίσκεται συνεχώς αντιμέτωπη με το παρελθόν της, τα λάθη της, τα παλιά της πιστεύω και που στην απομόνωσή της ψάχνει ανάσες, ψάχνει στηρίγματα για το μέλλον, ξορκίζει την αβεβαιότητα. Πόσοι μπορούν να ζήσουν σήμερα από τις ιστορίες και τα τραγούδια που γράφουν, από κομμάτια του εαυτού τους που επιθυμούν να παρουσιάζουν ατόφια και αναλλοίωτα, που αρκούνται στο χειροκρότημα των λίγων; Και δεν είναι ελιτισμός αυτό, συγνώμη. Εγώ θα το ονόμαζα αυθεντικότητα. Η Zedek είναι από εκείνες τις περιπτώσεις που βλέποντας μια φωτογραφία της μόνον αρκεί για να μαντέψεις το τι πραγματεύονται τα τραγούδια της και το πώς εκφράζεται. Ο Vic Chesnutt είναι άλλος ένας.
Οι συντελεστές του καινούργιου της cd είναι ακριβώς οι ίδιοι με αυτούς του προ διετίας 'You're A Big Girl Now' ep: ο David Michael Curry των Willard Grant Conspiracy σε βιόλα, τρομπέτα, loops και ο εντυπωσιακός Daniel Coughlin στα drums, δικαίως η κρυφή δύναμη ολόκληρου του δίσκου. Αμφότεροι δίνονται τόσο μέσα στα τραγούδια ώστε να δημιουργούν ένα αξιοθαύμαστο ρεύμα, μια εναντίωση που την νιώθεις να στριφογυρίζει σε κάθε στροφή, εκτοξεύοντας το αποτέλεσμα. Μάγκας, επίσης, και ο Howard Bilerman, ο οποίος πέτυχε στο Hotel2Tango να πιάσει το σφυγμό αυτής της μουσικής και να πετύχει σπουδαίες ενορχηστρώσεις, έστω και αν λείπει εδώ το μπάσο (ναι, δεν είναι πλάκα!).
Μια συνάδελφος στο Plan B e-zine χαρακτήρισε τους τόνους της Zedek ανδρόγυνους, χωρίς να γράφει για να προσβάλει, το αντίθετο. Κάπως έτσι είχε αντιμετωπιστεί από ό,τι θυμάμαι και η Carla Bozulich, και παλιότερα η Patti Smith. Δεν αισθάνομαι, όμως, πως αυτό θα μετρήσει στη λεπτομέρειά του για αυτό το album όταν η ψυχή και η βιωματική ματιά στίχων και μουσικής λειτουργούν ήδη κατακλυσμικά από μόνες τους. Πολύ αξιέπαινο comeback, το οποίο, φυσικά, δεν κολλάει και πολύ με την εποχή. Τουλάχιστον ...
