Ο Σαμάνος
Τι κοινό έχουν ο Bob Dylan και ο Θανάσης Παπακωσταντίνου; Είναι και οι δυο μουσικές ιδιοφυίες και μεγάλοι ποιητές. Ποια είναι όμως η διαφορά (πέρα από την παγκόσμια κυριαρχία του πρώτου); Ο Dylan έχει πολύ μεγαλύτερη αυτοπεποίθηση από ό,τι ο Θανάσης. Πάντα τραγουδάει ο ίδιος τα τραγούδια που γράφει, με την τεχνικά απαράδεκτα φωνή του, και έχει τον πρώτο λόγο σε θέματα ηχογράφησης και παραγωγής. Με λίγα λόγια δεν έχει ανάγκη κανέναν. Ούτε και ο Θανάσης βέβαια έχει ανάγκη από κάποιον, αλλά δε λέει να το καταλάβει...
Από τα πρώτα του βήματα έχει την τάση να καλεί διάφορους άλλους για να ερμηνεύσουν τα τραγούδια του. Πότε το πείραμα πετυχαίνει (βλ. Κανά, Μάλαμας) και πότε όχι, με αποκορύφωμα την ανεκδιήγητη Μάρθα Φριντζήλα. Γιατί να το ρισκάρεις στο κάτω κάτω; Ποιος μπορεί να ερμηνεύσει αυτά τα τραγούδια καλύτερα από τον ίδιο το δημιουργό; Πότε επιτέλους θα καταλάβουν κάποιοι σε αυτή τη χώρα ότι η καλή φωνή δεν έχει σχέση με την τεχνική και την έκταση, αλλά με το αν μεταδίδει αποτελεσματικά το μήνυμά της και αν 'μιλάει' ευθέως και κυρίως ειλικρινά στον ακροατή.
Τα τραγούδια του Θανάση είναι λιτά, κοφτά, εσωτερικά, δε θέλουν κραυγές και λοιπές ωραιοποιήσεις και φανφάρες. Η ερμηνεία του Σαββόπουλου είναι εξωστρεφής, επιτηδευμένα εκφραστική, δυναμική, με ροκ περιτύλιγμα. Είναι βαρύ το ξέρω μα θα το πω ωμά (που λένε και οι Κόρε. Ύδρο.), ο Σαββόπουλος 'νταλαρίζει' πολύ επικίνδυνα. Δε θέλω να υποτιμήσω τον Σαββόπουλο, απλά δεν υπάρχει κοινό σημείο μεταξύ τους, κάτι που δεν είναι τόσο προφανές αρχικά, αλλά αν σκαλίσεις λίγο παραπάνω τις μουσικές και των δύο, θα το δεις. Οπότε ο 'Νιόνιος' αναγκάζεται να παίξει ένα παιχνίδι προσποίησης. Δηλαδή, εκεί που ο στίχος αναφέρει π.χ.: '...αυτό που γλυκά το ταΐζω παινέματα...' σκέφτεται: ας το πω έτσι κάπως γλυκά, και εκεί που έχει ορυχεία και καμίνια να το πω άγρια. Δε γίνεται έτσι όμως η δουλειά...
Καλές στιγμές βέβαια υπάρχουν, αφού ο Θανάσης δεν έχει ξεχάσει ακόμα να γράφει εξαιρετικά τραγούδια, όπως τα 'Αυτό', 'Ο Φορτίνο Σαμάνο' και 'Σαν αστραπή'. Εξαιρετικό είναι και το 'Ramon', όπου η ερμηνεία του Διονύση είναι ισάξια του κομματιού, ίσως για πρώτη και τελευταία φορά. Οι χειρότερές του στιγμές είναι όταν επιχειρεί να διασκευάσει τα αξεπέραστα 'Sara' και 'Ορυχεία'. Θα ήθελα πραγματικά να μην έχω ακούσει ποτέ αυτές τις εκτελέσεις. Κατά τη διάρκεια των ορυχείων νόμισα ότι παρεμβλήθηκε δίσκος του Βασίλη Παπακωνσταντίνου, τόσο λόγω ερμηνείας όσο και λόγω ενορχήστρωσης. Προσπαθήστε να το αποφύγετε πάση θυσία.
Κατά τ' άλλα, υπάρχει στο δίσκο διάχυτη μια νοσταλγική ισπανομεξικανολατινική (ναι ναι όλο αυτό) ατμόσφαιρα που δίνει ένα διαφορετικό τόνο στο 'Σαμάνο'. Δύσκολα μπορεί να φανταστεί κανείς τι αποτέλεσμα θα είχαμε υπό άλλες συνθήκες, αφού οι προϋποθέσεις υπάρχουν. Σε αντίθεση με τους συνήθεις Έλληνες, βολεμένους στην επιτυχία και τη μανιέρα, δημιουργούς, ο Παπακωνσταντίνου εξακολουθεί να διακατέχεται από γνήσιο δημιουργικό πνεύμα.
Έκκληση προς κάθε κατεύθυνση, ακόμα και στον ίδιο τον Θανάση (αν διαβάζει αυτή τη στιγμή): Αφήστε τον ήσυχο τον άνθρωπο να ηχογραφήσει ό,τι του κατέβει στο μυαλό και κατανοήστε επιτέλους το εκτόπισμά του. Θανάση μην ακούς κανένα, ποιος τολμάει να συμβουλέψει τον Waits, τον Dylan και τον Neil Young; Κάντα όλα μόνο σου, ούτε οι μουσικοί σε κάνουν μάγκα, ούτε ο κόσμος, ούτε η Φριντζήλα και ο Σαββόπουλος. Άντε το πολύ πολύ ένας Rick Rubin χρειάζεται στην παραγωγή, απλά για να διώξει τους παρατρεχάμενους και να φέρει την ουσία και τη συνοχή, όπως έκανε και με τον Cash και με τόσους άλλους.
Σόρυ για τον ενικό και τον επιτακτικό τόνο, αλλά κάποιος πρέπει να τα πει!
