How Do You Burn?

Θα μπορούσε το “I’ll Make You See God” να είναι στο tracklist του “Gentlemen”; Πώς είπατε; Όχι; Ε, λοιπόν, διαφωνώ κάθετα μαζί σας. Ακόμα και η αντιπρόταση του “Black Love”, μου μοιάζει παραχώρηση. Τι γίνεται όμως με τα λοιπά εννέα τραγούδια;

Η στιχομυθία είναι παλιά και τη μάθαμε από τον ίδιο τον Greg Dulli. Ανατρέχει σε μια μέρα της παιδικής του ηλικίας, όταν παρακολουθούσε μια ταινία με καουμπόηδες και ‘ινδιάνους’, όταν ο παππούς του τον ρώτησε με ποιων το μέρος ήταν. Ο Greg απάντησε ότι υποστήριζε τους καουμπόηδες, διότι ήταν οι καλοί, ακούγοντας στη συνέχεια έκπληκτος τον παππού του να του λέει ότι οι ινδιάνοι πολεμούσαν για τη γη που τους ανήκε, την οποία οι λευκοί προσπαθούσαν να τους πάρουν. Συνέχισε, μάλιστα, λέγοντάς του ότι «οι καλοί άνθρωποι δεν είναι πάντοτε καλοί, ούτε οι κακοί είναι πάντοτε κακοί». Αυτή η διαπίστωση σημάδεψε τον μικρό τότε Greg και, όπως έχει δηλώσει, τον συνοδεύει σε ολόκληρη τη ζωή του: «Από τότε, εξερευνώ αυτή τη γκρίζα περιοχή, την ιδέα ότι οι άγιοι μπορούν να πέσουν και οι αμαρτωλοί μπορούν να εξυψωθούν».

Ίσως αναρωτηθήκατε για ποιο λόγο έφερα στην επιφάνεια αυτή την παλιά ιστορία. Το έκανα, διότι νομίζω πως τώρα μοιάζει πιο επίκαιρη παρά ποτέ. Έχει κατεξοχήν να κάνει με το ύφος του “How Do You Burn?”, που, για μια ακόμα φορά, είναι φυσικά alt-rock, αλλά αποδεικνύει το εδώ και πολλά χρόνια αυτονόητο ότι οι The Afghan Whigs δεν καταλαβαίνουν από στεγανά, αλλά γράφουν μουσική με γνώμονα τις αγωνίες της ψυχής τους. Κάποιοι απέδωσαν αυτή τους την ικανότητα - ευελιξία, στο γεγονός ότι σε νεαρή ηλικία ο Greg επηρεάστηκε από τα διαφορετικά ακούσματα που είχε ως εργαζόμενος στο δισκοπωλείο Tower Records. Προφανώς, αυτοί οι τύποι δεν έδωσαν στη μουσική του τη σημασία που της άξιζε.

Είναι, λοιπόν, το ένατο άλμπουμ τους ένας (ακόμα) σκοτεινός δίσκος; Η απάντηση είναι «ναι», αν μέσα στα τριάντα έξι χρόνια που έχουν περάσει από το σχηματισμό τους δε σας έχουν συγκινήσει ιδιαίτερα και «όχι» στην περίπτωση που διαχρονικά τους εκτιμάτε. Το “How Do You Burn?” περνά μεν μέσα από σκοτάδια και αγωνίες, αλλά, με κάποιον (το γνωστό) όμορφο τρόπο καταλήγει καθαρτικό. Εντάξει, έστω, πολύ περισσότερο από τα προηγούμενα. Περιέργως, το στίγμα δε δίνεται μέσα από το κορυφαίο “I’ll Make You See God”, που όντως συγγενεύει με τον ήχο των Queens of the Stone Age, αλλά από το επιβλητικά απλό και «πειραγμένο» “Take Me There”, όπου ακούμε τον Greg να τραγουδά: “Cause I'm lost inside the sound, baby/(Please)/And there ain't no one around now”.

Μέσα από τα λοιπά τραγούδια, που λέγαμε, έρχονται στην επιφάνεια μερικές άξιες λόγου αναφορές. Συναντάμε τους 16 Horsepower να σμίγουν με ένα γλυκό κιθαριστικό σόλο που παραπέμπει στους Sniff and the Tears (“Catch a Colt”), τους U2 των 80s να αναμειγνύονται με τους Stars (“A Line of Shots”, “Domino and Jimmy”), την ψυχεδελική πλευρά των Rain Parade (“The Getaway”), τον Elvis Costello να ενδίδει στη blue eyed soul (“Please, Baby, Please”), αριστοτεχνικά ξεχαρβαλωμένα blues (“Jyja”) και, φυσικά, την πανταχού παρούσα σπαρακτική και επιβλητική ερμηνεία του Dulli, με αποκορύφωμα το “In Flames”. Κι όλα αυτά, «χάνουν» πανέμορφα την ταυτότητά τους μέσα στην αμεσότητα και την ποιότητα του κλασικού ήχου των The Afghan Whigs. 

Τελικά, η αναμονή άξιζε και με το παραπάνω. Όπως και να ‘χει, με τα μέχρι στιγμής δεδομένα, πέντε χρόνια σιωπής είναι τα περισσότερα που μεσολάβησαν ανάμεσα σε δύο κυκλοφορίες τους. Ο τίτλος της τελευταίας δόθηκε από τον Mark Lanegan, ο οποίος πρόλαβε να συμμετάσχει, συνεχίζοντας τους δεσμούς φιλίας με τον Dulli και τη συνεργασία τους μετά τους Twilight Singers και The Gutter Twins. Εκτός του Mark, συναντάμε μετά από τριάντα σχεδόν χρόνια την Marcy Mays (Scrawl), τη Susan Marshall που είχε πάρει μέρος στο “1965” και τον Van Hunt, που επιστρέφει μετά το “Do to the Beast”.

Λοιπόν; Τι νομίζετε; Είναι το “How Do You Burn?” δραματικό; Για ξαναδιαβάστε τον τίτλο του, παρακαλώ. Μα, (και) γι’ αυτό δε μας αρέσουν οι The Afghan Whigs; “We’re going out in style” τραγουδά ο Greg Dulli. Ευτυχώς, Greg. Κράτα γερά!