We 're your friends, man
Είναι ωραίο να ενθουσιάζεσαι με παλιούς φίλους.
Είναι συναίσθημα ασφάλειας αυτό που σε αγκαλιάζει όταν καταλαβαίνεις ότι κάποιοι μουσικοί κάνουν ακόμα δίσκους διότι θέλουν να κάνουν δίσκους και όχι επειδή το λέει κάποιο συμβόλαιο.
Είναι συναρπαστικό να ακούς έναν άνθρωπο μετά από καμιά τριανταριά δίσκους στην καριέρα του να ορμά στο studio με την όρεξη ενός 20άρη.
Είναι όμορφο να ακούς στίχους οι οποίοι δεν είναι περί άνεμων και υδάτων και πλίνθοι και κέραμοι ατάκτως ερριμμένοι, αλλά ολοκληρωμένες ιστορίες ηρώων φανταστικών και καθημερινών.
Είναι καθησυχαστικό να γνωρίζεις ότι υπάρχουν στο Ηνωμένο Βασίλειο και στις Ηνωμένες Πολιτείες παρέες που χομπίζουν (όσο και αν βιοπορίζονται από αυτήν) με τη μουσική, έχοντας παράλληλα ένα απόλυτα υψηλό επίπεδο ευθύνης αναφορικά με το τι σημαίνει καλλιτέχνης απέναντι στην κοινωνία
Είναι ασύλληπτα προσοδοφόρο για τα ώτα να ακούς έναν από τους ελάχιστους καινούργιους δίσκους που στον τομέα του mastering δεν επιδιώκουν να σου πάρουν το σκαλπ με τις εντάσεις, ενώ την ίδια στιγμή ο ήχος αυτός καθαυτός εμπεριέχει μια μελετημένη απλότητα η οποία φέρνει τη μπάντα στον ακροατή με διαυγή στερεοφωνικό τρόπο.
Είναι αδαμάντινης αξίας η εκτελεστική δεινότητα του Nick Saloman, η οποία και καθοδηγεί με τη συνθετική ικανότητα τους Bevis διατηρώντας αρραγή εικόνα για παραπάνω από 30 χρόνια πια.
Είναι άπειρης ευχαρίστησης το συναίσθημα που θα λάβει ο ακρατής όταν μέσα από οργιαστικά σόλο, εσωτερικές μπαλάντες και ψυχεδελικούς ψιθύρους (όλα κλασσικά στοιχεία μιας Bevis Frond κυκλοφορίας) κληθεί να κάνει την αποτίμησή του για το ‘We are your friends, man’.
Είναι κόσμημα για τον καλλιτεχνικό κόσμο το να υπάρχουν καλλιτέχνες οι οποίοι δεν κρατήθηκαν από τις κορυφές που κατέκτησαν με το (σχεδόν μιας και το πρώτο δεν το πήρε γραμμή το αρμόδιο κοινό) ντεμπούτο τους (βλέπε το λαβυρινθώδες "Miasma" του 1987 και το πυρωμένο "Inner Marshland" του ιδίου έτους) αλλά συνέχισαν να καταθέτουν με φανερή διάθεση ανανέωσης (ναι, ανανέωσης!) αλλά και πίστης σε αυτό που αρχικά όρισαν ως ευαγγέλιο τους.
Το rock ‘n’ roll δηλαδή.
Και οι Bevis Frond, είτε στη σκηνή είτε στους δίσκους, είναι η επιτομή του rock ‘n’ roll. Και όσον αφορά ειδικότερα τον ηγήτορά τους, τον ίδιο τον Nick Saloman, οι παλαιοροκάδες της ημεδαπής θα έπρεπε να μελετήσουν τον τρόπο με τον οποίο κρατάς μεν τον Hendrix ως ιχνηλάτη στην προσωπική σου κοιλάδα αναζήτησης, καταφέρνεις όμως τελικά να ποδηγετήσεις το έρεβος της επανάληψης και να ακουστείς ως σύγχρονος Προμηθέας του fuzz και όχι ως ένας ακόμη απλός …ρευόμενος μία παλιά κουλτούρα ήχου.
