Αυστραλία

Θα πρέπει να ξεκαθαρίσουμε εξαρχής ότι το πρώτο από τα τρία άλμπουμ που ανακοίνωσε ο Αλέξανδρος Βούλγαρης, ως The Boy, για το 2025, και το οποίο κυκλοφόρησε στο παγιωμένο πλέον δίκτυο της Inner Ear στις πρώτες ημέρες του Απρίλη, κερδίζει την προσοχή και τις ελάχιστες των ακροάσεων μας, ακριβώς επειδή προέρχεται από τον ίδιο. Σε κάθε άλλη περίπτωση, θα είχαμε να κάνουμε με έναν δίσκο σχεδόν ανυπόληπτο. Αν συνεχίσει ως έχει η τριλογία, δεν θεωρώ ότι θα υπάρχει λόγος να ασχοληθούμε εκ νέου, καθώς θα κατηγορηθούμε και ως κακεντρεχείς. Αν όχι, εδώ είμαστε.

(Ευτυχώς μόνο) εφτά τραγούδια εναλλάσσονται μεταξύ τους μουσικά χωρίς καμία έκπληξη για τους μετέχοντες της του The Boy παιδείας, και υφολογικά με τρόπο που παλινδρομεί ανάμεσα στο προσωπικό και στο (περιβόητο, αλλά πάντως υπόπτου υπόστασης) προσωπικά πολιτικό, με το πρώτο όμως να κατέχει πλέον τα συντριπτικά ενδοεταιρικά μερίδια στην τραγουδo-ποιητική οντότητα του Βούλγαρη.

Δηλαδή, κυριαρχεί η αυτοαναφορικότητα σε βαθμό που αναπόφευκτα σε κάνει να αναρωτιέσαι κατά πόσο πλέον το να εξελιχθεί μία των (όχι και τόσο μακρινών) ημερών ο Βούλγαρης σε νέο Δεληβοριά, έστω και υπό τους δικούς του όρους (τουλάχιστον αυτός), θα είναι περισσότερο μια ειρωνικά αυτοεκπληρούμενη, παρά μία τυχόν απροσδόκητα τραγική κατάληξη. Κωμικοτραγικές προφητείες, ως γνωστόν, δεν υπάρχουν. Και μόνο που η δράση μεταφέρεται από τα Εξάρχεια στα Ιλίσια, αρκεί για να καταλάβει κανείς τι συμβαίνει εδώ πέρα, έστω και αν δεν έχει ζήσει σε καμία από τις δύο περιοχές.

Από την τελευταία θριαμβική τριλογία του The Boy έχουν περάσει δεκαπέντε χρόνια, και σε όλα αυτά τα χρόνια πέρασαν με τη σειρά τους δίσκοι, τραγούδια και συνεργασίες ων ουκ έστιν αριθμός. Συνεπώς, ως πραγματικό γεγονός και μόνο, το ότι με αυτά τα εφτά τραγούδια, τίποτε δεν προστίθεται, και τίποτε δεν αφαιρείται από τα περασμένα, περισσότερο από σημάδι συνέπειας για τον δημιουργό τους, είναι βεβαιωτικό για τις ελλείψεις προσδοκιών από τους ακροατές του.

Εφόσον τίποτε δεν περιμένει κανείς από τον επόμενο δίσκο του The Boy, είναι βέβαιο ότι θα ενθουσιαστεί απολύτως όταν του δοθούν ακριβώς τα ίδια πράγματα με τον προηγούμενο. Έστω και αν αυτή τη φορά δεν του απευθύνεται ως πολυμήχανα αφοριστικός γιος, αλλά ως αμήχανος νέος πατέρας. Λίγα πράγματα αλλάζουν, πρακτικά τίποτε. Εξ ου και οι νυσταλέα κραυγαλέοι επιθετικοί προσδιορισμοί με τους οποίους γίνονται κάθε φορά με περισσό ενθουσιασμό δεκτά τα ίδια (και τα ίδια) τραγούδια του The Boy, παραμένουν και αυτοί με τη σειρά τους ακριβώς οι ίδιοι (και οι ίδιοι).

Τα τραγούδια του The Boy στα τέλη των 00s και στις αρχές των 10s, τελούσαν υπό τον ζυγό μιας σχεδόν προσδιορισμένης απελπισίας, ή τουλάχιστον έτσι νομίζαμε. Ένα διαμέρισμα, ένα παιδί, αλλά κυρίως η ίδια η ζωή που τελικά συνεχίζεται, συνεπάγονται την μη επικύρωση της απελπισίας, έστω και αν οι αφορμές της και παραμένουν και αναπαράγονται με ζηλευτή περιοδικότητα, σε οποιαδήποτε γειτονιά και αν κατοικεί κανείς.

Στα μέσα των 20s τα τραγούδια του The Boy παρότι συνεχίζουν να είναι τραγούδια που θα μπορούσαν να έχουν γραφεί μόνο από τον ίδιο (το να τα ερμηνεύσει κάποιος άλλος φαντάζει – και μάλλον είναι- αδιανόητο και χωρίς νόημα), εν τούτοις καταλείπονται ενώπιον μας – για πρώτη φορά ίσως σε σχεδόν είκοσι χρόνια - ως τραγούδια που έχουν γραφτεί από κάποιον που δεν ξέρει τι θέλει ή ακόμη χειρότερα από κάποιον που δείχνει να μην θέλει κάτι, όχι όμως από απελπισία αυτή τη φορά, αλλά από συνήθεια. Παρά ταύτα, το να θέλεις και να επιδιώκεις κάτι, έστω και ουτοπικά ή και ματαιόδοξα, γράφοντας ένα τραγούδι, είναι ένα μάλλον παραγνωρισμένο χαρακτηριστικό που πρέπει να έχει οποιοδήποτε τραγούδι αξίζει όχι μόνο να ακουστεί, αλλά και να τραγουδηθεί. Δηλαδή εν ολίγοις, καλό είναι να μην απευθύνονται τα τραγούδια σου στον εαυτό σου.

Το εναρκτήριο ‘Διαμέρισμα μας’ είναι το χειρότερο τραγούδι που έγραψε ποτέ ο The Boy, καθώς τσαλαβουτά πρόχειρα στον βούρκο της περιγραφικότητας που μας άφησαν κληρονομιά οι Στέρεο Νόβα, και στον οποίο έκτοτε βυθιζόμαστε, συνήθως χωρίς περίσκεψη περί του ότι η μουσική ποτέ δεν θα υποκατασταθεί από τις καλές προθέσεις (ο δρόμος για την κόλαση κλπ).

Το προ-τελευταίο ‘το Ποτάμι της’ είναι ένα καλό (εσωτερικό) παράδειγμα για το πως ο The Boy μπορεί να γράψει ένα πολύ καλύτερο τραγούδι από αυτό στο οποίο αρκείται για να (αυτo)-ικανοποιηθεί ο μέσος ακροατής του, που αγχώθηκε επειδή για πρώτη φορά στη ζωή του έχει να πληρώσει τη ΔΕΗ. Και ότι τυχόν επειδή δεν έχει να πληρώσει τη ΔΕΗ.

Το τελικό ‘Καθόλου Ρεαλισμός’ είναι το ίδιο εκείνο τραγούδι, που αν υπήρχε σε λούπα σε κάθε επόμενο δίσκο του The Boy, τότε όλες αυτές οι παρούσες ισχυρές αντιρρήσεις μας θα διατυπώνονταν εκ νέου με επιφυλάξεις και όχι τόσο αδιάσειστα, όσο μας υποχρεώνονται εδώ. Θα βολιδοσκοπούσε δηλαδή τις άμυνες μας, αντί να τις θωρακίζει όπως κάνει τώρα.

Δύο στα εφτά τραγούδια βέβαια είναι ομολογουμένως καλό σκορ, αν αναλογιστεί κανείς ότι προέρχονται από κάποιον που ‘ήθελε απλώς να μας φτιάξει μπισκότα’ (θα μπορούσαμε κάπου εδώ να αστειευτούμε ατυχώς και με την αναφορά στον τραχανά βέβαια, αλλά τον χειμώνα ετούτο ήδη τον πηδήσαμε, τώρα που κυκλοφόρησε ο δίσκος).

Κάπου ανάμεσα σε όλα αυτά υπάρχει και το ομώνυμο του δίσκου τραγούδι, με τον στίχο ‘Σκοτώνεται ένας αστυνομικός και η μαμάκα του κλαίει’ να έχει ήδη προκαλέσει αίσθηση, αντιρρήσεις, επί-, αλλά και από- δοκιμασίες. Το ίδιο το τραγούδι πάντως είναι ανεπαίσθητο ως δοκιμασία ύφους και ήθους, σε σχέση με τα συναφώς πεπραγμένα του δημιουργού πριν από μιάμιση δεκαετία. Ναι το ξέρω ότι αναφέρομαι συνέχεια στο παρελθόν του The Boy, αλλά δεν φταίω εγώ αν σε κάθε αναπαραγωγή του από τον ίδιο, ξεφτίζει η φωτοτυπία. Δεν θα αποφύγω να πάρω θέση, καθώς ουδέποτε πίστεψα ότι οι Εκτός Ελέγχου έκαναν λάθος όταν θεώρησαν πως ο Τσουτσουβής ήταν σωστός.

Σκέφτομαι όμως καμιά φορά, και πως θα μπορούσαν να πάνε καλύτερα τα πράγματα για τα τραγούδια του The Boy, σχεδόν δύο δεκαετίες μετά; «Προοδεύοντας» μουσικά και αφήνοντας πίσω τον πραγματικό του εαυτό; Αυτό κι αν θα ήταν μια πρώτης τάξεως προδοσία. Απευθυνόμενος σε συνεργάτες, όπως πολλοί πονηροί έκαναν (και κάνουν) πριν και γύρω από αυτόν; Αυτό κι αν θα ήταν μια πρώτης τάξεως ανοησία στα όρια του πρόωρου γήρατος. Σιωπώντας; Αυτό είναι κάτι που δεν μας αφορά. Εδώ ο Αγγελάκας αντιγράφει τακτικές Πρωτοψάλτη/Κραουνάκη/Νικολακοπούλου στο παρά πέντε των εβδομήντα του χρόνων, το ότι ο Βούλγαρης αντιγράφει τον εαυτό του στο τελικό όριο των forty something του μας ενοχλεί;

Συνεπώς καταλήγω ότι τόσο η ‘Αυστραλία’, όσο και ό,τι τυχόν επακολουθήσει αυτής, είτε ακόμη πιο χαμηλά, είτε σε μία άνευ ετέρου απροσδόκητη κορυφή, που τυχόν ήθελε προκύψει, είναι μία απολύτως θεμιτή και συνεπής πτώση, ενός δημιουργού που τουλάχιστον παραμένει αυτοτελής και εσωτερικά αλώβητος από τα απόνερα που ο ίδιος κάποτε άφησε να κυλήσουν γύρω του, εκών άκων κατά το σύνηθες σε τέτοιες περιπτώσεις.

Και τα οποία απόνερα καθώς επιπλέουν στον αφρό των ημερών πλέον, ρυπαίνουν μολυσματικά, αλλά σταθερά με ντίσκο-μπρί@ και νεκρ@-κέφι, αυτό που κάποιοι αυθαίρετα αποκαλούν ‘νέα ελληνική σκηνή’, αλλά είναι το ακριβώς αντίθετο της ελληνικής σκηνής που πραγματικά υπάρχει σήμερα, κάπου εκεί προς τα έξω και εννοείται όχι στον αφρό, αλλά – όπως πάντα- στον βυθό.