Where are you?

Την εποχή της αυτοκρατορίας, δύο έγνοιες είχαμε... Η μια ήταν να μη σπάσει με τίποτα το αήττητο σερί στο πρωτάθλημα (τελικά έγραψε 80-0 νίκες με τουλάχιστον δύο αήττητα πρωταθλήματα) και η άλλη ήταν ο γνωστός καλοκαιρινός πονοκέφαλος, πότε και αν θα συμφωνήσουν ο Γκάλης κι ο Γιαννάκης για τις ετήσιες απολαβές τους έτσι ώστε να κατέβουν στην προετοιμασία. Υπήρξαν χρονιές που ειδικά ο δράκος απείχε κι αυτό είχε ως αποτέλεσμα να παίζουμε με (τον συμπαθή κατά τ’ άλλα) Δοξάκη ή και με τον (κάθε) Βουρτζούμη. Στη θέση του Γιαννάκη.

Αυτή τη στιγμή, οι Chameleons είναι ο Μαρκ, ο Ρετζ και τρεις άλλοι. Τζων δεν υπάρχει εδώ και χρόνια καθώς ενώθηκε με τα δις των νεκρών συνανθρώπων μας, άρα μένει ένας εκτός εξίσωσης. Κι αυτός ο ένας είναι κοκκινομάλλης, τον λένε Ντέιβ κι είναι υπεύθυνος (μαζί με τον Ρετζ) για το σήμα κατατεθέν της (όποιας) φήμης των Chameleons, τις αιθέριες-ονειρικές κιθάρες. Διαχρονικά, στη δυναμική της μπάντας, ο Ντέιβ με τον Μαρκ πάντα είχαν κάποιες εντάσεις, ο Ρετζ ήταν πάντα πιο φιλήσυχος κι από Βουδιστή μοναχό ενώ ο Τζων άλλοτε στήριζε τον ένα κι άλλοτε τον άλλο από τους δύο πόλους της μπάντας. Αυτή τη στιγμή, ο μόνος που θα μπορούσε να κοντράρει τον Μαρκ στα ενδότερα του συγκροτήματος είναι ο εαυτός του. Σε σχετικές του αναφορές, δηλώνει ευτυχισμένος για την τωρινή σύνθεση. Λογικό. Κι οι Γκάλης-Γιαννάκης συναίνεσαν (ο πρώτος το απαίτησε) να φύγει ο μακαρίτης ο ξανθός και στη θέση του να ‘ρθει ο Νίντζα Λάζαρο(ς). Τ αποτελέσματα γνωστά.

Κι όσο για τα αποτελέσματα αυτού του χμμ... E.P., πάνω κάτω 3=0,5 (στον μουσικό τομέα). Κι εξηγούμαι.

Το πρώτο κι ομώνυμο (‘Where are you?’) έχει ένα ανεκτό ριφάκι που φέρνει στο μυαλό ακούσματα του ‘90 στυλ Oasis κ.λπ. Σχετικά εύπεπτο αλλά φλερτάρει με τη λήθη τόσο εύκολα όσο ένας Μεσόγειος με μια Σκανδιναβή (το μοιραίο αναπόφευκτο). Λίγο προς το τέλος η κιθάρα χαμαιλεοντικά μεταμορφώνεται για να θυμίσει τα γνωστά αιθέρια στάνταρ αλλά αυτό κάνει μάλλον πιο έντονη τη λύπη της απώλειας.

Το δεύτερο, μια μπαλάντα ονόματι ‘Forever’. Κάπως μελό (για να μην ξεχνιόμαστε, και το ‘Tears’ μπαλαντοειδές είναι αλλά ας μην αναλύσουμε περαιτέρω). Κα’να δυο μέρες μετά το πρώτο άκουσμα, πιο εύκολα θα θυμηθείς επίθετο συμμαθητή σου της Γ΄Δημοτικού.

Το τρίτο και τελευταίο είναι ένα είδος διασκευής στο γνωστό (στους γνώστες) ‘Endlessly falling’ από το 1981 και τη συλλογή της πρώιμης εποχής τους ‘Fan and the Βellows’. Κατ εμέ, ένα από τα τρία κειμήλια που πρόσφερε η μπάντα στο ποστ πανκ (μαζί με Script και Strange times). Τίποτα αξιοσημείωτο στην ας πούμε νέα εκτέλεση, άρα αμφίβολος κι ο λόγος ύπαρξής της.

Μιλώντας και για το εξώφυλλο, πρόκειται για μαλ… ολκής που ουδεμία βέβαια σχέση έχει με τα σχετικά καλλιτεχνήματα του παρελθόντος. Κι αν χρειαστεί να σπαταλήσουμε μερικές λέξεις για το video clip του ‘Where are you?’, προφανώς η γελοιότητα του μόνη ίσως χρησιμότητα έχει να σε κάνει να ξανανατρέξεις στα αντίστοιχα του ‘Live at the Camden Palace’.

Συμπερασματικά, στα δικά μου αυτιά, από τα τρία κομμάτια βγαίνει ζουμί για μισό. Δεν θα ‘λεγα ότι με πειράζει που ο Μαρκ και ο Ρετζ συνεχίζουν να βγάζουν υλικό, με πειράζει κατά κάποιο τρόπο ότι δεν υπάρχει ελπίδα για νέα ρίγη όπως τότε.

Και ξαναβλέποντας το ‘Second skin’ (είπαμε, Live at the Camden) με κοκκινομάλλη Ντέιβ να κρατάει τη μπαγκέτα στην είσοδο για το απόκοσμο κι ένα θηρίο ντράμερ λίγο πιο πίσω να δίνει όλο τον ρυθμό, μόνο μια ακόμα ελληνική λέξη (όπως ‘χαμαιλέοντας’) μου ‘ρχεται στο μυαλό, κομμάτι-στολίδι, κι αυτό από το ‘Fan and the Βellows’ και με συνθετικά που παραπέμπουν σε νόστο και πόνο.