These Times

Όλοι ξέρουν ότι το δεύτερο άλμπουμ είναι το πιο δύσκολο. Αναρωτήθηκε κανείς όμως πόσο πιο δύσκολο είναι το δεύτερο άλμπουμ της δεύτερης καριέρας;

Οι Dream Syndicate είναι πίσω για τα καλά. Το τόλμημα της επανασύνδεσης που ξεκίνησε δειλά στέφτηκε με αναπάντεχη (για πολύ κόσμο και ίσως και για τους ίδιους, όχι όμως και για ’μένα) επιτυχία, και στη δισκογραφία και στη σκηνή, και, όπως λέει και ο τίτλος του bootleg τους, είναι πολύ αργά για να σταματήσουν τώρα. Και επειδή ο Wynn, όσο απλή περίπτωση και να φαίνεται μακροσκοπικά, είναι γεμάτος εκπλήξεις, το πράγμα όσο πάει γίνεται και καλύτερο. Το ‘These Times’ είναι ένας θρίαμβος, καλύτερο από το άλμπουμ της επιστροφής που ήταν ήδη δυνατό όπως είπαμε εδώ.

Απελευθερωμένοι από το όποιο άγχος της επιστροφής και μην έχοντας να αποδείξουν τίποτα πλέον, οι Dream Syndicate παίζουν στο γήπεδό τους κατακτώντας παράλληλα ανεξερεύνητες περιοχές. Επειδή λίγοι μπορούν να είναι ταυτόχρονα κλασικοί και σύγχρονοι, παραδοσιακοί και ρηξικέλευθοι όσο αυτοί. Στο ‘These Times’ ας πούμε δίπλα σε great American songbook τραγούδια όπως το ‘Bullet Holes’, με τα παχιά ακόρντα του που μας μεταφέρουν αταβιστικά σε ένα καλύτερο μέρος, υπάρχουν επιτυχημένοι πειραματισμοί σε βαθμό που δε μας έχουν συνηθίσει.

Στο ‘Black Light’, που εμφατικά διάλεξαν και για πρώτο single μέσα από το δίσκο, βουτάνε για πρώτη φορά στα νερά της μαύρης μουσικής και της electronica, χωρίς να απαρνηθούν στιγμή τον εαυτό τους (έχει κιθάρες). Με τον αργό disco ρυθμό του και το μινιμαλιστικό vintage εφέ, είναι με κάθε μέτρο ένας θρίαμβος, δεδομένου του ότι το paisley underground, και οι Dream Syndicate σαν εξέχοντα μέλη του, ήταν ένα από τα πιο αμιγώς λευκά μουσικά ρεύματα της Αμερικής, και αυτό είναι μια παρατήρηση χωρίς ίχνος ψόγου (η παράνοια της εποχής που ψάχνει ψυχαναγκαστικά ρατσισμό, σεξισμό ή προσβολή εκεί που δεν υπάρχει έχει κάνει μεγάλη ζημιά και στην ελευθερία του λόγου και στην Τέχνη, και θα συνεχίσει να κάνει). Απλά στον ήχο τους είχαν πάντα ελάχιστα (ως καθόλου) στοιχεία μαύρης μουσικής, ακόμη κι όταν διασκεύαζαν Blind Lemon Jefferson.

 Ένα άλλο πείραμα, απόλυτα πετυχημένο κι αυτό, είναι το ‘Treading Water Underneath The Stars’ που κλείνει το δίσκο, με το οποίο εξερευνούν ambient και slowcore τοπία και στέκονται στο ύψος των καλύτερων. Και τα δύο, όπως και τα περισσότερα τραγούδια του δίσκου, δεν καταλαβαίνεις πότε τελειώνουν και σε αφήνουν να θέλεις κι άλλο, και αυτό είναι ο ορισμός της επιτυχίας.

Κατά τα άλλα έχουμε χαρακτηριστικά Wynn τραγούδια με υψηλά στάνταρ όλα τους (η Tuxedomoon εισαγωγή στο ‘The Whole World's Watching’ δένει τέλεια με το γνώριμο ροκ τους), με τα υπόλοιπα μέλη να παίζουν καθοριστικό ρόλο στη διαμόρφωσή τους. Μπορεί κάποιος να ξεχωρίσει, με μεγάλο ποσοστό επιτυχίας στη μαντεψιά, τα τραγούδια που πήγε έτοιμα ο Wynn από τα άλλα που διαμορφώθηκαν μέσα από τζαμάρισμα. Δύο ηχητικά στοιχεία που κυριαρχούν στον δίσκο είναι το βουητό (drone, για να καταλαβαινόμαστε) στις κιθάρες και τα keyboards, που τον κάνει να ακούγεται τόσο «συμβαίνει τώρα» και τα αρμονικά δεύτερα φωνητικά της βασιλικής συζύγου (αστειεύομαι, πρόκειται για εξαιρετική και αυτόφωτη μουσικό) Linda Pitmon και του σταθερού στην πορεία του χρόνου φίλου τους Steven McCarthy (αγαπημένος ήδη από το βουκολικό σφύριγμα στην αρχή του ‘Looking for Lewis and Clark’) που τον κάνουν να ακούγεται έξω και πάνω από το χρόνο. Νομίζω ότι δεν έχουμε ξανακούσει δίσκο των Dream Syndicate που να παίζουν τόσο σημαντικό ρόλο τα backing vocals και αυτό μόνο καλό είναι στο δικό μου βιβλίο. Τα ατμοσφαιρικά πλήκτρα του άλλου πανταχού παρόντος φίλου, του Chris Cacavas, παίζουν επίσης πολύ σημαντικό ρόλο στο δίσκο, δίνοντάς του επάξια το χρίσμα του Ian Stuart τους ή του πέμπτου Syndicate. Πιστεύω ότι αν δεν είχαν ξεκινήσει σαν κουαρτέτο, και δεν ήθελαν να το κρατήσουν έτσι, θα ήταν εδώ και καιρό επίσημο μέλος.

Είχα υποσχεθεί στον εαυτό μου να μην ξαναγράψω για τους Dream Syndicate γιατί θα καταντούσα γραφικός (εργολαβία τους πήρες μου είπε ο αρχισυντάκτης μόλις τον πληροφόρησα ότι γράφω τελικά). Προς μεγάλη μου ικανοποίηση, και όχι μόνο δική μου όπως διαβάζω τριγύρω από την κυκλοφορία του και μετά, το ‘These Times’ είναι με τόσο απρόβλεπτο τρόπο αξιόλογος και απολαυστικός δίσκος που με υποχρέωσε να μην έχω άλλη επιλογή από το να το ξανακάνω. Μακάρι η ιστορία να συνεχίσει έτσι.