She Sleeps to the Sound of Knives

Οι Gray Field Recordings είναι ένα project που δεν γνώριζα μέχρι τώρα και κακώς γιατί έχανα. Η R. Loftiss είναι το μυαλό από πίσω. Πρόκειται για μια μουσική ουσιαστικά ακατάτακτη (όπως πρέπει τελικά να είναι όποια μουσική πραγματικά έχει κάτι σημαντικό να πει και δεν περιορίζεται από κακογερασμένες νοοτροπίες) που βέβαια περιέχει το παλαιό και γνώριμο μέσα στην ελευθερία της. Υπάρχει γνώση δηλαδή. Γνώση μιας λαϊκής ιδέας περί μουσικής που αναπτύσσεται εκεί που η λογιοσύνη και ο ελιτισμός εξαϋλώνονται. Το νιώθεις αυτό πάντα στα καλύτερα «πειραματικά» έργα ότι η ανησυχία τους τοποθετείται απέναντι στην εκάστοτε ακαδημία, έχουν δηλαδή αυτομάτως (χωρίς να είναι πάντα ολοφάνερο) μια λαϊκότητα. Απευθύνονται μάλλον κυρίως σε μη «φιλότεχνους».

Τα πολύ ωραία ήδη ξεκινάνε από το εξώφυλλο όπου βλέπουμε εντελώς σκέτο ένα έργο μάλλον χαρακτικό, μαύρο σε λευκό φόντο, της Ana Vizcarra Rankin. Δεν χρειάζεται καν να φαίνεται εκεί ο τίτλος του δίσκου, ο οποίος μια χαρά κάνει και μπαίνει στη ράχη του cd. Έτσι το μυστηριώδες και ανοίκειο αίσθημα του έργου εντείνεται.

Έχει νόημα να μιλάμε για συγγένειες και αναφορές σε τέτοιες περιπτώσεις. Οι πιο προφανείς δεν μπορούν παρά να είναι η τριάδα Nurse With Wound, Current 93 και Coil. Τριάδα όχι γιατί υπάρχει μια γραμμή που ενώνει τους τρεις αυτούς μεταξύ τους αλλά γιατί η μουσική της Loftiss αντλεί επιρροές ισόποσα και από τους τρεις. Φυσικά όχι μόνο από αυτούς.

Από τους Nurse With Wound παρατηρούμε τον εντελώς ανορθόδοξο, ανεπιτήδευτο και ανόθευτο πειραματισμό που όμως δεν σκεπάζει τις λυρικές προθέσεις του εγχειρήματος, από τους Current 93 την υποχθόνια διαπραγμάτευση με τη folk ιστορία και από τους Coil την απέραντη ηλεκτρονική καταβύθιση στη μινιμαλιστική γεωθάλασσα.

Ένα από τα πιο εντυπωσιακά και υποβλητικά κομμάτια του έργου είναι το «Rappaccini’s Daughter. Πρόκειται για μια 18λεπτη εκτοπλασμική φολκίζουσα βομβοειδής κατάβαση σε θερμά ύδατα του εσωτερικού της γης. Δεν είναι εύκολο να περιγράψει κανείς πιο συμβατικά αυτό το κομμάτι (ούτε και είναι απαραίτητο). Πραγματικά ακούς και νιώθεις τον αέρα γύρω σου να πυκνώνει, σχεδόν να γίνεται υγρός και μοιάζει λες και αρχίζεις να αιωρείσαι αργά μέσα σε αυτόν το ληθαργικό coil-ικό βάλτο με το κεφάλι και αυτό βουτηγμένο και με τη φωνή με την ιδιαίτερη όμορφη προφορά να μη σ ‘αφήνει να χαθείς.

Όλα τα κομμάτια είναι άκρως υποβλητικά και ένα από τα πολύ σημαντικά στοιχεία του όλου είναι η πυκνότητά του. Ο ήχος είναι οξύς (όχι θορυβώδης), στιλπνός και καθαρός. Προσεκτικά δουλεμένος και με ακρίβεια τοποθετημένη η κάθε λεπτομέρεια εκεί που πρέπει. Ο πειραματισμός δηλαδή έχει δημιουργικό στόχο (όπως πρέπει πάντα άλλωστε). Το αποτέλεσμα είναι -για όσους γουστάρουν τις καταβυθίσεις στο απόκοσμο και στο άγνωστο- άκρως απολαυστικό και ακούγεται με βουλιμία.